Δε θέλουν θλιμμένους στη γιορτή τους – “Ξίνισε” η iefimerida με την εκδήλωση της ΚΝΕ για το τείχος

Να νουθετήσει όσους χαλούν το πανηγυράκι αστικής ομοφωνίας για την πτώση του «τείχους του αίσχους» επιχειρεί η iefimerida, φανερά ενοχλημένη από την εκδήλωση της ΤΣ Δυτικών Συνοικιών του ΚΝΕ ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας.  Με φανερή ειρωνεία αντιμετωπίζει το χαρακτηρισμό του τείχους ως «προστατευτικού και αντιφασιστικού». Όρος που φυσικά δεν είναι εφεύρεση του ΚΚΕ, αλλά απόδοση της επίσης ονομασίας του τείχους στη ΓΛΔ (Antifaschistischer Schutzwall). Γιατί πράγματι η έγερσή του δε στόχευε μόνο στην ανακοπή του υψηλής ειδίκευσης, ως επί το πλείστον, εργατικού δυναμικού στην ΟΔΓ, δελεασμένου από μια πολύ στοχευμένη καμπάνια προσέλκυσης. Αλλά και στην προστασία από το περιβόλι πρακτόρων που ήταν το Δυτικό Βερολίνο, οι οποίοι ως τότε κυριολεκτικά αλώνιζαν εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία φυσικού συνόρου μεταξύ των δύο βασικών τομέων της πόλης. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά πόσα ήταν τα σαμποτάζ και οι απόπειρες αυτών επί ανατολικογερμανικού εδάφους πριν την ανέγερση του τείχους και πόσα στη συνέχεια.

Με τις τετριμμένες ιστορίες για τον «τρόμο της Στάζι», (σε μια εποχή που τα σκάνδαλα παρακολουθήσεων και υποκλοπών διαδέχονται το ένα το άλλο), «εκατοντάδες» νεκρούς του Τείχους (το iefimerida έχει προφανώς πρόσβαση σε πηγές που δεν έχουν σύγχρονοι Γερμανοί ερευνητές, ας τους βοηθήσει γιατί και οι ίδιοι δεν έχουν κατασταλάξει στον οριστικό κατάλογο) και τη «λαϊκή οργή» που έριξε το τείχος (ο συντάκτης προφανώς φαντάζεται οργισμένα στίφη να το ρίχνουν με βαριοπούλες, στην πραγματικότητα βέβαια, τα σύνορα άνοιξαν με απόφαση της τότε ηγεσίας της ΓΛΔ) δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς πολύ περισσότερο.

Εκείνο που χρήζει αναφοράς ωστόσο είναι η ιερή οργή της iefimerida για την αφίσα της εκδήλωσης, όπου η ΟΔΓ παρουσιάζεται μαύρη και καλυμμένη με τη σβάστικα και το σύμβολο του ΝΑΤΟ «τα οποία προφανώς εξομοιώνουν οι διοργανωτές – «ξεχνώντας» ηθελημένα ότι η ναζιστική Γερμανία είχε τελειώσει από το 1945 και πως η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Δυτικής Γερμανίας δεν είχε καμία σχέση με τα εγκλήματα ή την ιδεολογία του 3ου Ράιχ.»

Ο τελευταίος ισχυρισμός θα μπορούσε να προέρχεται από δυτικογερμανικό έντυπο της δεκαετίας του ’50, σήμερα όμως πολύ δύσκολα θα τον βρει ακόμα και στον πιο συντηρητικό αστικό τύπο. Κι αυτό επειδή αποτελεί κοινό τόπο εδώ και δεκαετίες – και η δουλειά που έκανε η ΓΛΔ σε αυτό τον τομέα των σχετικών αποκαλύψεων συνέβαλε επίσης σε αυτό – ότι υπήρξε μεγάλη, σε κάποιες περιπτώσεις πρακτικά αδιάκοπη συνέχεια, στη διοίκηση, σε υπουργεία, στη δικαιοσύνη, στο στρατό. Επρόκειτο για όλους αυτούς που ο “πολύς” καγκελάριος Αντενάουερ αποκαλούσε “ανθρώπους που καταλαβαίνουν κάτι από τα παλιά”. Για να μην αναφερθούμε σε ονόματα που προφανώς δε θα λένε κάτι στο συντάκτη, το Μαξ Μέρτεν και τη μεταπολεμική του σταδιοδρομία άραγε τον έχουν ακουστά εκεί στο iefimerida;

Αλλά όταν έχεις πέσει με τα μούτρα σε ιστορικά άρλεκιν για “το καθεστώς τρόμου της τρομερής Στάζι (sic), πού να περισσέψει καιρός για τη μελέτη των πραγματικών γεγονότων.