Αγγελική Ραυτοπούλου: Το βάμμα του ιωδίου

Σαν άσπρισε η γενειάδα, ξεκίνησαν τα παιδιά την ανηφόρα
κουβαλώντας πέτρες κι άμμο
και στην δεύτερη στροφή πήραν τον ήλιο παραμάσχαλα
-ασκητικές μορφές με τα δόντια της παγωνιάς,
με την άγια πυρκαγιά στα στήθη για τροφή-
και πυροβόλησαν την άβυσσο κι έφτασαν στην κορυφή της οράσεως..

Κι έπειτα στα κακοτράχαλα δρομάκια η πόλη
-άγρια και φτιασιδωμένη-
τους πάτησε απάνω στα χαλάσματα,
με τρεις ουγκιές σταφύλι από χρυσάφι,
με τρία μίλια πέλαγος στης Μακρονήσου την τσουβαλιασμένη γάτα
και μ´ ένα κλάμα στου δειλινού τ´ απλωμένα ασπρόρουχα..

Τα νύχια δίψασαν για χαρταετό,
τα όνειρα δεμένα στην προβλήτα με το αίμα στις πέτρες
κι οι αριθμοί ολόγυρα να φεύγουν ολοένα,
να ξεψυχά ο διπλανός με μιάν κραυγή
μες στης σιωπής το μεγαλείο
σαν κρεμασμένη πειρατική σημαία
κι όλοι να αναρωτιούνται με τα σταυρωμένα βλέμματα,
αν σίγησε η επιφάνεια της θαλάσσης..

Κι ο αδελφός με την στολή ξύλινος,
με το καπέλο του λιγνό και ιδρωμένο,
με την πίκρα για προσφάι,
με τον πετεινό σφαγμένο στ´ ανεμολόγιο
για να στεριώσει η ρότα..

Και έτσι περάσαν χρόνοι με το βάμμα του ιωδίου
στα πληγιασμένα πόδια,
τόσο που έλεγες πως ήταν φαντασία η περπατησιά,
πως κάποιοι φύτρωναν ξανά με δάχτυλα, χέρια, πόδια
κει που το μύρο μιάς αόρατης ποίησης επέτρεπε την ζωή..

Χρόνοι πολλοί στα κόκκινα των λέξεων διαστήματα,
να πατούν οι στίχοι κι ο εξορισμένος να ξεστομίζει την στράτα
με την ταραχή στο βλέμμα του αθάνατου,
με την προσμονή μιάς πλατείας γεμάτης λιόχαρα παιδιά,
με την μάνα να πλέκει κυκλάμινα,
με την βάρκα να γέρνει στο περιγιάλι
και με κείνους ν´ ορκίζονται πως δεν ασπρίσαν τα μαλλιά τους..

Και με τα μεγέθη παρόντα στο προσκλητήριο,
με τους πεθαμένους παρόντες στο αγίασμα της αυγής,
να μετρούν του αναπαίστου την υπερηφάνεια,
να ανεμίζουν την σημαία στην χάλκινη θύρα του θανάτου..

Οι πέτρες, η άμμος, η στροφή με τον ήλιο παραμάσχαλα,
τα μεγέθη, το ιώδιο, οι αριθμοί,
η μάνα κι η ανηφοριά
όλα κατακόκκινο πέλαγος ανοιχτό στο μέλλον.-

Αγγελική Ραυτοπούλου

Με την Παλαιστίνη ως την λευτεριά

Έργο στην εικόνα: Μαρκαδόρος σε άσπρο χαρτί, εμπνευσμένο από το χαρακτικό του σπουδαίου Τάσσου