“Γιορτές πλησιάζουν! Παντού ηχούνε μουσικές Φωταγωγία. Σε κάποιους μοιάζουν Μέρες με πόνο της ψυχής Κι υποκρισία…”
“Εκεί που σβήνει το φεγγάρι, ένα παιδί αιμορραγεί, Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη, να γιάνεις τούτη την πληγή…”
Ο σπουδαίος Γάλλος κομμουνιστής ποιητής και πεζογράφος ενοχλούσε και φόβιζε στη ζωή και εξακολουθεί να ενοχλεί και να φοβίζει μετά το θάνατο, με το έργο του, όσους πραγματικά πρέπει να φοβούνται…
Στην άλλη πλευρά είχε ανηφόρα και σπρώξιμο και ξανά σκαρφάλωμα. Ο ήλιος έκαιγε και ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι σ’ αυτό το δύσκολο σκαρφάλωμα. Πουθενά δεν μαυρίζεις τόσο όσο στα βουνά τον χειμώνα. Ούτε πεινάς τόσο. Ούτε διψάς τόσο!…βγάλαμε τα σκούρα, στο χρώμα του κεχριμπαριού, γυαλιά και αντικρίσαμε έναν φωτεινό, νέο κόσμο.
“Σκέψου και ψάξε να βρεις τις αιτίες που σ’ έκαναν ο καθημερινός να γίνεσαι της ελπίδας προσκυνητής και όχι κυρίαρχός της…”
Νέος δίσκος – Ένα νέο εμβληματικό έργο βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και τη μουσική του Αντώνη Μιτζέλου
“…κρύβω μέσα μου ένα παιδί που δεν δέχεται πως μπορεί να γελάω όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει…”
Ο Βάρναλης έκανε το έργο του εμβατήριο μάχης και εφόδου. Στόχος του να βγάλει τον λαό από την αδράνεια και την παθητικότητα, να αφυπνίσει την εργατική τάξη και να τη βοηθήσει να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της ως τάξης που αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία.
«Σηκωθείτε και βροντήξτε Με ορμή και με φωτιά Κόψτε, κάψτε και θερίστε Την τυράννια, την ψευτιά
Προλετάριοι και χωριάτες Στα χωράφια και στις στράτες»
Ευχαριστούμε λοιπόν Κώστα Βάρναλη! …που μπόρεσες να δεις τον αληθινό λαϊκό, αν και κόμη, Σολωμό. Που τον είδες όπως του έπρεπε από τα χαμηλά κοινωνικά πατώματα. Κι έτσι μπόρεσες να τον καταλάβεις και τελικά να τον ανεβάσεις και για την Τέχνη του και για όλες εκείνες τις διαστάσεις του έργου του που άξιζαν τόσο ψηλά!
