Κάνουμε πολλά/αρκετά για την Παλαιστίνη;

Πορευόμαστε, δρούμε, σκεφτόμαστε και σκοντάφτουμε σε διάφορα ερωτήματα.

Μήπως κάποιοι σύντροφοι υπερβάλλουν επιμένοντας να ποστάρουν μονοθεματικά ό,τι αφορά τις εξελίξεις στην Παλαιστίνη και τη Λωρίδα της Γάζας;

Κατηγορηματικά ΟΧΙ. Η κοινή γνώμη -και ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος που κρύβεται πίσω της- κωφεύει, σιωπά εκκωφαντικά. Είναι δική μας δουλειά να προκαλέσουμε ρωγμές στο τείχος της σιωπής, να κάνουμε το ξυπνητήρι -κι ας είναι ενοχλητικός κι άχαρος ρόλος. Απέναντι στη φρίκη της γενοκτονίας, θα έπρεπε όλοι να «βομβαρδίζουμε» τον κύκλο μας με ενημερώσεις κι υλικό που δε θα δει αλλού -αρκεί να μη φτάσουμε να τα λέμε και να χαιρόμαστε μεταξύ μας. Και αν το κάναμε δέκα φορές όσο τώρα, πάλι δε θα ήταν αρκετό.

Μήπως δεν ενδείκνυεται να ποστάρουμε πολλές φωτογραφίες με νεκρά παιδιά, καταστροφές και θύματα, γιατί εθιζόμαστε σε μια «πορνογραφία» της βίας, που οδηγεί στην απάθεια -δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από την επιδιωκόμενη ευαισθητοποίηση;

Αυτό είναι ήσσονος σημασίας. Είναι τραγικό αν κάποιοι πρέπει να δουν τόσο σκληρές εικόνες, για να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται και να ξεσηκωθούν, αλλά είδαμε πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα στιγμιότυπο (μια φωτογραφία, ένα ηχητικό) που συμπυκνώνει την ουσία, εγείρει αγανάκτηση και γίνεται υλική δύναμη στους δρόμους, πχ για τα Τέμπη. Υπόψη -για όσους δεν αντιλαμβάνονται τα μεγέθη- πως εδώ μιλάμε για ένα έγκλημα διαρκείας, μια γενοκτονία, με χιλιαπλάσια θύματα -ανάμεσά τους και νεογέννητα παιδιά. Κι αν κάποιοι χρειάζονται εικόνες πτωμάτων και βρεφών για να ξεφύγουν από τη δική τους πτωματική απάθεια, ας γίνει ακόμα και έτσι.

Μήπως σχετικοποιούμε τη ναζιστική θηριωδία και το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, όταν μιλάμε για «Σιω-ναζισμό» και τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους;

Για να παραφράσουμε τον Πικάσο, την όποια «σχετικοποίηση» δεν την πετύχαμε εμείς, αλλά η κυβέρνηση του Ισραήλ με τις πράξεις της. Είναι το κράτος – δολοφόνος που γίνεται πιστό αντίγραφο του ναζιστικού τέρατος, ποδοπατώντας τη μνήμη και το μαρτυρικό παρελθόν των Εβραίων ανά τον κόσμο. Και το πιστοποιούν κάτι εγχώριοι θαυμαστές των Ναζί, που δεν έχουν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να στοιχηθούν σήμερα με τη στρατηγική συμμαχία με το κράτος-δολοφόνο. Έχουν αλάνθαστο ένστικτο (ιστορικό, ταξικό) να αναγνωρίζουν κάθε φορά και να επιβραβεύουν με τη στήριξή τους τις δολοφονικές μηχανές κάθε εποχής που προκαλούν θηριωδίες και γενοκτονίες.

Και για να τελειώνουμε: η σχετικοποίηση πατάει στην άγνοια, την οργανωμένη ιστορική αμνησία, σε αυτούς που έκαναν πως δεν είδαν, δεν άκουσαν και δεν ξέρουν τίποτα. Αυτούς που το έκαναν τότε και το κάνουν τώρα, με «θαυμαστή» συνέπεια αφωνίας και έργων.

-Μήπως δείχνουμε αντισημιτική εμπάθεια, όταν στοχοποιούμε ακόμα και το τραγούδι του Ισραήλ στη Γιουροβίζιον;

Όχι. Γιατί ο εν λόγω διαγωνισμός μπορεί να έχει μικρή καλλιτεχνική αξία ως πανηγυράκι, είναι όμως πολύ καλό δείγμα για την ισχύ του κράτους-δολοφόνου, τις οργανωμένες καμπάνιες του, το πώς απλώνει τα πλοκάμια του παντού, έχει τους μηχανισμούς και το χρήμα να καθορίζει τις ψηφοφορίες του κοινού, ακόμα και σε χώρες με μαζικό, οργανωμένο κίνημα υπέρ του αγώνα των Παλαιστίνιων. Δείχνει στην πράξη πώς μπορεί να επιβάλει τους όρους τους ακόμα και στις σημαίες του κοινού που παρακολουθεί τον διαγωνισμό, για να μη ρισκάρει να ξεφύγει καμιά φωνή υπέρ των Παλαιστίνιων.

-Μήπως υπερβάλλουμε, με τις κατηγορίες εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης;

Ούτε λίγο. Γιατί όταν ακόμα και κυβερνήσεις της ΕΕ -που είναι πυλώνας του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού και του Ισραήλ- παίρνουν αποστάσεις και διαχωρίζουν τη θέση τους από τη γενοκτονία, η ελληνική κυβέρνηση γράφει μία ακόμα σελίδα ντροπής και δεν κάνει ούτε αυτό, επιλέγοντας να μείνει σταθερή στις οικονομικές της συμφωνίες-συμμαχίες. Κέρδη uber alles. Και έχει έναν αντιπρόεδρο – κλόουν, που πανηγυρίζει για το televoting ή τη διάκριση του ισραηλινού τραγουδιού στη Γιουροβίζιον, δείχνοντας χωρίς προσχήματα ποιος δίνει γραμμή στα φιλοκυβερνητικά τρολ του διαδικτύου.

Μήπως κάνουμε πολλά για την Παλαιστίνη;

ΌΧΙ. Το ακριβώς αντίθετο. Αυτά που κάνουμε δεν είναι ποτέ αρκετά για μια τέτοια υπόθεση. Αντί να αναρωτιόμαστε, λοιπόν, μη τυχόν… «υπερβάλλουμε», οφείλουμε να θέσουμε τα ακριβώς αντίθετα ερωτήματα. Μήπως δε σηκώνουμε αρκετά το ζήτημα και πρωτίστως μήπως δεν είναι αρκετά όσα κάνουμε στην πράξη, στον δρόμο, μήπως πρέπει να κλιμακώσουμε τη δράση μας, να γίνει πιο τολμηρή και απαιτητική.

Κι αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να τα δούμε αυτοκριτικά. Όχι εκ του πονηρού, όπως κάποιοι επαγγελματίες «γκρινιάρηδες», σπεκουλαδόροι και μονίμως ετεροπροσδιοριζόμενοι. Αλλά με τη διαχρονική ανησυχία που βασανίζει κάθε σύντροφο «τι επιπλέον, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε». Και με την επίγνωση για την αναντιστοιχία των δικών μας περιορισμένων δυνατοτήτων και των τεράστιων αναγκών του αγώνα -πόσο μάλλον του συγκεκριμένου.

Γιατί αν μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, αυτό ισχύει και σε διεθνή κλίμακα. Μόνο η πάλη των λαών μπορεί να βοηθήσει άλλους λαούς, που βρίσκονται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, της καπιταλιστικής ανάπτυξης που τρέφεται με ματοκυλίσματα και γενοκτονίες.

Και η μόνη σωστή «αυτοκριτική» γίνεται στον δρόμο. Αρχής γενομένης από σήμερα και με δεδομένο ότι πρέπει να υπάρξει συνέχεια και κλιμάκωση.