Απεργοσπάστες, η σαπίλα του ντουνιά

Σε μια περιπέτεια του Αστερίξ, ο Γαλάτης πολεμιστής μπλέκεται σε μια ιδιαίτερη κατάσταση και αποστολή, στο πλαίσιο της οποίας είχε βρεθεί να φωνάζει: είμαστε σκλάβοι, κι αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας…

Αν αντικαταστήσει κανείς στην παραπάνω φράση τη σκλαβιά, με τη μισθωτή σκλαβιά, θα έχει μια εικόνα για το είδος της παρέμβασης που έκαναν σήμερα κάποιοι εργαζόμενοι (;) στο Λιμάνι του Πειραιά.

Με πανό που φωνάζουν από μακριά πως δεν έγιναν στο χέρι αλλά παραγγελία σε μαγαζί έξω, βροντοφωνάζουν πως “το λιμάνι δεν κλείνει”, τη στιγμή που είχε ήδη κλείσει από την απεργιακή φρουρά, και πως ο βασικός στόχος τους είναι το “δικαίωμα στην εργασία”.

Δε μας ενδιαφέρει αν αυτό το δικαίωμα θα συνοδεύεται με άλλα δικαιώματα. Δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι. Κι ας μην ανέβει ποτέ ο μισθός. Κι ας ανέβει μόνο ο τόνος και καταντήσει πραγματική δουλεία. Χωρίς μέτρα ασφαλείας, χωρίς ρεπό, με ελαστικά ωράρια και εργάτες-λάστιχο. Θυμίζουν τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για την ανεργία που έπεσε στο 19% κι έχουμε έτσι πιο πολλές δουλειές -δε μας ενδιαφέρει αν δίνουν μισθούς πείνας, αρκεί που είναι δουλειές.

Η σαπίλα του ντουνιά. Τα τσιράκια της εργοδοσίας, που φιλάνε τα πόδια των αφεντικών και σέρνονται στο πάτωμα, χαλί να τους πατήσεις. Που αγωνιούν σαν Χατζατζάρηδες για το “πολυχρονεμένο αφεντικό” τους και εύχονται να τους κόβει λεφτά και ένσημα, και να τα κάνει κέρδη. Σε μια… “αυθόρμητη” διαμαρτυρία, όσο αυθόρμητο είναι και το αντανακλαστικό της αναγούλας, μόλις βλέπει κανείς την υποτέλειά τους.