Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Υπηρέτες» του Πάνου Θασίτη

Ο ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός Πάνος Θασίτης, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1923, στο Μόλυβο της Μυτιλήνης, από πρόσφυγες γονείς και έφυγε απ’ τη ζωή στις 21 Αυγούστου 2008, στη Θεσσαλονίκη.

Το 1930 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου και εργάστηκε ως δικηγόρος.

Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, το 1944, ως φοιτητής, συμμετείχε στη συντακτική ομάδα του περιοδικού “Ξεκίνημα”, όπου αρχισυντάκτης ήταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Ο Θασίτης ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού “Λεύτερα Νιάτα”, που εξέδιδε η ΕΠΟΝ στη Μακεδονία και Θράκη.

Λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων στάλθηκε εξορία στον Αη Στράτη και στη Μακρόνησο. Στην περίοδο της Χούντας, απολύθηκε από τη θέση του, στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Ο Πάνος Θασίτης δημοσίευσε μελέτες και κριτικές γύρω από τη λογοτεχνία, στα περιοδικά “Νέα Εστία”, “Ελεύθερα Γράμματα”, “Η συνέχεια”, “Νέα Πορεία”, “Αντί” και άλλα.

Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και μέλος του Δ.Σ. του ΚΘΒΕ.

Το 1951 του απονεμήθηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης το Βραβείο Ποίησης.

Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, ιταλικά και σε άλλες γλώσσες.

Έργα του: “Δίχως Κιβωτό”, “Πράγματα”, “Πράγματα 2 – Αριθμοί”, “Εκατόνησος”, “Ελεεινόν Θέατρον…”, “Σχιστολιθικά”.

Έγραψε και δοκίμια για την ποίηση.

                       Υπηρέτες

Εμείς στη σειρά, μπροστά σε κάθετα κτίσματα
Δεδομένα σημεία, άλφα μικρά και άλφα μεγάλα
Βάση για το διαβήτη που μας τρυπά
Βάση για τις συντεταγμένες του κανονιού
Βάση της αρωματοποιίας – καίτοι βρωμάμε.

Πάνω στ’ άσπρο χαρτί καρφωμένοι, ομοειδείς
Κέρματα σε θυλάκια αιμοσταγή
– Την άλλην όψη του χαρτιού συλλογιστείτε
Του νομίσματος την άλλην όψη.

Όταν οι κύριοι αποσύρονται
Λύνουμε την τάξη και κοιταζόμαστε
Έχουμε μάτια αληθινά!
Έχουμε φωνή
Χέρια ζεστά
Έχουμε σκέψη
Τα πιάνα έρχονται, γεμίζουν το ξερό πετσί μας
Οι τοίχοι διαλύονται, ορμά το φως και μας ζαλίζει
Οι στέγες ξεκολλούν
Ο ουρανός είναι τα φτεροκοπήματα όλων των πουλιών
Αιώνια γνέφει η άρκτος.

Όμως ακούγονται βήματα:
Οι κύριοι! οι κύριοι επιστρέφουν.
Η παράβαση «όνειρο» «όνειρο φτωχό» διακόπτεται.
Μαύροι μεγάλοι χάρακες μας σκεπάζουν.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.