“…Είλωτες μιας ζωής αλλότριας γινήκαμε Σέρνοντας το βιός μας με κοφτές ανάσες φοβούμενοι μη μας στερήσουν τη φυλακή μας. Και πώς αναπνέει κανείς έξω από ένα κελί;…”
− Σιώπησες και δε μιλάς… γιατί;
Ο Τσε αγαπούσε την ποίηση. Στο στρατιωτικό του σακίδιο κουβαλούσε πάντα ένα σημειωματάριο με στίχους των αγαπημένων του ποιητών, που τον συντρόφευαν στην ανάπαυλα της μάχης.
Τον Νοέμβρη του 1944 μια φωτογραφία που απεικονίζει μια νεαρή μαυροφορεμένη γυναίκα να κλαίει, προκαλεί αίσθηση στην αμερικανική κοινωνία. Λίγους μήνες πριν, στις 10 του Ιούνη 1944, στο Δίστομο Βοιωτίας είχε συντελεστεί από τους Γερμανούς ναζί καταχτητές μια ανείπωτη θηριωδία, που δύσκολο να βρεθεί όμοιά της…
Σήμερα η πραγματικότητα όσο πλαταίνει μεγαλώνει την πληγή των λυπημένων.
“…το καλοκαίρι μύρισε· προσμένουν οι αμμουδιές και τα πριάρια,
πριν έμπεις, άθεη χειμωνιά, να γίνουν εκκλησιές· οι ερωτεμένοι λειτουργοί και τα φιλιά τροπάρια.”
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…». Το τραγούδι «Εμένα οι φίλοι μου», σε στίχους Κατερίνας Γώγου «γεννήθηκε» μέσα από τη συνεργασία του συνθέτη Νίκου Μαϊντά με τους Magic de Spell, κι έκτοτε γνώρισε αρκετές διασκευές.
Βαθιά προοδευτικός, ο σημαντικός Αμερικανός ποιητής Γουόλτ Γουίτμαν, έγινε ευρύτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό, όπως κι ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το «Καπετάνιε! Ω Kαπετάνιε μου!» (O Captain! My Captain!) μετά την προβολή της ταινίας Dead Poets Society (ελληνικός τίτλος: Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών).
Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου, κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και ωραίους.
Στις 27 του Μάη 1963, μετά από πέντε μέρες σκληρής και άνισης μάχης με το θάνατο, ο ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στη διάρκεια συγκέντρωσης για την ειρήνη.
