Η πραγματικότητα είναι σκληρή σκύλα κι αποφεύγω να της μιλάω
Ημερολόγια καραντίνας Ηνωμένο Βασίλειο, Τρίτη 24 Μαρτίου Ημέρα 1
Ημερολόγια καραντίνας Ηνωμένο Βασίλειο,
Τρίτη 24 Μαρτίου Ημέρα 1
Είμαι στο λεωφορείο για τη δουλειά. Είμαι εργαζόμενη-“κλειδί” και πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω. Και αυτό είναι σωστό. Ο καπιταλισμός θυμήθηκε την κοινωνική προσφορά, την αλληλεγγύη, το χρέος προς τον συνάνθρωπο τώρα που οι συνθήκες είναι “ρευστές”. Αλλά κάνει τόση προσπάθεια να μη μειωθούν τα κέρδη. Τα νοίκια τρέχουν, τα δάνεια τρέχουν, οι λογαριασμοί, οι φόροι.
Οι μόνοι που δεν τρέχουμε είμαστε εμείς, αν και μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι “για μια μορφή άσκησης την μέρα”. Ο προϊστάμενος δουλεύει απ’ το σπίτι και έτσι τουλάχιστον δεν τον έχω πάνω απ’ το κεφάλι μου. Αλλά η δουλειά συνεχίζεται. Επιβλέπει με τηλεφωνήματα και email. Business as usual μας λέει. Και εγώ πάω σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα δηλαδή.
Κι όμως, κάτι είναι διαφορετικό. Ακόμα και αυτή η ψευδαίσθηση ελευθερίας, επιλογής χάθηκε. Και μένουμε εμείς και η πραγματικότητα κατάμουτρα. “Δεν έχεις γιατρούς και νοσοκομεία;” μας ρωτάει. “Το ήξερες, το συμφώνησες, δεν έκανες τίποτα”. “Φοβάσαι ότι θα μείνεις στο δρόμο; Τι έκανες για όλους αυτούς που ήδη κοιμούνται στο δρόμο;” Η πραγματικότητα είναι μια σκληρή σκύλα και για αυτό αποφεύγω να της μιλάω.
Πέρασα τα γενέθλια στο σπίτι χωρίς φίλους και γιορτές, αν και ο αξιότιμος Πρωθυπουργός μας κ. Τζόνσον δεν μας είχε ακόμα βάλει σε καραντίνα. Γιατί όσο κι αν δεν της μιλάω, η πραγματικότητα είναι εκεί και το να την αγνοήσω τελείως κοστίζει ακριβά. Πάω σούπερ μάρκετ. Τα ράφια άδεια από χαρτί υγείας, ψωμί και μπύρες. Προτεραιότητες.
Αλλά χτες όταν γύρισα σπίτι είχα γράμμα από την Ελλάδα. Μια κάρτα για τα γενέθλια μου. Και μέσα ένα δώρο. Το dvd με το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Και έτσι ξαφνικά το “μένουμε σπίτι” έγινε “μένουμε δυνατοί”.
