Φανερός και ανοιχτός ο δρόμος της εντιμότητας, του αγώνα για κάθε άνθρωπο που αισθάνεται αριστερός

Του Βαγγέλη Αντωνίου, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου Κεντρικού Τομέα Αττικής με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»

Λίγες μέρες πριν, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ανταμώσαμε μ’ έναν αγαπημένο σύντροφο που μας συνδέουν πάρα πολλά, μεταξύ αυτών και η θητεία μας για κάποια χρόνια στην Κ.Ε. του Σύριζα. Κυρίως όμως η κοινή μας απόφαση εδώ και κάμποσο καιρό πια, να επιστρέψουμε «σπίτι μας», να στρατευτούμε δίπλα στο Κ.Κ.Ε. Από τότε που η πρώτη-φορά-κυβέρνηση-της-δήθεν-αριστεράς ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά να ξελασπώσει το σύστημα, να φέρει το τρίτο και να εφαρμόσει μαζί και όλα τα προηγούμενα μνημόνια στις πλάτες του λαού. 

Δεν θα μπορούσε παρά η συζήτησή μας κάποια στιγμή να έλθει και στο «θέμα των ημερών», την «κασσελακιάδα». Και σ’ εκείνο που συμφωνήσαμε, είναι η, εκ πρώτης όψεως, αντιφατική διαπίστωση: Αφενός ότι το κόμμα – οι οπαδοί, τα μέλη και τα μεσαία στελέχη – του Σύριζα, ακόμη και εκείνου του Σύριζα της μνημονιακής κυβίστησης που αφήσαμε πίσω μας τότε, δεν φαίνεται να μοιάζει και πολύ με τον σημερινό Σύριζα της «βάσης» που ψήφισε τις προάλλες τον νέο εξ Αμερικής Μεσσία του τικ-τοκ. Αφετέρου όμως, όσο ισχύει το πρώτο, άλλο τόσο ισχύει κι ότι ο χώρος αυτός είχε από τότε και ίσως από πιο παλιά ακόμη, πολλά από εκείνα τα στοιχεία που οδηγούσαν ως εδώ.   

Μέσα από τις διάφορες οργανωτικές χρεώσεις που είχα στον Σύριζα, μεταξύ αυτών και στο Συντονιστικό Όργανο της Νομαρχιακής Α΄ Αθήνας, εκμετρώντας πια τους τελευταίους μήνες της θητείας μου μέχρι και την αποχώρησή μου το καλοκαίρι του 2015, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνδεθώ με αρκετούς ανθρώπους πραγματικά αριστερούς. Με χρόνια αγωνιστικής διαδρομής στα κινήματα, με δράση στα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, με αυθεντική έγνοια για τα βάσανα και τις αγωνίες αυτού του λαού. Με κάποιους αποχωρήσαμε μαζί εκείνο το καλοκαίρι, ακολουθώντας στη συνέχεια ίσως και διαφορετικές διαδρομές. Κάποιοι άλλοι παρέμειναν στον Σύριζα, στη λογική του «εφικτού», του μικρότερου κακού. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη κι αυτοί, παρά την επιλογή τους, ποτέ δεν έπαψαν να αισθάνονται ότι ανήκουν στην αριστερή όχθη του κοινωνικού ρήγματος, στην ίδια όχθη με τους ανθρώπους του μόχθου. 

Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς τους πρώην συναγωνιστές μας, που για χρόνια υπηρετήσαμε μαζί ένα πολιτικό σχέδιο, το οποίο πλέον έχει αποκαλυφθεί ως εκεί που δεν παίρνει άλλο – αν και ποτέ μη λες ποτέ.

Ο σοσιαλισμός, ακόμη κι αυτός «του 21ου αιώνα», μπορεί να έχει καμία σχέση με τους υπαλλήλους της Goldman Sachs, τους «αυτοδημιούργητους» εφοπλιστές, τα think tanks των δολοφόνων των λαών; Τους influencers του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α. – ή μήπως και των Ρεπουμπλικάνων;

Η «εσωκομματική δημοκρατία» μπορεί να έχει καμία σχέση με την «επιθετική εξαγορά» του δίευρου; Το «κόμμα των μελών», με τους διάφορους απίθανους που ψήφισαν με όρους κερκίδας γηπεδικών συνδέσμων «αυτόν που θα νικήσει τον Μητσοτάκη». Πού, τρομάρα τους; στα μαρμαρένια αλώνια της «αριστείας»; Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε, μεταξύ πολλών άλλων, και τον κύριο Λούλη επάνω από την κομματική κάλπη του Βόλου να ψηφίζει για αρχηγό του Σύριζα. Μιλάμε για τον γνωστό μεγάλο οικονομικό παράγοντα της αλευροβιομηχανίας, πρώην Διοικητή του Αγίου Όρους και Ταμία του «ιδρύματος Μητσοτάκη», παρακαλώ. Αυτό πια δεν είναι εκλογή από τη βάση, είναι το «μεγάλο σορτάρισμα».

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε κι άλλα παρόμοια – είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Κι εμείς, όπως δεν κλέβουμε εκκλησίες, έτσι ακριβώς δεν διανοούμαστε να χλευάσουμε τους πρώην συναγωνιστές μας. Κάθε άλλο.

Θέλουμε να μιλήσουμε μαζί τους τίμια, καθαρά, συντροφικά. Στ’ αλήθεια, μπορεί να υπάρχει σήμερα, μετά απ’ όλα αυτά άνθρωπος, που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός – προοδευτικός, που αισθάνεται μέσα του ότι αποτελεί κι αυτός κομμάτι της ηρωικής, ποτισμένης με αίμα, κληρονομιάς της Αριστεράς σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, ο οποίος να μπορεί να αναγνωρίσει πλέον σ’ αυτόν τον Σύριζα τον εαυτό του; 

Απευθυνόμαστε σε όσους και όσες, σοκαρισμένοι ίσως ακόμη, ψυχανεμίζονται ότι στις πλάτες τους παίχτηκε και παίζεται ένα «κόλπο γκρόσο». Ξετυλίγεται ένα σχέδιο επιστημονικά επεξεργασμένο από καιρό, σε διάφορα επιτελεία ολιγαρχών – ου μην και πρεσβειών. Επιτελεία, που, το δίχως άλλο, θα προθυμοποιηθούν, αφιλοκερδώς πάντα, να καλύψουν τα «κενά» και τις προγραμματικές «αβελτηρίες» με τα δικά τους σκονάκια, μέχρι «να μάθει» ο νέος φέρελπις αρχηγός. Και λέμε από καιρό, γιατί η Πρεσβεία, από τις μέρες του αλήστου μνήμης κυρίου Πάϊατ κυρίως, αλλά και νωρίτερα, όπως κι άλλα Ινστιτούτα και «ευαγή ιδρύματα» στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, είχαν πολλά, κρυφά και φανερά, πάρε-δώσε με την ηγετική ομάδα του Σύριζα. 

Συναισθανόμαστε την απογοήτευση, την αποστροφή τους, όταν αποκαλύπτεται ότι όλα αυτά τα «κέντρα» και τα επιτελεία είχαν, απ’ ό,τι φάνηκε,  επιλέξει τον Σύριζα ως τον ιδανικό «ξενιστή», για να ξεδιπλώσουν επιχειρησιακά την κατάλληλη στιγμή το project «ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας». Η αλήθεια είναι μ’ ένα πείραμα μάλλον πολύ «προχώ» για τα μέτρα τούτης της χώρας. Πείραμα, του οποίου μόλις είδαμε το πρώτο επεισόδιο, γιατί είμαστε βέβαιοι – και προετοιμασμένοι – ότι θ’ ακολουθήσουν κι άλλα.

Είναι, πιστεύουμε, η ώρα να βγουν επιτέλους ορισμένα συμπεράσματα. 

Η συνεχής αποϊδεολογικοποίηση του χώρου, που συμβάδιζε με την από ένα σημείο και μετά ραγδαία διολίσθηση αρχών και θέσεων. Η σχετικοποίηση της λέξης «σοσιαλισμός», με λογής επιθετικούς προσδιορισμούς από δίπλα, ίσα-ίσα για να ακυρώνεται η ουσία της. Η προσπάθεια ανακάλυψης τάχα μου «νέων σύγχρονων κοινωνικών υποκειμένων», γιατί η εργατική τάξη δεν είναι trendy, μας ξινίζει. Ο ακατάσχετος και συνάμα α-ταξικός ατομικός δικαιωματισμός, που κατακερματίζει συλλογικές ταυτότητες, υπονομεύει, υποστέλλει τους αγώνες για τα κοινωνικά δικαιώματα. Μια σειρά άλλων αέναων, δήθεν ανανεωτικών, αναζητήσεων, είναι φρούτα που ευδοκιμούσαν παλαιόθεν στον Σύριζα, λίπαιναν για χρόνια το έδαφος για να φυτρώσουν ή και να «φυτευτούν» αυτά τα τωρινά «μετα-νεωτερικά λουλούδια».

Η διάρρηξη των αρχών οργανωτικής συγκρότησης, αρχών που για κάθε υπαρκτή εκδοχή αριστερής συλλογικότητας στην Πατρίδα μας ήταν απαράβατες, στο όνομα δήθεν της άμεσης δημοκρατίας, οδήγησε τελικά σ’ αυτό που ζήσαμε. Με αποτέλεσμα, με το κολοσσιαίο σπρώξιμο από μηχανισμούς επικοινωνίας που συνεχίζεται σκανδαλωδώς, ένας «πουθενάς», μέσα σ’ ένα μήνα καλοκαιριάτικα, με τις σαγιονάρες, να κερδίζει κατά κράτος, με λάφυρο κοτζάμ Σύριζα.

Η λαγνεία, τέλος, του πάσει δυνάμει «κυβερνητισμού». Η δικαιολογητική βάση, δηλαδή, μιας πορείας που αφενός, από το 2012 τουλάχιστον και μετά, αποστράγγιζε από κάθε ικμάδα του το αγωνιστικό δυναμικό του Σύριζα να παλέψει στο κοινωνικό πεδίο απέναντι στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό. Και, αφετέρου, ολισθαίνει διαρκώς και με φόρα προς το «κέντρο» και την προνομιακή εκπροσώπηση μιας, φαντασιακής περίπου, «μεσαίας τάξης». Έτσι που σ’ αυτό το «κέντρο» να συνωστίζονται, όλο και πια ασφυκτικά, όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές, με τις διαφορές τους να γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες. Ώστε, η περιλάλητη «μεσαία τάξη» να πρέπει να επιλέγει ανάμεσα σε επιτυχημένους managers και δομημένα βιογραφικά. 

Κι ο λαός, να πνίγεται, να καίγεται, να ζει το έγκλημα στα Τέμπη σε διαρκείς εφιαλτικές επαναλήψεις. Οι εργαζόμενοι να δουλεύουν, αν δουλεύουν, «ελαστικά», σύμφωνα με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές». Τα λαϊκά νοικοκυριά να την «βγάζουν» μέχρι τις 15, το πολύ τις 20 του μηνός. Η εκπαίδευση και τα όνειρα των παιδιών μας να γίνονται ολοκαύτωμα για τις «επενδυτικές βαθμίδες» και τα «ταμεία ανάκαμψης» των επιχειρηματικών ομίλων. 

Αρκετά, ωστόσο, με τις διαπιστώσεις, με το σοκ και την απογοήτευση.

Σήμερα, πιο καθαρά ίσως από ποτέ άλλοτε, γίνεται φανερό ότι ο δρόμος της εντιμότητας, ο δρόμος του αγώνα για κάθε άνθρωπο που αισθάνεται αριστερός. Που εξακολουθεί να ορίζει την Πρόοδο σαν την πορεία προς την κοινωνική απελευθέρωση, αυτό που είναι δηλαδή και όχι σαν την μεταμοντέρνα, βαθιά αντιδραστική, καρικατούρα που μας σερβίρει το σύστημα ως «πρόοδο». Για καθέναν και καθεμιά που δεν εννοεί να περάσει με το στανιό στην αντίπερα όχθη. Ο δρόμος αυτός είναι επιτέλους το κόψιμο κάθε δεσμού μ’ αυτό τον χώρο, που η βλάβη του πλέον είναι ανήκεστος. Περνάει μέσα από την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, την ενεργό συμμετοχή και τη δράση μας.

Είναι ο δρόμος της Κοινωνικής Συμμαχίας. 

Όχι μιας ψευδεπίγραφης «ενότητας» που εμπορεύτηκαν χωρίς αιδώ ορισμένοι, που άφηναν λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, την ίδια ώρα που εγκαινίαζαν τον «στρατηγικό διάλογο» με το State Department. Που καπηλεύτηκαν τους πόθους χιλιάδων αριστερών για «ενότητα», μόνο και μόνο για να βάλουν, όπως αποδείχτηκε, στο χέρι το Κ.Κ.Ε., το τελευταίο αποκούμπι του κόσμου της δουλειάς και του αγώνα. Αλλά της αυθεντικής ενότητας, αυτής που σφυρηλατούμε κάθε μέρα στα ταξικά σωματεία με το ΠΑΜΕ, στις γειτονιές με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Όλοι εμείς, στην αρχή λίγοι, στη συνέχεια περισσότεροι, σήμερα πλέον πάρα πολλοί, που συμπορευόμαστε με το Κ.Κ.Ε. Έχοντας αφήσει οριστικά πίσω μας τις αυταπάτες, την «αναπηρία» της απογοήτευσης και της ιδιώτευσης.

Δεν υπάρχει ούτε ένας από αυτούς που κάναμε αυτή την επιλογή, να το έχει μετανιώσει. Ακόμη και όσοι διατηρούν επιφυλάξεις για τα επιμέρους, κρατούν, για να θυμηθούμε και τον Μεγάλο μας Μίκη, τα «μεγάλα μεγέθη». Εδώ, δίπλα στους κομμουνιστές, βρήκαμε μια μεγάλη, ανοιχτόκαρδη αγκαλιά, δενόμαστε όλοι μαζί σε μια γερή αλυσίδα, που κανείς σύντροφός μας δεν αφήνει να σπάσει. Στον καθημερινό αγώνα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Για να σώσουμε λαϊκά σπίτια και μικρομάγαζα από τα κοράκια, για να αντιπαλέψουμε τη σημερινή βαρβαρότητα, να φτιάξουμε τις προϋποθέσεις για την νικηφόρα αντεπίθεση αύριο, για τον κόσμο της δουλειάς, για τα παιδιά μας. 

Το βιώνουμε κάθε μέρα και σας το λέμε αληθινά, σήμερα ακόμη πιο αποφασιστικά. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.  

Σας καλούμε την ερχόμενη Κυριακή στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές να στηρίξουμε παντού τη Λαϊκή Συσπείρωση. Να βρουν ο Μπακογιάννης κι ο Χαρδαλιάς απέναντί τους στον δεύτερο γύρο, όχι αυτούς, που ψηφίζουν παρέα τους μεγάλους περίδρομους, τα γήπεδα στις ΠΑΕ και τα διάφορα projects για τους μεγαλοξενοδόχους και τα funds του Real Estate. Να βρουν απέναντί τους στον Δήμο της Αθήνας το Νίκο τον Σοφιανό, στην  Περιφέρεια Αττικής τον Γιάννη τον Πρωτούλη, να βρουν τους κομμουνιστές. Για να δούμε τι απίδια πιάνει ο σάκος. 

Να γεμίσουν με χιλιάδες κατακόκκινα γαρύφαλλα της Λαϊκής Συσπείρωσης οι κάλπες σ’ όλη τη χώρα. Στην Πάτρα, την Ικαρία, την Καισαριανή, τη Νέα Ιωνία, την Πετρούπολη, την Κοκκινιά, παντού. Για να κόψουμε μαχαίρι το χαμόγελο του Μητσοτάκη, για να συγκρουστούμε με πιο πολλές δυνάμεις με την πολιτική τους. Για να βγάλουμε κι άλλους Πελετίδηδες, που θα δώσουν ανάσες ανακούφισης στη φτωχολογιά. Θα κάνουν πιο όμορφες τις γειτονιές, θα φροντίσουν τα σχολειά των παιδιών μας. Που θα είναι το καθημερινό αποκούμπι των ανθρώπων του μόχθου στα βάσανα και τις αγωνίες τους.  

Κι από την επόμενη μέρα των εκλογών, στα σωματεία, στους δρόμους, στις γειτονιές, σας καλούμε να βαδίσουμε μαζί τον ανυποχώρητο δρόμο του αγώνα, απ’ τον οποίο δεν περισσεύει κανείς.