Από μικρό κι από τρελό…

Η ειρήνη διασφαλίστηκε, ζήτω ο πόλεμος, που συνεχίζεται με άλλα μέσα.

Ο σατανικά καλός Τραμπ, όπως τον βάφτισε ο σατανικός αριστερός Τσίπρας, δέχτηκε τελικά να συναντήσει τον Κιμ Γιονγκ Ουν, που μέχρι πρότινος ενσάρκωνε το απόλυτο κακό. Και ίσως να έπρεπε να δανειστεί και αυτός την ατάκα του Έλληνα πρωθυπουργού, για να βγει από τη δύσκολη θέση.

Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια δυτικά ΜΜΕ, όπως ο Independent, να αποδείξουν τη σοβαρότητά τους, με “έγκυρα ρεπορτάζ” για τη φορητή τουαλέτα που είχε μαζί του ο Κορεάτης ηγέτης, για να μην υποκλαπεί το περιεχόμενο της λεκάνης του και μαζί με αυτό μυστικά για τη ζωή του και την υγεία του. Όπως λέει κι ένα σύνθημα στους τοίχους, “φάτε σκ… κερνάνε τα ΜΜΕ”.

Ο κόσμος εθίζεται σε αυτόν τον ενημερωτικό βόθρο, μαθαίνει (του μαθαίνουν για την ακρίβεια) να θεωρεί τρελούς κάποιους ηγέτες που οξύνουν τα πνεύματα, υποδαυλίζοντας τη σύγκρουση. Σε αντίθεση πχ με άλλους γνωστικούς ηγέτες που χρησιμοποιούν έξυπνες βόμβες για τις δικές τους επεμβάσεις και κάνουν πολέμους δια αντιπροσώπων (proxy wars), κερδίζοντας το Νόμπελ Ειρήνης για το πολύτιμο έργο τους.

Δεν υπάρχει όμως πιο βολική κριτική για αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης, που φέρνει τον πόλεμο όπως το σύννεφο τη βροχή, από το να αποδίδουμε τους νομοτελειακούς καρπούς και τα αποτελέσματά του σε παρανοϊκούς ηγέτες και τον παραλογισμό του Χίτλερ παλιότερα, του Τραμπ σήμερα κοκ. Μην απορήστε πάντως αν δείτε πλέον και τον Τραμπ να βραβεύεται με το Νόμπελ Ειρήνης, για την… ειρηνευτική δράση του, όπως προτείνει ουσιαστικά η Μιράντα Ξαφά -που είναι κρίμα να μείνει κι αυτή χωρίς βραβείο.

Το πιο λογικό βέβαια θα ήταν να πάει το Νόμπελ σε έναν δηλωμένο τρελό, όπως ο Ντένις Ρόντμαν. Που οι γνωστικοί ψηφοφόροι του Τραμπ στις ΗΠΑ απειλούσαν πως θα τον σκοτώσουν, γιατί έσπασε το τείχος της απομόνωσης της ΛΔ Κορέας, κάνοντας το διαμεσολαβητή. Και τελικά κατάφερε κάτι που κανείς επαγγελματίας διπλωμάτης δεν είχε κατά νου μερικά χρόνια πριν -αν και ο Λευκός Οίκος επιμένει πως ο Ρόντμαν δεν είχε κανένα ουσιαστικό ρόλο στη Σιγκαπούρη, όπου έγινε η διμερής συνάντηση.

 

Αν ισχύει το “δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι” για τον Ντένις Ρόντμαν, ο Κιμ θα ‘ταν τρελός από κούνια. Αλλά η ΛΔ Κορέας κατάφερε να διαπραγματευτεί και να πετύχει μια συμφωνία με το “μεγάλο αφεντικό”, που δεν τα συνηθίζει κάτι τέτοια. Κι αν τελικά υποχρεώθηκε να το κάνει, ο λόγος ήταν το πυρηνικό οπλοστάσιο κι η δύναμη της ΛΔ της Κορέας, αφού αυτή είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ιμπεριαλιστές. Θεωρητικά ο Κιμ πήρε κάποια ανταλλάγματα για να παγώσει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Είναι ζήτημα όμως τι ακριβώς πέτυχε και ποιες είναι οι μελλοντικές προοπτικές, εφόσον καίει το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί του.

Η ειρήνη διασφαλίστηκε, ζήτω ο πόλεμος, που συνεχίζεται με άλλα μέσα. Η ιμπεριαλιστική ειρήνη εξάλλου (PAX Americana, όπως αναφέρεται συχνά) δεν είναι παρά μια προσωρινή ανάπαυλα, πριν από ένα νέο γύρο πολεμικών επιχειρήσεων. Και δε δικαιολογείται καμία επανάπαυση ή ανακούφιση, όσο η σκύλα που γέννησε το τέρας ζει και είναι πάλι σε οργασμό…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: