Προκάλεσε σκάνδαλο με την προκλητική και εικονοκλαστική ποίησή του, που σήμερα θεωρείται σταθμός στη λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Έζησε μια ζωή συνειδητά στο περιθώριο, ενώ παρά το πέρασμά του από το ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής, σύντομα αποστρατεύτηκε αναζητώντας τη λύτρωση στο αλκοόλ και τα ψυχοτρόπα.
Κάποια μέρα κατάφερα να διαβάσω τον Σοφοκλή στο πρωτότυπο, και η πρωτόγονη καθαρότητα της ελληνικής γλώσσας μού προκάλεσε ανοσία στις κακές μεταφράσεις και τις πολιτισμικές απώλειες μέσω των λέξεων. Όταν ο Οιδίπους Τύραννος μου αποκάλυψε ότι η ζωή είναι άνεμος και σκιά, πλησίασα λίγο ακόμη στο δρόμο της αληθινής ποίησης [..]
Τώρα αυτός ο άνθρωπος που μοιάζει λίγο με μένα, λίγο με σας, ζητάει ελευθερία του λόγου. Θέλει να μιλήσει αλλά του λένε: -Σώπα!… Από μέσα μου μου ‘ρχεται να του φωνάξω: -Βρε μίλα!… Μίλα!… Μίλα!… Αλλά τι θα πούμε, πώς θα μιλήσουμε; Πού είναι η γλώσσα μας;
Θεμελίωσε ουσιαστικά τη δημοτική γλώσσα ως εκφραστικό όργανο της νεοελληνικής λογοτεχνίας και συνέθεσε μια σειρά σπουδαίων ποιημάτων, ο ιδεαλισμός των ποιημάτων του βρίσκεται σε αντίστιξη προς τα προσωπικά του πάθη και τις
Με θολωμένα μάτια κοίταξες τον κόσμο για στερνή φορά. Λίγο πριν σε τυλίξουν οι σκιές κι η νύχτα, την ώρα που σου ‘διναν χολή πρόφτασες να αντικρίσεις τους γκρεμισμένους μαντρότοιχους των σπιτιών, το μόχτο του βιοπαλαιστή, το παράπονο του φυλακισμένου, τους τάφους των νεκροπόλεων, τους σταυρούς, τις πόρνες, τους ζητιάνους, τους πρόσφυγες που τριγυρνούν άσκοπα στους αδειανούς δρόμους κάθε πολιτείας, τα παιδιά με τα γαλάζια μάτια και τα βρώμικα ρούχα.
Ένα διήγημα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με «άρωμα» Ελλάδας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα παιδικού βιβλίου που συμπίπτει με την επέτειο γέννησης του μεγάλου Δανού παραμυθά.
Θεμελιωτής του νατουραλισμού στη λογοτεχνία, απεικόνισε τη ζωής της εργατικής τάξης αλλά και του κοινωνικού περιθωρίου. Επηρεασμένος από τον ουτοπικό σοσιαλισμό, αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστή της υπεράσπισης του Εβραίου αξιωματικού Ντρέιφους, αντιμετωπίζοντας δικαστική δίωξη για την περίφημη επιστολή του “Κατηγορώ”.
Στις 2 του Απρίλη 1994 έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης), δάσκαλος και σπουδαίος λογοτέχνης, που στάθηκε στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων, στρατεύτηκε στην υπόθεση του δίκιου τους και αφιέρωσε την ζωή και το έργο του στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ξεκίνησε από την Κομμουνιστική Νεολαία, τα επόμενα χρόνια όμως ακολούθησε τη συχνή για ομότεχνους του πορεία αποστασιοποίησης από το σοσιαλιστικό καθεστώς. Αν και υποβάθμιζε την πολιτική διάσταση του έργου του, η ιδιότητα του “αντικαθεστωτικού συγγραφέα” έπαιξε σημαντικό ρόλο για την αποθέωση που γνώρισε κυρίως τις δεκαετίες ’70-’80.
Η σχέση της με την Κώστα Καρυωτάκη ήταν ευχή και κατάρα για την πρόσληψη της ποίησης της μετά το τέλος της πολύ σύντομης ζωής της.
