Αγγελική Ραυτοπούλου – Η μοιρασιά των ονείρων

Μιά τέτοια νυχτιά απηύδησαν τα πουλιά,
ατιμάστηκε η αμυγδαλιά
σαν όνειρο που περιμένει ν’ ανθίσει.

Πληγωμένε μου χειμώνα,
στα ψιχία του αιώνα βρίθουν οι ψιθυρισμοί.

Ακούω την ησυχία.
Λευκό παραθύρι και χέρι νεκρό.

Πού χάθηκαν οι άνθρωποι;
Παραμιλώ στα παγκάκια τα νοτισμένα,
στα υγρά σκεπάσματα των άστεγων υπολήψεων,
στα μύρια δάκρυα στα ξεραμένα χείλη.

Παράπονά μου,
συγγνώμες που δεν ειπώθηκαν,
χέρια που δεν έσμιξαν ποτέ,
καθώς άλλοι λογαριάζονται ως καθάριοι
κι άλλοι ως λεροί.

Έχω μάνα την αλήθεια.
Κι αυτή πληγώνει.

Πού χάθηκαν οι άνθρωποι;
Συγγνώμη, που ακόμα δεν αλλάξαμε τον κόσμο.

Ξέρετε, η ζωή είναι για όλους,
το φαΐ, το νερό, ο τοίχος του σπιτιού,
τα ασπρόρουχα, το χάδι, το φίλημα.
Πού χάθηκαν οι άνθρωποι
και παγώνω στην σκέψη των εξόριστων της γης;

Παράπονά μου,
θα αλέσω τον στίχο να γίνει ψωμί.
Κάποιοι θα βρεθούν
ν´ανηφορίσουμε στον μύλο:
«Ψωμί λευκό και ρούχο καθαρό,
μνήμη στο βήμα το μισό-κυνηγημένο αγρίμι-
στης γειτονιάς το έλεος, στο σώμα το γερτό
η μοναξιά απόμεινε της ερημιάς συντρίμμι.

Και τα παιδιά να σέρνουνε τ´όνειρο για παιχνίδι,
μες στο παλάτι των φτωχών μιά σφαίρα απ´το παρελθόν
και δυό θλιμμένα χέρια.»

Με την Παλαιστίνη ως την λευτεριά!
Με την εργατιά, με την αγροτιά!
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο!
Θα γίνει η μοιρασιά!

2015
Αγγελική Ραυτοπούλου

Σινική μελάνη Αγγελική Ραυτοπούλου