Ηλέκτρα Στρατωνίου – Δηλώνω ανυπακοή!

Με ανακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών (;) το 2001 αποφασίστηκε σε αναγνώριση 

της 50ης επετείου της σύμβασης του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων, να 

θεσπιστεί  άλλη μια Παγκόσμια Ημέρα παρωδίας και υποκρισίας, έτσι κάθε χρόνο

στις είκοσι Ιουνίου (20/6) ν΄ αφιερώνουμε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο ανοχής,

 κατανόησης και μεγαλοψυχίας στους πρόσφυγες – μετανάστες και στα τεράστια 

προβλήματα των ανθρώπων που η γη δεν χωράει! «Εμείς μόνον εμείς, δεν έχει 

χώρο για τους άλλους»… —  η.σ. «Ναρκοπέδιο του μυαλού» — τους ξερνά κάθε

 ήπειρος, το κάθε κράτος, η κάθε πατρίδα! Κι εγώ πολύ απλά αναρωτιέμαι: 

 Δηλαδή σήμερα 20/6 τα κράτη όλης της υφηλίου απ΄ άκρη- σ΄ άκρη, θα τιμήσουν

 τούτη τη μέρα και θ΄ ανοίξουν τα σύνορα τους, την καρδιά τους, την αγκαλιά τους,

 θ΄ ανοίξουν τα σπίτια τους, «θα βάλουν κι άλλο πιάτο στο τραπέζι», θα στρώσουν

 κρεβάτι ζεστό και θα πουν σ΄ όλες τις γλώσσες:

 Καλωσόρισες ξένε, καλώς ήρθες ξεριζωμένα πρόσφυγα – μετανάστη;

Τί πρόκειται λοιπόν να γίνει; Θέλω να ξέρω, τι θα γίνει σήμερα! Ακόμη κι όσοι

 παραμένουν άνθρωποι και θέλουν να το κάνουν, μπορούν; Τους αφήνουν; 

Επικίνδυνο άθλημα κατάντησε η ανθρωπιά και εξτρίμ  σπορ η αλληλεγγύη, είναι 

εύκολο θαρρείς ν΄ απλώσεις το χέρι να χαιρετίσεις τον πρόσφυγα τον μετανάστη; 

Να του πεις ότι κι εσύ ήσουν κάποτε σαν αυτόν, να του πεις πως όλη η γη 

είναι Πατρίδα του, όλοι οι λαοί αδέρφια του, όλα τα νοσοκομεία, τα σχολεία,

 οι βιβλιοθήκες, οι παιδικές χαρές, οι πλατείες, τα εργοστάσια, τα θέατρα, 

τα καταστήματα, τα λεωφορεία, τα τραίνα, τα αεροπλάνα είναι δικά του, 

όπως ακριβώς είναι και δικά σου;  Όχι φίλε μου! Πίστεψε με, είναι δύσκολο 

ως ακατόρθωτο, θέλει θάρρος, απόφαση θέλει, παιδεία σε ανώτατο βαθμό 

και ήθος! Με λίγα λόγια, θέλει αγάπη για τον άνθρωπο και σεβασμό για τη ζωή!

 Και που να τα βρούμε όλα τούτα, που εκπαιδευτήκαμε ν΄ αγαπάμε τον εαυτό μας

 μόνο και την δική μας ζωή αποκλειστικά; Μήπως θα πρέπει να μιλήσω για τους

 παγκόσμιους δικτάτορες και τους αρχηγούς που μας έκλεισαν όλους σ΄ έναν

 αόρατο ζωολογικό κήπο της φρίκης και του αίματος, μας χώρισαν σε σαρκοβόρα

 της ζούγκλας και οικόσιτα άβουλα, εξαρτημένα που αλληλοτρώγονται, χάρη των 

συμφερόντων  τους, του ανώμαλου ψυχισμού τους και της αρρωστημένης –

 προσωπικής τους- τέρψης και διασκέδασης;  Αχχ…  και ακόμη που να βρω, πως να

 βρούμε γλώσσα να μιλήσουμε; Να ουρλιάξουμε, ν΄ αναποδογυρίσουμε συθέμελα 

τον ετοιμόρροπο πλανήτη, «που τον πάγωσε ο φόβος, τον ετύλιξε η φρίκη και τον

 νέκρωσε η σιωπή»…  ΠΩΣ; 

ΚΙ επειδή κουράστηκα  απόκαμα να κρύβω το βλέμμα μου κάτω από πέτρες να μη

 βλέπω την ανικανότητα μας και εσείς να βλέπετε τη λύπη και τη δική μου ξεφτίλα,

 να βάζω την ουρά κάτω απ τα σκέλια και να σκύβω το κεφάλι μπρος στην ήττα μου, 

τις νύχτες να ψάχνω στα μονοπάτια της ψυχής μου να΄βρω  ένα σκαλοπάτι για να

 ψηλώσω λίγο το μπόι μου, θέλω ενυπόγραφα να δηλώσω βρίζοντας και να βρίσω 

δηλώνοντας, στους απανταχού δυνάστες της ζωής μας ότι:

 Έχοντας σώας τας φρένας και πλήρη γνώση των συνεπειών του νόμου ΔΕΝ

φοβάμαι πρόσφυγες και μετανάστες! Προς δικτάτορες, κυβερνήτες και αρχηγούς:

-ΔΗΛΩΝΩ ΑΝΥΠΑΚΟΗ!  

Θα έχω πάντα ένα ποτήρι νερό, μια φέτα ψωμί, μια αγκαλιά 

ζεστή για τους «ξένους»! Στους παγκόσμιους φονιάδες δεν ξοδεύω ούτε σταγόνα 

σάλιου για να τους φτύσω! Κανείς ΠΟΤΕ δε θα μου πει ποιόν ν΄ αγαπάω, ποιόν να

 νιώθω αδερφό μου και πόσο! Οι φασίστες δε θα μπορέσουν να με κάνουν σαν τα

 μούτρα τους! Κάθε μέρα της ζωής μου Παγκόσμια του Ανθρώπου θα είναι! 

Των προσφύγων και των μεταναστών που έχουν την ανάγκη μας και ποτέ – μα ποτέ,

 δεν θα ξανά γιορτάσω αυτή την κάλπικη γελοία και γλοιώδη ημέρα, των Ηνωμένων 

Εθνών (;;) μιας συμβολικής υποχρέωσης για ν΄ απαλύνουν τις ενοχές τους,

μου φτάνει και μόνο το γεγονός πως την ψήφησαν Αυτοί, οι μακελάρηδες, Αυτοί

 «οι Σωτήρες και Ειρηνοποιοί» του πληγωμένου μας πλανήτη!

Είναι οι ίδιοι που αιματοκυλούν Πατρίδες, που ξεκληρίζουν αθώους άμαχους,

που δημιουργούν  στρατιές σακατεμένων, αρρώστων, πεινασμένων, διψασμένων,

ρακένδυτων, απελπισμένων, άμοιρων, απάτριδων ανθρώπων! 

Αναρωτιέμαι μήπως αλήθεια περιμένουν τα «μπράβο» και τα «ζήτω» της

 ανθρωπότητας; Θαρρούν πως δεν βλέπουμε τα καθημερινά τους εγκλήματα,

 την  γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τον αφανισμό των γειτονικών λαών;

Έφτασε ο καιρός να ενωθούν οι κραυγές όλων μας! Να σταματήσουν οι πόλεμοι!

Θέλουμε Ειρήνη και αδελφοσύνη, Αλληλεγγύη και Ισότητα, Δικαιοσύνη στο κόσμο!

Κάποτε (τα χρόνια της χούντας) υπήρξα μετανάστρια και δε ξεχνώ τα μοναχικά μου

βήματα που άφηναν αιμάτινα χνάρια σε ξένες χώρες κι άγνωστους δρόμους !

Δεν θα πάψω να γράφω ποιήματα για πρόσφυγες και μετανάστες γιατί το έζησα

 στο «πετσί μου» και μπορώ να ιστορίσω το απύθμενο μέγεθος της τραγωδία τους!

Ακόμη πονάω σαν τότε, δυνατά, επίμονα και για Πάντα! 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ!  ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ!  ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΖΕΙΣ!  

                                                                                          Η δηλούσα 

                                                                                   Ηλέκτρα Στρατωνίου

ΦΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ

Ξημέρωσε, χάραξε η αυγή…

 τώρα πια οι «καλημέρες» με τρομάζουν, 

θάνατος το βράδυ – θάνατος- το πρωί, 

οι μέρες σκοτάδι κόλασης ντυμένες.

Δεν θέλω «καλημέρες» μοιρολογά η ψυχή,

όχι με μακρόσυρτα ουρλιαχτά, κατάρες φωτιάς, 

αρρώστιας ή θανάτου, με παιδικό

 μικρό τραγούδι τρυφερό, παραπονιάρικο…

«Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

 Η θάλασσα πνίγει… δε την φοβάσαι»;

 Μαζεύουν σήμερα, μάζεψαν χθες, προχθές 

και κάθε τόσο νεκρούς απ΄ το Αιγαίο πέλαγος…

Και μη ρωτάς – ως Πότε; Ως τότε που θα λυγίσεις 

θα γονατίσεις από ενοχές, τύψεις και άδικο! 

Ως τότε που θα καταλάβεις πως φονιάς

 και συνεργός είσαι και εσύ,

μαζί με τους άλλους φονιάδες!

 Ως τότε που σε βάρκα προσφυγιάς

 θα μπεις με το παιδί σου αγκαλιά. 

Να πνίγεσαι και να μη μιλάει Κανείς, 

όπως εσύ σωπαίνεις Τώρα! 

Όταν από άνθρωπος γίνεις αριθμός 

σε μια πράσινη πλαστική σακούλα,

 με φύκια τυλιγμένος και καραβόσκοινα, 

ως τότε μη ρωτάς, μέχρι να γονατίσεις 

από τ΄ άδικο και να μιλήσεις  Αδερφέ μου,

να παλέψεις για των φονιάδων τη καταδίκη.

Μη ρωτάς, ένοχος είσαι σαν τους άλλους, γι αυτό 

«καλημέρες» μη λες… Πάψε! Με τρομάζουν!

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στο Στρατώνι Χαλκιδικής. Έζησε και μεγάλωσε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας κυρίως σε νησιά, έτσι, αλλάζοντας τόπους, σχολεία και περιβάλλοντα, έπλασε έναν χαρακτήρα κοινωνικό, ειλικρινή, αυθόρμητο, εκρηκτικό και πολυτάλαντο! Είναι ζωγράφος και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Από την εφηβική της ηλικία άρχισε να γράφει διηγήματα και ποίηση με ιδιαίτερη αγάπη. Μοιραία και καθοριστική για την πορεία της υπήρξε η γνωριμία με τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο στο Καρλόβασι Σάμου, όπου την περίοδο της δικτατορίας βρίσκονταν «σε κατ΄ οίκον περιορισμό», διαβάζοντας τα ποιήματα της την παρότρυνε:-« Γράφε, γράφε, γράφε…» Και η Ηλέκτρα τον άκουσε!

Σπούδασε αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο. Το 1970 πήγε στην Γερμανία, εργάστηκε στην εφημερίδα Westfaelische Rundschau Dortmund ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής.

Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στην Ελλάδα. Ασχολείται με την ζωγραφική, το 1992 γνωρίζει τον σπουδαίο γλύπτη και ζωγράφο Θωμά Μώλο στην Ν. Σμύρνη και για περίπου 10 χρόνια δημιουργεί δίπλα του.

Έχει κάνει πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές και υπογράφει με το πατρώνυμο της Μαρίτσα Αλατζά.

Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές ως Ηλέκτρα Στρατωνίου: «Ποιήματα» (Γερμανία 1989), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011), «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014), «Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle» (2022), «Σε φόντο κόκκινο» (2022).

Ποιήματα της υπάρχουν στην μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Χάρη Πάτση και σε πολλές ποιητικές Ανθολογίες, εφημερίδες, περιοδικά και στον ηλεκτρονικό τύπο (διαδίκτυο).