Ο εχθρός πέρασε τις πύλες

Όταν μικρόφωνο έχουν αυτοί που δε γνωρίζουνε,
όταν τα χρώματα, άνθρωποι μαύροι τα ορίζουνε,
όταν το ξέρουν όλοι γιατί έτσι τους είπε κάποιος,
όταν δείχνεις καλά, αλλά από μέσα σου είσαι σάπιος.

Οι πολλοί ήρθανε και μας λιώνουνε με το βάρος τους,
κραυγές άναρθρες, μα μέχρι εκεί φτάνει το θάρρος τους,
χίλιες σελίδες, τα ίδια λόγια από φωτοτυπικό,
και κατάντησε η γνώμη μας να είναι θέμα τυπικό.

Πίστη ακλόνητη έχουν σε ότι κόβει τη μιλιά μας,
είναι καιρός πια να κοιτάξουμε και τη δουλειά μας,
είναι καιρός, λεν, να σταματήσουμε και τις πορείες,
να μη σκεφτόμαστε, για να μην έχουμε και απορίες.

Να μη μας νοιάζει που στο σκοτάδι είναι τα παιδιά μας,
τώρα που μπήκε τηλεκοντρόλ και στα όνειρά μας,
όσο κι αν τρέχουμε, θα ‘μαστε ακίνητοι στην ίδια θέση,
και ο καλός ο μύλος, όλους θα μας αλέσει.

Καταλαβαίνουμε τι έχει να γίνει σε λίγα χρόνια,
η κάθε μέρα μας θα ‘ναι μια μάχη σε μαρμαρένια αλώνια,
πίσω πηγαίνουμε, αλλά νομίζουμε ότι πάμε μπρος,
όλα πια ίδια και δε διακρίνουμε ποιος είν’ ο εχθρός.

Άρης Κωνσταντίνου