Οι πραγματικοί στόχοι πίσω από το κάλπικο ενδιαφέρον για τους αποδήμους

Πέρα από τους εθνικιστές «Σπαρτιάτες» και αυτούς της ΝΙΚΗΣ, όπως και την Πλεύση Ελευθερίας, που είχαν εξαρχής χειροκροτήσει το νομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει δειλά την πρωτοβουλία αναπαράγοντας κεντρικά σημεία της κυβερνητικής προπαγάνδας, ενώ η Ελληνική Λύση επιφυλάχθηκε για τη στάση που θα κρατήσει. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εναντίωσή του στο νομοσχέδιο, υπερασπίζεται στην ουσία την κατεύθυνση υπέρμετρης διεύρυνσης του εκλογικού σώματος, με τη συμμετοχή πολιτών χωρίς ουσιαστικό δεσμό με τη χώρα, όπως έχει επανειλημμένα προτείνει και με τροπολογίες του.

Είναι ψέμα πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο απλώς «διευκολύνει» τους αποδήμους. Αυτό που κάνει είναι να καταργεί κάθε όρο και όριο στο ποιος δικαιούται να ψηφίσει στην Ελλάδα, ενώ ζει και εργάζεται στο εξωτερικό πιθανόν εδώ και δεκαετίες και δεν συνδέεται ουσιαστικά με τη χώρα, πέραν φυσικά του συναισθηματικού δεσμού που κανείς δεν αμφισβητεί. Εάν ήθελε, η κυβέρνηση θα μπορούσε να διασφαλίσει την ουσιαστική εφαρμογή του ισχύοντος νόμου του 2019, λύνοντας, για παράδειγμα, τεχνικά εμπόδια που συνάντησαν χιλιάδες απόδημοι στην προσπάθειά τους να εγγραφούν ηλεκτρονικά στους εκλογικούς καταλόγους. Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη για τις καθυστερήσεις, τις δυσκολίες, την ελλιπή ενημέρωση και στήριξη των αποδήμων και τώρα αξιοποιεί τα προβλήματα που δεν έλυσε, για να φέρει νέες, αντιδραστικές ρυθμίσεις.

Ο «σεβασμός προς τους αποδήμους», που έκλινε σε όλες τις πτώσεις η ΝΔ, και άλλα κόμματα, αποδεικνύεται κίβδηλος πρώτα απ’ όλα από τη διαχρονική στάση τους απέναντι στα προβλήματα και τις ανάγκες των Ελλήνων μεταναστών, την αδιαφορία για τις διεκδικήσεις που προβάλλουν μέσα από τις ελληνικές κοινότητες και συλλόγους, όπως η στήριξη της ελληνόγλωσσης Εκπαίδευσης.

Το βασικό είναι ότι αυτοί που σήμερα δήθεν κόπτονται για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους που έφυγαν από τη χώρα τόσο σε παλιότερες δεκαετίες όσο και στην καπιταλιστική οικονομική κρίση του 2009, είναι οι ίδιοι που τους έδιωξαν με τις αντιλαϊκές πολιτικές τους. Είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν να επιτίθενται στον λαό και στη νέα γενιά στη χώρα μας, καταδικάζοντάς τους στην ανασφάλεια, στη δουλειά και ζωή χωρίς δικαιώματα και προοπτική.

Στην προσπάθεια να παραπλανήσει για τις πραγματικές στοχεύσεις της, η ΝΔ ισχυρίζεται ότι με το νομοσχέδιο «δίνει τέλος σε έναν παραλογισμό χρόνων». Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα, προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι είναι «λογικό» το εκλογικό σώμα να διευρύνεται με απροσδιόριστο αριθμό εκλογέων, να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις ακόμα και Ελληνες που δεν διατηρούν πραγματικό, οικονομικό – κοινωνικό δεσμό με την Ελλάδα, που δεν υφίστανται τις συνέπειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής στην οικονομία, στην εργασία, στα δικαιώματα και στη ζωή τους.

Ετσι, η κυβέρνηση βαφτίζει στην ουσία «παράλογες» τις πρακτικές που ακολουθούν καπιταλιστικά κράτη σε όλο τον κόσμο. Το ΚΚΕ πρόβαλε και στη Βουλή παραδείγματα χωρών με μεγάλο αριθμό αποδήμων, που η κυβέρνηση έκανε πως δεν άκουσε. Προφανώς, το τι κάνουν «τα σοβαρά κράτη» είναι παράδειγμα προς μίμηση μόνο όποτε τους συμφέρει.

Μια σειρά αστικά κράτη, παρότι οι απόδημοί τους ανέρχονται σε εκατομμύρια, δεν επιτρέπουν την ψήφο των κατοίκων εξωτερικού. Τέτοια παραδείγματα που ήδη κατέθεσε στη Βουλή το ΚΚΕ είναι το Ισραήλ και η Ιρλανδία, που επιτρέπουν την ψήφο μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα που υπηρετούν στο εξωτερικό, όπως στις Ενοπλες Δυνάμεις, σε διπλωματικές αποστολές κ.α. Αν αυτά δεν «αρκούν», αντίστοιχα ισχύουν στην Αρμενία ή στην Κύπρο. Στην περίπτωση της Κύπρου, η ψηφοφορία των Κυπρίων σε εκλογικά τμήματα του εξωτερικού προβλέπεται για τις προεδρικές εκλογές, αλλά αυτή αφορά μόνο όσους προσωρινά, την περίοδο των εκλογών, βρίσκονται στο εξωτερικό.

Μια άλλη σειρά χωρών θέτουν όρους και προϋποθέσεις για την ψήφο των κατοίκων εξωτερικού. Τέτοιες περιπτώσεις είναι η Γερμανία, που απαιτεί ο απόδημος να έχει διαμείνει στη χώρα επί ένα συνεχόμενο τρίμηνο και να μην έχουν παρέλθει 25 έτη από εκείνο το τρίμηνο, η Αυστραλία, που θέτει τον περιορισμό των 6 χρόνων απουσίας από τη χώρα, μετά τα οποία ο απόδημος διαγράφεται από τους εκλογικούς καταλόγους, όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο, που θέτει επίσης χρονικό όριο, ο απόδημος να μη ζει πάνω από 15 χρόνια στο εξωτερικό. Ακόμα και σε χώρες με λιγότερους περιορισμούς (π.χ. ΗΠΑ), τηρούνται καταρχάς στοιχειώδεις εγγυήσεις για τη σύνδεση του αποδήμου με τη χώρα, όπως η επιβεβαίωση της επιλογής του να ψηφίζει ως απόδημος ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η επικαιροποίηση των στοιχείων του κ.ά.

Η αλήθεια είναι ότι η θέση και η πρόταση του ΚΚΕ, να υπάρχει ουσιαστικός δεσμός του ψηφοφόρου με τη χώρα όπου ψηφίζει, υποστηρίζεται ακόμα και σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ). Εχει κρίνει ως απόλυτα εύλογη την οριοθέτηση του δικαιώματος ψήφου με βάση τον πραγματικό δεσμό που έχει ο πολίτης με τη χώρα καταγωγής του, με αντικειμενικά κριτήρια, όπως τον μόνιμο τόπο διαμονής, το χρονικό διάστημα που μένει κανείς στο εξωτερικό και βέβαια αν επηρεάζεται άμεσα από την ψήφο και τις πολιτικές επιλογές του.

Φυσικά, το ποιος έχει και με ποιους όρους δικαίωμα ψήφου σε κάθε χώρα προκύπτει στο έδαφος συγκεκριμένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, εξελίξεων και επιλογών της άρχουσας τάξης, στη βάση και της θέσης κάθε χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, της ισχύος της, των συμμαχιών και ανταγωνισμών της. Συνδέεται άμεσα με το ποιος και πώς αποκτά την ιθαγένεια – υπηκοότητα μιας χώρας, τι υποχρεώσεις φέρει, εάν μπορεί να διατηρεί δύο ιθαγένειες και μια σειρά από άλλες ρυθμίσεις.

Εν προκειμένω, ο αντιδραστικός πυρήνας των νέων κυβερνητικών ρυθμίσεων βρίσκεται ακριβώς στην πλήρη εφαρμογή και «επέκταση» του «δικαίου του αίματος».

Με βάση το δίκαιο του αίματος, ο Ελληνας πολίτης προσδιορίζεται όχι από τους κοινωνικούς και οικονομικούς δεσμούς με τη χώρα του, αλλά από τα γονίδιά του, στη λογική «αίμα ίσον δικαίωμα». Με την αντιδραστική αυτή λογική αναγνωρίζονται και απονέμονται πολιτικά δικαιώματα με κριτήριο το γένος, την ιθαγένεια των προγόνων καθενός. Την ίδια στιγμή, τα πολιτικά δικαιώματα τσαλαπατιούνται για χιλιάδες εργαζόμενους, όπως τους «άφαντους» στα κάτεργα του τουριστικού θαύματος. Αυτή η θέση οδηγεί και στον πραγματικό «παραλογισμό», να ψηφίζει τελικά ευκολότερα κάποιος που μένει μόνιμα σε άλλη ήπειρο, από ό,τι ο μόνιμος κάτοικος Ελλάδας που εργάζεται σεζόν σε ελληνικό νησί. Αντίστοιχα, να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι μετανάστες στη χώρα μας, ακόμα και αν ζουν χρόνια στην Ελλάδα, σπουδάζουν, δουλεύουν, μοχθούν και παράγουν μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους τον πλούτο της χώρας. Να πρέπει να ανέβουν έναν Γολγοθά για να κατακτήσουν την «τιμή» να θεωρηθούν «Ελληνες υπήκοοι».

Αυτή η λογική και οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης δίνουν αέρα στα πανιά των φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων, που και στη συζήτηση στη Βουλή «πήραν την πάσα» και επιδόθηκαν σε διαγωνισμό «εθνικοφροσύνης», με τους «Σπαρτιάτες» να στηρίζουν το νομοσχέδιο στο όνομα του «παγκόσμιου ελληνισμού» και τη ΝΙΚΗ να μιλά για «μια Ελλάδα χωρίς σύνορα». Η υπερψήφιση νομοσχεδίων από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται «προοδευτικές» και «δημοκρατικές» από κοινού με τους φασίστες – εθνικιστές, μόνο προβληματισμό μπορεί να γεννήσει στον λαό.

Η σύγκλιση των εθνικιστικών δυνάμεων με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, των φιλελεύθερων κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά δεν είναι τυχαία ούτε συγκυριακή. Ο στόχος «να μεγαλώσει και να ισχυροποιηθεί η Ελλάδα», που ακούστηκε ως κεντρικό επιχείρημα υπέρ του νομοσχεδίου, φυσικά δεν αφορά την αναβάθμιση των όρων ζωής και των δικαιωμάτων του λαού μας, αλλά την αναβαθμισμένη συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτή η συμμετοχή σε παζάρια και σχέδια απαιτεί βέβαια και συμβιβασμούς, παραχωρήσεις σε κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα, όπως οι απαράδεκτες, αμερικανοΝΑΤΟικής κοπής «διευθετήσεις» στα Ελληνοτουρκικά.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα μες στην οποία εκδηλώνονται η τρομερή «ζέση» της ΝΔ να λύσει τάχα το χρόνιο πρόβλημα των αποδήμων και η «προθυμία» διαφόρων κομμάτων της αντιπολίτευσης να την υποστηρίξουν. Σε αυτό το φόντο, η ΝΔ, μαζί με όσους θα στηρίξουν την αντιδραστική της πρόταση, ψηφοθηρεί σε βάρος των αποδήμων, βιάζεται να τους αξιοποιήσει ως πολιτική εφεδρεία, καπηλεύεται ακόμα και την αγάπη τους για τη χώρα. Ετσι στήνει στις πλάτες τους παιχνίδια, με ενεργό ρόλο και παρέμβαση ισχυρών οικονομικών λόμπι, σε μια περίοδο που προετοιμάζονται επικίνδυνες εξελίξεις σε βάρος του λαού μας.

Απέναντι σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια στάθηκε και στέκεται αγωνιστικά ξανά το ΚΚΕ, με ξεκάθαρες θέσεις αρχών. Με μοναδική αφετηρία τα συμφέροντα των εργαζομένων, που δεν τους αντιμετωπίζει ως «κουκιά» αλλά ως τη δύναμη που μπορεί να σφραγίσει τις εξελίξεις με την οργανωμένη πρωτοπόρα δράση της. Το ΚΚΕ ήταν και θα είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, η μόνη στρατηγική λαϊκή αντιπολίτευση που μέσα και έξω απ’ τη Βουλή υπερασπίζεται το πιο «ιερό» δικαίωμα: Το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να καταργήσει την εκμετάλλευση που φέρνει φτώχεια, αδιέξοδα, μετανάστευση, να πάρει πραγματικά την τύχη της χώρας στα χέρια του, κόβοντας και τα ασφυκτικά δεσμά ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Φωτογραφία: Αris Oikonomou/ SOOC