Συνδρομή

Στον κολοφώνα της οδύνης,
τον ψυχισμό σου μην τον χάσεις
κι αν θες τον πόνο ν’ απαλύνεις,
στις μάχες, μην εφησυχάσεις.
…..
Βημάτισες με δυσκολία,
στην κόλαση που ξενυχτά,
στην αδυσώπητη δουλεία,
στο αίμα και στα βογκητά.

Στο βλέμμα το θαλασσινό σου,
τ’ άστρα βουρκώνουν και δακρύζουν
κι οι συννεφιές στον ουρανό σου,
τα πάθια σου, τα εξαγνίζουν.

Κι αυτός που σ’ άγγιξε το χέρι,
μ’ αχνό χαμόγελο στα χείλη,
σε μέθυσε μ’ ευώδη αγέρι,
απ’ του παράδεισου την πύλη.
…..
Στα γεγονότα μένει κάτι
-μι’ αμφίρροπη, ζώσα στιγμή-
κι η ταύτιση, η ντελικάτη,
κίνητρο δίνει κι αφορμή,

ν’ αντέξεις τη δοκιμασία,
πιστός στο πνεύμα των προγόνων,
Όχι! να πεις στην εξουσία,
με στήριξη κοινών αγώνων.

Ένα ”γιατί” όταν σ’ ορίζει,
μύρια κακά μπορείς ν’ αντέξεις,
μα, της ζωής το μετερίζι,
μονάχος σου θα το διαλέξεις.

Στο μέλλον, θα βρεθεί η λύση
κι εκεί οφείλεις να προσβλέπεις,
για να ‘χει η πλάση κλήρα ίση,
ό,τι πονά να τ’ ανατρέπεις.
…..
Δυσνόητη η ελευθερία!
Τον οίστρο της, ποιος θα συλλάβει;
Να πει το ”ναι” η συγκυρία,
να εγερθούν της γης οι σκλάβοι.

Ασύλληπτη κι η μαρτυρία!
Στα στήθια, κόκκινη κηλίδα.
Μα δες! η ζώσα ιστορία,
αλλάζει στον καιρό σελίδα…