«Η φύση γιορτάζει το μεγαλύτερο πανηγύρι της και χαίρεται και μεθάει από χαρά και αγάπη από αρώματα, τραγούδια. Και μεις θα γιορτάσουμε τις μέρες αυτές και το Πάσχα, μέσα στο χαλασμό του πολέμου, στους καπνούς της μάχης, τα βογγητά και τα δάκρυα, το αίμα. Τι κατάρα!!».
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών!»… Έξη φορές ήρθε η Λαμπρή τα τελευταία χρόνια. Μα έξη φορές ως σήμερα οι Έλληνες δεν αναστήθηκαν. Αλλ’ ακόμα πεθαίνουν…
“…Τι εδώ είναι Πάσχα. Και το θέλουμε ως το τέλος Πάσχα. Πάσχα πλατύ, Πάσχα τρανό σαν την καρδιά μας, Πάσχα για οχτρούς, Πάσχα για φίλους, Πάσχα για όλους…”
“…Αν μια στιγμή βασίλευε κάτω στη Γης ισότητα, η βασιλεία Μου θα ’παυε, δε θα ’χα εγώ πού να σταθώ.”
“…Βάφει τ’ αυγά της νέας Λαμπρής και του μπαξέ σας τα τριανταφυλλάκια, βάφει και τα πουκαμισάκια τους τα τρυπημένα από τα βόλια και τα πουκαμισάκια τους πλατειές σημαίες αγερολάμνουν κ’ οι νιοι λεβέντες τα κρατούν και παν μπροστά στην ιστορία. Και νάτοι ολόμπροστα, να ο Χρήστος, κι ο Αβραάμ, νάτος κι ο Πάνος…”
“…Απ’ εξορία, φυλακή, όλα τα χρόνια πήγες και πριν προλάβεις να χαρείς πάλι στα ξερονήσια. Το κόμμα που σ’ άνδρωσε το τίμησες πολύ,..”
Και πάλι ο δούρειος ίππος κάτω απ’ τον ήλιο και τα χελιδόνια σανίδα τη σανίδα καρφί το καρφί κατασκευάζεται. Μαθημένη όμως από καρφιά δεν ξεγελιέται η Άνοιξη!
Ένα από τα πρώτα καταγεγραμμένα κρούσματα κορονοϊού στην Ισπανία, ο σπουδαίος λογοτέχνης είχε αγωνιστεί στο πλευρό του Αγέντε , για να γνωρίσει διώξεις από τη δικτατορία Πινοτσέτ, κατορθώνοντας να διαφύγει και να πολεμήσει υπέρ των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.
“Πρέπει να ξέρης, Ιησού μου, ότι η θρησκεία την οποίαν εδίδαξες εις τον Κόσμο, δεν υπάρχει πλέον εκεί κάτου· επειδή από καιρό σε καιρό, και από λίγο σε λίγο, την αλλάξαν· όλην· ώστε τώρα δεν έμεινε παρά τ’ όνομά σου απάνου σε μια σωρεία θρησκευτικών εθίμων, οπού τα λένε θρησκεία σου…”
Οι καλύτερες μέρες μου κάπου χάθηκαν. γρατζουνιές από σκέψεις. ρινίσματα από επιθυμίες. μίλησα με λόγια. με σιωπές. με πράξεις. μίλησα με χαμόγελα. πιο μετά θα βγάλω τα σκουπίδια. έχω κι εκεί κάποια κομμάτια μου.
