Η Ιταλία σε καθολική καραντίνα, η υποκρισία των αρχών στα κόκκινα

Η Ιταλία ζει δραματικές στιγμές που θυμίζουν την κόλαση του Δάντη και θρηνεί εκατοντάδες νέα θύματα σε καθημερινή βάση.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Κόντε ανακοίνωσε σε νέο τηλεοπτικό διάγγελμα, κοντά στα μεσάνυχτα, νέα πιο αυστηρά μέτρα, θέτοντας τη χώρα σε καθολική σχεδόν καραντίνα. Η ιταλική κυβέρνηση πείστηκε επιτέλους να διακόψει κάθε παραγωγική δραστηριότητα σε επιχειρήσεις που δε θεωρούνται ζωτικής σημασίας. και δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσω τηλε-εργασίας. Ανοιχτά παραμένουν μόνο τα σούπερ μάρκετ, τα μαγαζιά τροφίμων και τα φαρμακεία, καθώς και βασικές δημόσιες επιχειρήσεις (μεταφορές, ταχυδρομεία). Νωρίτερα, ήδη είχαν πάρει αντίστοιχες αποφάσεις οι τοπικοί κυβερνήτες στο Πιεμόντε και τη βαριά πληττόμενη Λομβαρδία, ενώ στην απόφαση του πρωθυπουργού βάρυναν πιέσεις από τα συνδικάτα και τους εκπροσώπους μικρών επιχειρήσεων, σε αντίθεση με τους δισταγμούς της Κονφιντούστρια, του ιταλικού ΣΕΒ.

Τα μέτρα έχουν ισχύ τουλάχιστον για τις επόμενες δύο εβδομάδες, ως τις 3 Απριλίου. Ο Κόντε επανέλαβε το αφόρητο κλισέ -μόνο ως τέτοιο ακούγεται στα χείλη των κρατούντων- για την προστασία της ζωής, του πλέον πολύτιμου αγαθού. Αυτές τις μέρες όμως ήρθαν στη δημοσιότητα εικόνες από το μετρό του Μιλάνο, από τις 17 του μήνα, εν μέσω καραντίνας που δείχνουν τον κόσμο να συνωστίζεται μες στον συρμό, ενάντια στα πιο στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Σε αυτό συντέλεσε και το γεγονός πως, όπως και στην Ελλάδα, τα δρομολόγια των ΜΜΜ έχουν αραιώσει, θεωρητικά για την προστασία των εργαζόμενων σε αυτά, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πόσος κόσμος απλά ήταν ως τώρα αναγκασμένος να πηγαίνει στη δουλειά του, στη σημαντικότερη βιομηχανική περιοχή της χώρας.

Η ιταλική κυβέρνηση εγκαταλείπει τον λαό της στην τύχη του, παίζει κορώνα-γράμματα με την υγεία του, τον αφήνει να συνωστίζεται στα ΜΜΜ, ενώ πείστηκε πολύ αργά, υπό το βάρος της ασύλληπτης τραγωδίας, να αναστείλει την παραγωγική δραστηριότητα των επιχειρήσεων που έβαζαν πάνω απ’ όλα την απρόσκοπτη συνέχιση της κερδοφορίας τους. Αυτό είναι το υπέρτατο αγαθό στον καπιταλισμό, πάνω και από την ανθρώπινη ζωή.

Οι Ιταλοί πληρώνουν πολύ ακριβά την υποκρισία της κυβέρνησής τους και τη δίψα για κέρδη ενός συστήματος, που αποδεικνύεται καθολικά ανίκανο να προστατέψει την υγεία τους και την ίδια τη ζωή τους. Αν δηλαδή δεν ήταν “πολύτιμο αγαθό” η ζωή, πόσο πιο χαμηλά θα έπεφτε η αξία της; Πόσο χειρότερα θα την αντιμετώπιζαν οι κρατούντες;