Η νέα “Νέα Αριστερά” στις κυβερνήσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας
Η “νέα” Νέα Αριστερά των Ποδέμος μοιάζει πολύ στην παλιά Νέα Αριστερά και την παλιά σοσιαλδημοκρατία.
Με αφορμή την αδυναμία του Πέδρο Σάντσεθ να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στο ισπανικό κοινοβούλιο προχθές και σήμερα, λόγω της άρνησης των Ποδέμος να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, όχι από θέση αρχής, αλλά απλά με διαφορετικούς όρους, μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που ανέβηκε πριν λίγες μέρες στην ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργαζομένων της Ισπανίας Nuevo Rumbo, όπου γίνεται μια αναδρομή στις περιπέτειες της “Νέας Αριστεράς” τη δεκαετία του ’90. που παρουσιάζει μεγάλες αναλογίες με την πορεί των Ποδέμος σήμερα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90′, η Νέα Αριστερά, όπως λέμε στην καθομιλουμένη το Δημοκρατικό Κόμμα της Νέας Αριστεράς προωθούσε, πρώτα μέσα στην Ενωμένη Αριστερά και αργότερα με την έξοδό της από το συνασπισμό, μια πολιτική προσέγγισης στο PSOE, υποτάσσοντας τις θέσεις της στην πολιτική κατεύθυνση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν η Νέα Αριστερά του Λόπεθ Γκαρίδο και της Κριστίνα Αλμέιδα που αμφισβήτησε την κατεύθυνση της αριστεράς έξω από το PSOE προς το ευρωκομμουνιστικό PCE και τη συμμαχία τους, την ενωμένη αριστερά, που διατηρούσαν την έννοια της υπερβάσης, ζητώντας να υποκαταστήσουν εκλογικό το PSOE και να μετατραπούν σε πρώτη πολιτική δύναμη της αριστεράς στην Ισπανία. Τελικά το 2001, η Νέα Αριστερά θα καταλήξει να διαλυθεί και να ενσωματωθεί στο PSOE.
Δύο δεκαετίες αργότερα, στο μέσο μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης στην Ισπανία, η πέραν του PSOE Αριστερά, με θεσμική αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο, μέσω της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Ενωμένων Ποδέμος, πλέον δε θέτει ως πρωταρχικό ζήτημα την υπέρβαση, αλλά ρίχνεται χωρίς φρένα στην αγκαλιά του κοινού σπιτιού του PSOE. Η “νέα” Νέα Αριστερά των Ποδέμος μοιάζει πολύ στην παλιά Νέα Αριστερά και την παλιά σοσιαλδημοκρατία.
Οι αυτονομιστικές συμφωνίες μεταξύ του PSOE και των Ποδέμος -ή ελλείψει αυτών – οι δομές με πυρήνα τους Ποδέμος -ή την Ενωμένη Αριστερά- επέτρεψαν τη διαμόρφωση κυβερνήσεων υπό την ηγεσία του PSOE στα Κανάρια, τις Βαλεαρίδες, τη Ριόχα και την Κοινότητα της Βαλένθιας. Ενώ είναι ανοιχτές οι διαπραγματεύσεις στην Αραγονία, τη Ναβάρα και την Αστούρια. Στις υπόλοιπες αυτόνομες κοινότητες, οι Ποδέμος δεν έχουν έδρες για να στηρίξουν περισσότερες κυβερνήσεις του PSOE. Σε κάθε περίπτωση, το πλαίσιο για τη “νέα” ΝΑ είναι η απώλεια της πολιτικής βαρύτητάς της, με μια πτώση σε αριθμούς ψήφους και αντιπροσώπων στο Κοινοβούλιο.
Σε άλλα επίπεδα αντιπροσώπευσης των αστικών θεσμών, η πολιτική που ακολουθούν οι Ποδέμος έχει επίσης διαμορφωθεί ως το αριστερό δεκανίκι του PSOE όπως απέδειξαν στις δημοτικές εκλογές στην Κορούνια, το Βαγιαδολίδ, το Λογκρόνιο και την Ιμπίθα ή η στήριξη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στους -κακώς επονομαζόμενους- Δήμους της Αλλαγής. Με αυτήν την έννοια, η Κολάου στηρίχθηκε στη Βαρκελώνη από το PSOE Καταλονίας και τις ψήφους του Βαλς, και, στο Κάντιθ, ο δήμαρχος των Ποδέμος στηρίχθηκε κατά την ανάδειξή του χάρη στη λευκή ψήφο του PSOE.
O κύκλος της νέας σοσιαλδημοκρατίας είχε πολύ σύντομο μονοπάτι. Σε λιγότερα από 4 χρόνια, μετά το αποκορύφωμα των μαζικών κινητοποιήσεων, οι δυνάμεις της νέας σοσιαλδημοκρατίας συρρικνώθηκαν και υποτάχθηκαν πλήρως στο PSOE. Αυτή η αλλαγή κύκλου συμπληρώνονται από τη στροφή του PCE και της Ενωμένης Αριστεράς προς θέσης που ζητούν να “κινητοποιήσουν” την κυβέρνηση του PSOE, επικαλούμενα και ζητώντας την εφαρμογή φιλολαϊκών μέτρων, αφήνοντας πίσω την πολιτική εμπειρία που ζήσαμε σε αυτή τη χώρα, όπου η παλιά σοσιαλδημοκρατία στην κυβέρνηση έφερε τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις που διευκόλυναν τις απολύσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη νομιμοποίηση των Γραφείων Προσωρινής Εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων ή την είσοδο στον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό του ΝΑΤΟ.
Οι διαπραγματεύσεις του Πέδρο Σάντσεθ με τους Ποδέμος για το σχηματισμό κυβέρνησης αποδεικνύουν το επίπεδο της ιδεολογικής παρακμής αυτών που στις Συνελεύσεις Πολιτών του Βισταλέγκρε διακήρυσσαν λιγότερο από πέντε χρόνια πριν πως “ο ουρανός δεν καταλαμβάνεται με συμβιβασμούς, αλλά με έφοδο”.
Στα τέλη του 90′, ο Λόπεθ Γκαρίδο και η Κριστίνα Αλμέιδα αγόρασαν εισιτήρια πρώτης θέσης για το ταξίδι στο κοινό σπίτι του PSOE. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και η Ιρένε Μοντέρο ανεβαίνουν σε αυτό το τρένο. Όπως λέει το σύνθημα: για αυτό το ταξίδι δεν χρειάζονται σακίδια… Ούτε χαρτοφυλάκια υπουργικά.
