Απ’ το Κιντσαμαλί, απ’ όπου είναι τα μάτια σου πλασμένα μέχρι τα πόδια σου για μένανε χυμένα στη Φροντέρα είσαι το μαύρο αργιλόχωμα που ξέρω: μες στα λαγόνια σου απ’ την αρχή όλο το στάρι αγγίζω.

Ένα ποτάμι από όρκους / κυλάει στα μαλλιά σου, σταματάει για λίγο στο στήθος σου, πήζει στο τέλος σ’ ένα λακκάκι μελάσας / στης κοιλιάς σου το κέντρο, παραβιάζοντας την κρουστή σου τη σάρκα από νυχτερινά μυστικά.

—Πού να βρίσκεσαι ιππότη αγνέ, όλο λάμψη, μες στους άλλους ιππότες εσύ ο πιο ωραίος; — Του αντάρτικου ανάβω τη δάδα· έχω χρέος το σκοτάδι, κυρά, το σκοτάδι να κάψει.

Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας Δολοφονήθηκε από το παρακράτος της αστικής τάξης στις 27 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη

Υστερικό θηλυκό στο μπουρδέλο ουρλιάζει «Ποιος με γκάστρωσε πάλι!», οδύρεται κλαίει Κι ένας γιατρός στο παραβάν του την μπάζει «Συμβουλή μου, μακριά απ’ τ’ αγόρια!», της λέει

(20 Ιουλίου 1914, Παλιοζωγλόπι Καρδίτσας - 22 Μαΐου 2005, Αθήνα)

Μια ολόχρυση δίνη μπροστά της Γύρω μου όλα τρελά στροβιλίζουν.

Σ’ αυτή τη φυλακή τη γαμημένη που έχει βασιλιά τον πόνο το έγκλημα δεν τιμωρείται η φτώχεια τιμωρείται μόνο.