Στη μνήμη του Κώστα Σωτηρίου: «Για την αποκατάσταση της αλήθειας»

Από την κυρία Αγγελική Βούλη, σύζυγο του Βασίλη Βούλη, εγγονού του αείμνηστου παιδαγωγού, συγγραφέα, αγωνιστή Κώστα Σωτηρίου, λάβαμε γνώση για το κείμενο που ακολουθεί και την παράκληση για δημοσίευσή του «για την αποκατάσταση της αλήθειας», όπως σημειώνει. Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο arxeiokdsotiriou.blogspot.com σελίδα που διατηρούν και ενημερώνουν οι ίδιοι, προβάλλοντας το Αρχείο του Κ. Σωτηρίου.

Ακολουθεί το κείμενο:

Σχετικά με την επανέκδοση του βιβλίου : «Στον αστερισμό του Δημήτρη Γληνού» Οι τρείς φωτισμένοι παιδαγωγοί και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης Κώστας Σωτηρίου, Ρόζα Ιμβριώτη, Μιχάλης Παπαμαύρος του Κώστα Γ. Καλαντζή (Θεσσαλού) . Ο Καλαντζής ήθελε μάλλον να «εντυπωσιάσει» ότι γνώριζε καλύτερα από άλλους τον παππού μου Κώστα Σωτηρίου , αλλά δεν διάλεξε τον δρόμο της αλήθειας για να το αποδείξει.

Δεν με ευχαριστεί να προβαίνω σε τέτοιου είδους ενέργειες αλλά πρέπει να προστατέψω τη μνήμη και του παππού μου Κώστα Σωτηρίου και της αδελφής του και θείας μου Άννας Σωτηρίου. Ο Καλαντζής ήθελε μάλλον να «εντυπωσιάσει» ότι γνώριζε καλύτερα από άλλους τον παππού μου, αλλά δεν διάλεξε τον δρόμο της αλήθειας για να το αποδείξει. Θα περιοριστώ σε δύο αναλήθειες και αυτό γιατί με αυτές προσβάλλεται η ιδιωτική οικογενειακή ζωή της οικογένειας των Σωτηρίου.

Γράφει στη σελίδα 59: « Ο Σωτηρίου ήταν τότε καλά οικονομικά, συγγένεψε μάλιστα και με εφοπλιστές. Η γυναίκα του ήταν κόρη του εφοπλιστή Γρέγου. Το σπίτι του στην οδό Δεληγιώργη 47 ήταν ένα απ’ τα παλιά αρχοντικά της Αθήνας. Το γράφω για να πω , πως αυτά δεν τον «χάλασαν», και δεύτερο , γιατί μερικοί απ’ αυτούς τους συγγενείς του τον βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές του, ως το ‘40 τουλάχιστο, όσο ξέρω. Ακόμη θέλω να πω πως αυτό τον έκανε  να μπορέσει να πάει  το 1916 στην Ελβετία για 4 χρόνια περίπου σπουδάζοντας άνετα στα Πανεπιστήμια της Λωζάνης, της Γενεύης και της Ζυρίχης».

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο παππούς μου πήγε στην Ελβετία (1916-1920) με υποτροφία του  «Σταθατείου κληροδοτήματος» και τη συνδρομή της οικογένειάς του, (βλέπε εδώ:https://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2014/05/blog-post_5.html Εφημερίδα Αττικόν Βήμα)  ανύπαντρος και χωρίς συγγένεια με εφοπλιστές. Η γιαγιά μου Μαρία Ρουσάκη δεν ήταν κόρη του εφοπλιστή Γρέγου, ήταν κουνιάδα του. Ο Γρέγος είχε παντρευτεί την αδελφή της. Και ο παππούς μου με την γιαγιά μου γνωρίστηκαν πολύ μετά  την επιστροφή του από την Ελβετία το 1920. Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν το 1924 (βλέπε εδώ:https://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2014/05/blog-post_5.html στο  WORLD BIOGRAPHY)  όταν ο παππούς μου ήταν Διευθυντής Δημοτικής Εκπαιδεύσεως στο Υπουργείο της Παιδείας (1923-1925).  Και το σπίτι μας στην οδό Δεληγιώργη 57 δεν ήταν «ένα από τα παλιά αρχοντικά της Αθήνας». Ήταν μια τυπική ισόγεια μονοκατοικία της εποχής με υπόγειο.

Και ο Καλαντζής για να δικαιολογήσει το, «αυτά» δεν τον χάλασαν, φθηνό συμπέρασμα του, πολύ φθηνό για τον παππού μου, καταφεύγει στο ψέμα.

Τα όσα δε γράφει στο «9. Όλα θυσία για τον αγώνα – Ο θάνατός του» (σελ. 85-87)  είναι ανακρίβειες στολισμένες με φτηνό σενάριο  που προσβάλλουν την μνήμη του και την μνήμη της αδελφής του Άννας Σωτηρίου γιατί «ισχυρίζεται» ότι στις δικές της αφηγήσεις βασίζεται.  Η γιαγιά μου και η μητέρα μου πέθαναν μετά τον παππού μου, η γιαγιά μου το 1967 και η μητέρα μου το 1968, και η θεία Άννα θυμόταν πολύ καλά πότε πέθανε και η γιαγιά μου που ήταν νύφη της και η ανιψιά της και μητέρα μου  Κατινίτσα  όπως την φώναζε. Μάλλον αυτή η  «αφήγηση» της αδελφής του δεν υπήρξε ποτέ. Και να εξηγήσω το γιατί.  Γράφει ο Καλαντζής: «Από την πατρική του οικογένεια μια αδελφή –μικρότερη από αυτόν – ζει. Είναι η Άννα Σωτηρίου η δασκάλα…….. Τώρα η Άννα ζει στο Μαρκόπουλο με τις αναμνήσεις της του μεγάλου της αδελφού». Στο σπίτι στο Μαρκόπουλο η Άννα Σωτηρίου το 1985 (χρόνος πρώτης έκδοσης του βιβλίου)  ζούσε με τον αδελφό της και αδελφό του παππού μου Βασίλη Σωτηρίου, την γυναίκα του Ελένη, την ανιψιά της  κόρη του Βασίλη και της Ελένης Ιφιγένεια τον άντρα της Γιώργο Κόλια και τα δύο παιδιά τους Βασίλη και Ελένη. Μόνο ο Καλαντζής δεν το διαπίστωσε αυτό. Η Άννα Σωτηρίου πέθανε το 1989, ο αδελφός της Βασίλης το 1990, η γυναίκα του Ελένη το 1998 και ο Γιώργος και η Ιφιγένεια πολύ αργότερα. Όσο δε αφορά τις κασέτες, όλοι γνώριζαν ότι υπήρχαν, αλλά κανένας από αυτούς που την επισκεπτόταν δεν τις είχε ακούσει. Και αυτό φάνηκε και στην έκδοση του βιβλίου «Ο Κώστας Σωτηρίου αφηγείται» το 1987. (βλέπε εδώ:https://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2017/02/pdf.html )

Παρακαλώ να δημοσιευθεί αυτή η επιστολή μου για να αποκατασταθεί η αλήθεια.

Με εκτίμηση

Βασίλης Βούλης

Εγγονός του Κώστα Σωτηρίου