“Δεν φταις καθόλου εσύ που ξεχάστηκες μες το βιβλίο που δεν διάβασες ποτέ. Εκείνο το ιερατείο τα έκανε όλα και σε παρέδωσε μ’ εξαιρετικής ποιότητα κλεμμένη δόξα…”
Η Αθήνα της δεκαετίας του εξήντα, μέσα από τον δομημένο ρεαλισμό, αποκτά εκ νέου υπόσταση, όχι ως εξωτερική απεικόνιση μίας πράξης, αλλά ως ανατομία μίας πραγματικότητας.
“Στο κινητό σου τηλέφωνο έχουν στοιβαχθεί αμέτρητα αδιάβαστα μηνύματα. Απλήρωτοι λογαριασμοί, λόγω υψηλού βασικού μισθού. Τους αγνοείς.”
“Ένα περβόλι με τραγούδια απόψε, τώρα ακούγεται δυνατά, βαριά, σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή, όλα είναι ένα ψέμα, Ευτυχία μου! “
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“– Κ’ ίσως δεν είναι πλοίο, ίσως είναι το παν που φεύγει, όλα που φεύγουν – Όλα.”
“Ξεφυλλίζοντας το Ανθολόγιο του δημοτικού, έγινα ξανά παιδί και ταξίδεψα στη μαγική χώρα της τέχνης του λόγου…”
“Η ταξική συνείδηση παλεύει, / μ’ ολόκληρο ένα σύστημα παλιό. / Γκρεμίζει, μα φροντίζει και να κλέβει / εκείνο που απέμεινε γερό.”
Πεζογράφος και ποιητής, συγγραφέας πολλών και πολυδιαβασμένων βιβλίων, ο Μενέλαος Λουντέμης διώχτηκε σκληρά για τις ιδέες του, φυλακίστηκε, εξορίστηκε για χρόνια και γνώρισε την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά.
“…το θάρρος μας λείπει δε θέλουμ’ αγώνα μας μάθαν’ να ζούμε σε άλλον αιώνα.”
