«Αν γκρεμίζαμε τον κόσμο όλοι μαζί/ και τον χτίζαμε ξανά απ´ την αρχή…»

Η καμπαρντίνα -Μονόπρακτο- Το τραγούδι της παράστασης

Εραστές ταξιδεμένοι χωρίς έρωτα,
χαραμάδες μες στης σκόνης τ´αφανέρωτα,
μες στην φλέβα της αυριανής εκτέλεσης
πολιτισμένη η εικόνα της προέλευσης.

Φροντισμένα μικροαστικά μου εγκλήματα
σύντομα σαν ιστορίες σ´ άγνωστα διηγήματα,
υπεραξία πάντοτε κι ολίγον σχετική
σαν κατάλογος με γραμμή εξόχως κυβερνητική.

Πλαστικά τα χειρουργεία κι η αναμόρφωση
σαν πολιτισμός με την ανάλογη ανόρθωση,
προκομμένη η ραφή στην καμπαρντίνα
της εξουσίας η απόλυτη βιτρίνα.

Είμαι μόνος και μου κόψαν τα φτερά μου
στα υπέροχα και άστεγα όνειρά μου,
κίτρινα τα χέρια μου παλεύουν
επανάσταση στο κόκκινο γυρεύουν.

Ένας άνθρωπος πιο μόνος κι από μόνος
σαν το χρώμα που το μαύρισε ο πόνος,
εξουσία που μου έδωσε η ψυχή μου
σαν αφέντης που περπάτησε μαζί μου,
ένας άνθρωπος πιο μόνος κι από μόνος
σαν το μαύρο που το φόρεσε ο δρόμος,
εξουσία που μου έδωσε η ψυχή μου
σαν δυνάστης που περπάτησε μαζί μου.

Αν γκρεμίζαμε τον κόσμο όλοι μαζί
και τον χτίζαμε ξανά απ´ την αρχή..

Αγγελική Ραυτοπούλου