Τελικά ποιοι βρίσκονται πραγματικά “εκτός ελέγχου” στις ΗΠΑ;

Μετά τα γεγονότα στη Μινεάπολη και άλλες αμερικανικές πόλεις, που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτ Φλόιντ, σε πολλά εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ βλέπουμε τίτλους του στιλ “εκτός ελέγχου η κατάσταση στις ΗΠΑ”, εννοώντας προφανώς λόγω των διαδηλώσεων και των οργισμένων αντιδράσεων, ιδιαίτερα – αλλά όχι μόνο – από την κοινότητα των μαύρων. Σπανίως ωστόσο βλέπουμε αντίστοιχες εκτιμήσεις για την ανεξέλεγκτη δράση των αστυνομικών.

Δεν είναι εκτός ελέγχου ο αστυνομικός – ή μάλλον οι τρεις αστυνομικοί, όπως αποδείχτηκε αργότερα – που ποδοπατά και πνίγει έναν ανυπεράσπιστο πολίτη, την ώρα που φωνάζει δεν μπορώ να αναπνεύσω. και ικετεύει για τη ζωή του. Δεν είναι εκτός ελέγχου όσοι χτυπάνε στο ψαχνό, όσοι βάλλουν εναντίον δημοσιογράφων που καλύπτουν τα γεγονότα, με πλαστικές σφαίρες ή ακόμα και on camera συλλήψεις ρεπόρτερ “ακροαριστερών” μέσων όπως το CNN. Οι οποίο εντελώς κατά τύχη τυγχάνει να είναι κι αυτοί μαύροι. Δεν είναι εκτός ελέγχου οι οδηγοί των περιπολικών που πάτησαν γκάζι μέσα σε πλήθος άοπλων ανθρώπων, επειδή τόλμησαν να πετάξουν μπουκάλια κι έναν κώνο κυκλοφορίας.

Oh my god. What is the @NYPDnews doing? pic.twitter.com/rZayr421pJ

— Rob Bennett (@rob_bennett) May 31, 2020

Είναι αυτό που λέει ο Μπρεχτ, αλλά αντεστραμμένο: Λένε βίαια τα νερά του ποταμού και όχι την κοίτη που τα συγκρατεί και βασικά εν προκειμένω τα καταστέλλει κιόλας. Από την άλλη έχουν ένα δίκιο. Κανείς αστυνομικός δεν δρα ανεξέλεγκτα, όλες οι πράξεις τους είναι εντός του πλαισίου στο οποίο έμαθαν να λειτουργεί και ενθαρρύνεται να λειτουργήσουν με αυτόν τον τρόπο. Και οι δολοφονίες άοπλων πολιτών και ο ρατσισμός και η νοοτροπία του σερίφη.

Η αστυνομία δεν δρα ανεξέλεγκτα, αλλά βάση εντολών και πάντα στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Και αυτό το πλαίσιο για τα όργανα της τάξης το καθορίζει η κυρίαρχη τάξη που υπηρετούν και πιο ειδικά η εκάστοτε κυβέρνηση και εν προκειμένω η αμερικανική. Η οποία παρεμπιπτόντως πήρε μεταξύ άλλων και την απόφαση διακοπής σχέσεων των ΗΠΑ με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μες στον ορυμαγδό των γεγονότων.

Αυτό όμως δεν είναι μια ιδιαιτερότητα της κυβέρνησης Τραμπ. Το προηγούμενο μαζικό κύμα αντιδράσεων και η καμπάνια I can’t breathe έγιναν επί Ομπάμα, του πρώτου Αφροαμερικανου προέδρου των ΗΠΑ. Δε σταμάτησαν επί των ημερών του οι δολοφονίες των ομόχρωμων του, δε βελτιώθηκε ουσιαστικά η θέση τους, ούτε εξαλείφθηκε ο ρατσισμός και οι διακρίσεις εις βάρος τους.

Holy moly.

A sea of protesters filled the streets of Chicago for George Floyd today.

Yet these massive peaceful protests rarely make it to mainstream media.#GeorgeFloydProtests pic.twitter.com/SjSHITpEud

— Sarah Abdallah (@sahouraxo) May 31, 2020

Αυτά συμβαίνουν σε μια παλιά “αποικία” που έγινε η μητρόπολη του καπιταλισμού και δείχνουν ανάγλυφα το πρόσωπο του.
Μπορείτε άραγε να φανταστείτε παρόμοιες εικόνες απροκάλυπτης κρατικής βίας και δολοφονιών στην Κούβα; Μπορείτε να φανταστείτε κάτι αντίστοιχο στη Βενεζουέλα και πώς θα κάλυπταν τότε την είδηση τα κυρίαρχα ΜΜΕ; Για να μη μιλήσουμε για τη ΛΔ Κορέας, όπου ακόμα και οι πιο φανατικοί επικριτές της δεν έχουν ούτε ένα παράδειγμα οργάνου της τάξης όχι να πατάει σα ζώο άνθρωπο στο δρόμο, έστω και από τις ως επί το πλείστον ευφάνταστες διηγήσεις αυτόμολων αντιφρονούντων. Όσο για εκείνους που πιάνονται από τις εικόνες των λεηλασιών και των επιδρομών σε καταστήματα – που είναι αντικειμενικά πολιτικά αδιέξοδες, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση- για να εκφράσουν το φόβο τους μπροστά “στο χάος” που φοβούνται πως θα χτυπήσει την πόρτα τους, απλά ομολογούν εμμέσως πλην σαφώς ότι ιεραρχούν ψηλότερα μερικές κλεμμένες τσάντες Λουί Βιτόν από τη ζωή δεκάδων μαύρων Αμερικανών που έγιναν θύματα απρόκλητης δολοφονικής αστυνομικής βίας μόνο τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά όσων “καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”, φαίνεται κι από τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζουν τις νεοαποικιακού περιεχομένου ταραχές στο Χονγκ Κονγκ, όπου οι δυτικόφιλοι βάνδαλοι αντιμετωπίζονται ως μαχητές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο πως ειδικά τα αμερικανικά μέσα, τόσο τα προσκείμενα στους ρεπουμπλικανούς, όσο και τα “φιλελεύθερα”, επί μέρες πριν τη δολοφονία Φλόιντ έσπρωχναν το θέμα των νέων διαδηλώσεων στο Χονγ Κονγκ στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Το όριο μεταξύ μιας νόμιμης κυβέρνησης και μιας δικτατορίας δεν είναι λεπτό, είναι απλώς ταξικό. Και δεν πρόκειται ποτέ να ακούσετε από αστικά ΜΜΕ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δικτατορία ενάντια στους αδύναμους, τους φτωχούς, τους Αφροαμερικανούς και τους μετανάστες, της γης τους κολασμένους, μια δικτατορία του κόσμου της εκμετάλλευσης και του κεφαλαίου, στην πιο στυγνή και ταξική της μορφή, χωρίς φτιασίδια και προσχήματα.