Όλοι μαζί ρυπαίνουμε… – Κανένα πολιτικό σκουπίδι δεν είναι μικρό

Τις τελευταίες μέρες, μια σειρά στάσεις λεωφορείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη φιλοξενούν αφίσες-διαφημίσεις που ξεκίνησαν από τον Δήμο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, με το γενικό σύνθημα “Κανένα σκουπίδι δεν είναι μικρό” να διακρίνεται κάτω από εικόνες με γόπες, τσαλακωμένα χαρτάκια κοκ. Η εκστρατεία είναι ένα ακόμα δείγμα της σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, αφού υλοποιείται από τη δημοτική αρχή σε συνεργασία με εταιρεία υπαίθριας διαφήμισης. Ναι, υπάρχουν δήμοι που για να πείσουν τους πολίτες τους να μην πετάνε τα τσιγάρα τους στο δρόμο, νιώθουν την ανάγκη να προσφύγουν στην “ανιδιοτελή προσφορά” των ιδιωτών. Ας παρακάμψουμε όμως αυτό το ζήτημα, για να έρθουμε στην ίδια τη στόχευση της εκστρατείας, η οποία εκ πρώτης όψης μοιάζει από ανώδυνη ως αξιέπαινη. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ωστόσο προκύπτουν συνειρμικά οι εξής προβληματισμοί:

1. Δυστυχώς στην πολιτική τα σκουπίδια ανακυκλώνονται και έτσι τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας, με διαφορετική συσκευασία, πάντα όμως το ίδιο ανθυγιεινά για τον λαό και την τσέπη του, όσο αυτός δεν το παίρνει απόφαση να τα θάψει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, που έχει αποδειχτεί η ασφαλέστερη – και περιβαλλοντικά μιλώντας – μέθοδος.

2. Το βασικό μήνυμα της πινακίδας προς γνώση και εμπέδωση είναι ότι εδώ δεν επιτρέπονται τα μικρά σκουπιδάκια και γενικώς καμία εστία ανομίας, απέναντι στην οποία δεν υπάρχει η παραμικρή ανοχή. Εκτός και αν πρόκειται για κάποια μεγάλη ανομία που ενίοτε γίνεται καθόλα νόμιμα, οπότε η ανοχή παραμεγαλώνει και γίνεται απεριόριστη -αν δεν παίρνει τη μορφή της στήριξης.

Το δόγμα “Νόμος και Τάξη”, που εμφιλοχωρεί και στο θέμα της ρύπανσης, διέπεται από περισσή υποκρισία, κλείνοντας βολικά τα μάτια στους μεγαλύτερους ρυπαντές του περιβάλλοντος -δηλαδή τους βιομήχανους, που μπορεί να φυτέψουν – ή μάλλον να μας βάλουν να φυτέψουμε τζάμπα – και κάνα δεντράκι, για να δείξουν τις κοινωνικές τους ευαισθησίες. Γίνεται όμως άτεγκτο σε όποιον κακομοίρη πετάξει κάνα τσιγάρο – κακώς – στο δρόμο (που θα μπορούσε να είναι ο αντίστοιχος Γιάννης Α-Γιάννης των ρυπαντών…)

3. Όλοι μαζί ρυπαίνουμε. Όλοι μαζί καταστρέφουμε το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα. Όλοι μαζί μολύνουμε τις θάλασσες και τα ποτάμια, τον αέρα, τα εδάφη. Όπως όλοι μαζί τα φάγαμε, εσύ που δεν έκοβες απόδειξη για την τυρόπιτα και ο μεγαλο-οφειλέτης φοροφυγάς. Εσύ που καπνίζεις σα φουγάρο και πετάς τις γόπες σου, και το φουγάρο ενός εργοστασίου στη βιομηχανική ζώνη. Τα κέρδη είναι ιδιωτικά, αλλά οι ευθύνες μοιράζονται “κομμουνιστικά” σε όλους.

4. Κανένα προπαγανδιστικό μήνυμά τους δεν είναι αθώο, χωρίς παράπλευρα οφέλη- για το σύστημα – και παγίδες για το λαό. Η περιβαλλοντική και κοινωνική τους ευαισθησία “ζέχνει” πολύ χειρότερα ακόμα και από τη μεγαλύτερη χωματερή και πνίγει σε νοητά, αλλά όχι λιγότερο ανυπόφορα “σκουπίδια” τη ζωή των εργαζομένων, που καλούνται να κάνουν (και) τη δημόσια καθαριότητα αποκλειστικά ατομική τους ευθύνη.

Αλλά κανένα σκουπίδι δεν πρέπει να γίνει εμπόρευμα για τα κέρδη κανενός ιδιώτη. Κανένας ΧΥΤΑ δεν πρέπει να γίνεται υγειονομική βόμβα για τους κατοίκους μιας περιοχής. Και όποιος ξεχνά να συμπληρώνει με αυτό το σύνθημα το μήνυμα της πινακίδας, είναι γιατί τον βόλευε να τον ξεχάσει…