Γιώργος Ηρακλέους – Ο μυστικός κήπος

Αυτός ο κήπος ο αμάραντος,
χρόνια και χρόνια,
απότιστος ανθίζει από μόνος του
με χιλιάδες λουλούδια
σ’ όλα τα χρώματα κι αρώματα.
Αυτός ο κήπος, ο απλησίαστος…

Τις νύχτες ένας σωρός
ασήμαντα φεγγάρια στον ουρανό,
θέλεις να φωνάξεις, δεν αντέχεις πια.
Ψάχνεις να βρεις τον κήπο
και στην παλάμη σου
ανθίζει ένα ματωμένο κρινάκι!

Γυρεύεις ν’ ανθίσει η ψυχή σου
και πάλι,
αδύνατον!
Ζητάς να θυμηθείς
τον δρόμο, τον τόπο
κι αντικρίζεις
τα νεκρά παιδιά στη Γάζα
να γυρίζουνε τον τροχό του μαρτυρίου.
Αυτά κρύβουνε τον κήπο
από τον αδιάφορο και συνένοχο
με τους φονιάδες τους άνθρωπο…

                             1/6/2025

                                               Από τη συλλογή: Τα υπαρξιακά