Στον καπιταλισμό, ο άδικος χαμός παιδιών εργατών, ο θάνατος του εργάτη επειδή είναι εργάτης, ο ξεριζωμός του, η περιστολή των δημοκρατικών του ελευθεριών είναι η εξίσωση πολέμου και ειρήνης.
Εξίσωση θετικού και αρνητικού πόλου θεού και διαβόλου εργάτη κι αφεντικού.
Χακί καπέλο. Λαδί αμπέχωνο. Κόκκινο περιβραχιόνιο, όπλο στο χέρι. Και ο στρατιωτικός ιατρικός σάκος κρεμασμένος χιαστί στον ώμο. Πανέμορφη, μιγάδα, λαμπερά μάτια, μακριά μαλλιά. Μα… Κόπηκε η ανάσα μου… Αυτή είναι ίδια η….
Έλα να σχεδιάσουμε μαζί την σωτηρία μου, και θα την καμουφλάρουμε καλά.
“…που μες στο αίμα των πολλών τσαλαβουτούν οι λίγοι και που η αλήθεια γίνεται κατασκευής παιγνίδι…”
Τέλος κύκλου.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα με καπιταλισμό, σε ύφεση προς νέα κρίση.
Μην διστάσεις το βήμα το μεγάλο να κάνεις Μεγάλες αποφάσεις ταιριάζουν σε αυτούς που πολύ αγάπησαν
Συστηματική διάδοση του μύθου –της ατομικής ευθύνης, του ηθελημένου και του παθημένου.
Αν όλοι όσοι πήγαν στην κηδεία κάναν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας γι’ αυτήν την αδικία, ο κόσμος θ’ άλλαζε, –μεμιάς και διαπαντός.
