Θυμός – Λύπη – Θρήνος – Πάλη

ΘΥΜΟΣ – ΛΥΠΗ – ΘΡΗΝΟΣ – ΠΑΛΗ

Τα συναισθήματα εναλλάσσονται.

Κοφτερά ξυράφια.  Ματώνουν και πονάνε.

Τα όνειρα έρχονται σαν σεισμός

και κάνουν συντρίμμια την ψυχή.

Στο τετράδιο ασθενούς

καταγεγραμμένες,  η πρωινή, μεσημεριανή  και βραδυνή πίεση,

πριν και μετά το φαγητό

και το χάπι του πάρκισον.

Η λειτουργία του εντέρου κι’ άλλες

σωματικές και ψυχικές αντιδράσεις,

για την ενημέρωση του γιατρού.

Ψες στ’ όνειρο μου, κρατούσα αυτό

το ημερολόγιο με  τρεμάμενα χέρια.

Διάβαζα κάποιες δυσανάγνωστες

σημειώσεις με ευλαβική προσοχή:

-Σήμερα σου αγόρασα ένα καλό φουστάνι, για να πάμε μαζί στον

παράδεισο.

Θέλω να σε δει καλοντυμένη

η μανούλα μας και να χαρεί.

Λίγο παρακάτω, ρωτούσες αν είμαι έτοιμη, για να ξεκινήσουμε

το ταξίδι μας.

Σκιάχτηκα και ξύπνησα.

Εσύ κοιμόσουν ήσυχος, σαν μωρό.  Θύμωσα μαζί σου. Θέλησα να σου φωνάξω, όχι.

-“Εγώ”, νάτο πάλι αυτό το “εγώ”, που τόσο σιχαίνομαι, να ξερνάει στα χείλη μου.

-“Εγώ” (δυστυχώς επανέλαβα), έχω ανάπηρα παιδιά, που με χρειάζονται.

Μα τίποτα λοιπόν δεν καταλαβαίνεις;  Ρώτησα γεμάτη θυμό.

Ύστερα σκέφτηκα κι’ ήρθε η ΛΥΠΗ

και με σκέπασε σαν πυκνό κατάμαυρο σύννεφο.

Είδα το απλανές βλέμμα, το χλωμό πρόσωπο και το γρήγορο τρέμουλο

να συνταράζει όλο σου το κορμί.

Και το μαύρο σύννεφο γίνηκε

ορμητικός καταρράκτης δακρύων.

Και τα δάκρυα μου ΘΡΗΝΟΣ ατέλειωτος.

Η συνείδηση παρούσα για να κατανοεί

τα πάντα, καλά ή κακά  που συμβαίνουν σ’ όλο τον κόσμο.

Όρθια και ορθή  νυχθημερόν, πάντα στο πλάι των αδύναμων κι’ ενάντια στο άδικο και στους πολέμους.

Να ΘΡΗΝΕΙ αλλά και να ΠΑΛΕΥΕΙ!

Τάνια Νομικού