Διέλευση

Λιτή κι απλή η ευτυχία, σαν των σειρήνων το τραγούδι
κι υπάρχει στην ομοψυχία, στα ύψη και στ’ απλό λουλούδι.

…..

Τι ‘ναι το φως κι η αμαρτία και, που θα βρεις τιμή και μπέσα;
Η πρόσκαιρή μας η θητεία, ναυάγια κι ήττες κρύβει μέσα.

Άκου το χτύπο της καρδιάς σου, σκέψου το χρέος, την ευθύνη
κι από την πλούσια σοδιά σου, πες μας, στο τέλος τι θα μείνει;

Αν είναι να χαθεί η πλάση, πρέπει μαζί της να χαθείς,
γιατί, σε λίγο θα βραδιάσει κι εσύ, στη γη θα κοιμηθείς.

Τα λούσα, το ψωμί, τα κάστρα, για τη χλιδάτη ρωμιοσύνη!
Κι όλα τ’ αποδιωγμένα άστρα, αιτούν στοργή κι ανθρωποσύνη.

Θεούς, δαιμόνους, μη φοβάσαι. Όλα, στο χρόνο τους, γερνάνε.
Οφείλεις όμως να θυμάσαι: οι άνθρωποι, δεν συγχωρνάνε!

Μισές ζωές, μισές κουβέντες κι ο κόσμος γύρω μας ρημάδι
κι οι αριβίστες κι οι λεβέντες, σκιές! που σβήνουν στο σκοτάδι.

Βαρύ και άδικο φορτίο, τούτη η άνιση η μάχη,
Ήρθα, με είδατε κι αντίο! Στο χαλασμό, σπασμένο στάχυ.

Κι όσο κι αν φτάσεις στα ψηλά, τίποτα δεν σε περιμένει…
Τ’ αδιέξοδο σε ξεγελά, σε μια ζωή παγιδευμένη…

…..

Μια φλόγα είναι που μάς καίει -κλαδιά που ρίχνουνε τα φύλλα-
ένα φτωχό παιδί που κλαίει, στου χινοπώρου τη μαυρίλα…