Robbie Fowler, the God: Tο σηκωμένο μπλουζάκι της εργατικής τάξης

Σαν… προχτές (για να σπάσουμε το κατεστημένο του “σαν σήμερα”), στις 27 Μάρτη του 1997, ο Ρόμπι ο Φάουλερ περάσε στο πάνθεον της ιστορίας της πόλης του Λίβερπουλ. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ένα γκολ που πέτυχε με την κόκκινη φανέλα. Η αιτία όμως ήταν ο πανηγυρισμός του και μία χρηματική τιμωρία απο την Uefa.

Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι απο την αρχή. Τη δεκαετία του ’80 στην Αγγλία κάλπαζε ενάς σκληρός φιλελευθερισμός που έμελλε να μείνει ως ξεχωριστό πολιτικό δόγμα λόγω της αγριότητάς του, με τον όρο ”Θατσερισμός”. Στα τέλη της δεκαετίας, το 1989, το λιμάνι του Λίβερπουλ πέρασε από το κράτος στα χέρια της Mersey Docks Company. Ο αριθμός των εργατών που απασχολούνταν στο λιμάνι είχε ήδη περικοπεί πάνω από 50%, ήδη από το  1991, καθώς απο τους 1.100 που υπήρχαν προ ιδιωτικοποίησης έμειναν μόνο 500. Οι λόγοι της ιδιωτικοποίησης ενός τόσο σημαντικού  και καίριου σημείου -πέρασμα του μεγάλου νησιού αλλα και για την τοπική κοινωνία του Λίβερπουλ δεν ήταν άλλοι απο την μεγιστοποίηση του κέρδους των κεφαλαιοκρατών με ταυτόχρονη ισοπέδωση κάθε εργατικού κεκτημένου και δικαιώματος. Η εταιρεία έφερε μαζί τις προσωπικές συμβάσεις με κατάργηση των συλλογικών, όπως και την εκ περιτροπής εργασία, σύμφωνα με την οποία οι εργάτες ήταν υποχρεώμενοι να δουλεύουν όποτε και όπως ήθελε η εταιρεία με τους αντίστοιχους μισθούς. Οι νέες συνθήκες περιλαμβάναν και την κατάργηση πολλών εργασιακών δικαιώματων που μέχρι τότε θεωρούνταν δεδόμενα όπως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση, ενώ εμφανίστηκαν και φαινόμενα ενοικίασης εργαζομένων από άλλες εταιρείες με σαφώς χειρότερα εργασιακά δικαιώματα.

Το 1995 απολύθηκαν άλλοι 80 εργαζόμενοι απο μία εκ των ιδιωτικών εταιρειών που εκματαλλευόταν το λιμάνι, με καθαρά εκδικητικά κριτήρια καθώς απαίτησαν να πληρωθούν οι υπερωρίες του. Αυτή η ενέργεια της εταιρείας ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για τους εργάτες του λιμανιού. Ήταν η αρχή μιας σειράς τεράστιων απεργιακών κινητοποιήσεων που κράτησαν σχεδόν δύο χρόνια. Για την ιστορία της υπόθεσης, οι κινητοποιήσεις έληξαν 2 χρόνια μετά, όταν οι εργαζόμενοι συμβιβάστηκαν με τις προτάσεις της εργοδοσίας, λαμβάνοντας ενα ποσό για τον καιρό της απεργίας τους. Πολλοί είπαν ότι ο αγώνας των εργατών ηττήθηκε αλλά οι απεργοί στην ανακοίνωσή τους απάντησαν με μερικά λόγια ενός Ιρλανδού ποιητή: ”Ποιος μπορεί να μιλήσει για ήττα; Ένας σκοπός όπως ο δικός μας είναι πολύ σημαντικότερος απ’ ό,τι μια ήττα μπορεί να είναι”.

Ο ξεσηκωμός ήταν μεγάλος και διαρκής, όπως και η διεθνής υποστήριξη απο εκατοντάδες φορείς ανα τον κόσμο. Πολλά λιμάνια στη Βόρεια Ευρώπη έκλεισαν, κάνοντας σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία και δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Δε θα μπορούσε όμως και η τοπική κοινωνία, γνωρίζοντας τι εστί εργατική τάξη, να λείψει απο το κίνημα αλληλεγγύης υπερ του αγώνα των εργατών, παρά την προδοτική -θα μπορούσαμε να πούμε-  στάση των συνδικάτων αλλά και της λάσπης απο τα εγχώρια ΜΜΕ (σας θυμίζει κάτι άραγε;).

Πρώτη και καλύτερη η ομάδα της πόλης, η χιλιοτραγουδισμένη Λίβερπουλ, μέσω των ποδοσφαιριστών της. Και κάπου εδώ έρχεται ο Ρόμπι ο Φάουλερ, το καμάρι του λιμανιού. Ο Ρόμπι, γέννημα θρέμα του Merseyside, ξέροντας πολύ καλά απο ποια τάξη προέρχεται, παρά τα πλουσιοπάροχα επαγγελματικά του συμβόλαια, έδειξε ότι δεν ξεχνά και προφανώς δε σωπαίνει. Ο Ρόμπι είναι ένας ποδοσφαιρικός θεός για τους ντόπιους, σπλάχνο του Kop, με τρομερή έφεση στο σκοράρισμα, 6ος σκόρερ της ιστορίας της Πρέμιερ Λίγκ γαρ. Οι περισσότεροι τον θυμούνται ως τον ωραίο τρελό όταν μετά απο ένα γκολ του εναντίον της συμπολίτισσας Έβερτον, απαντώντας  έμμεσα στις κατηγορίες περί χρήσης ναρκωτικών, “σνίφαρε” το γρασίδι στη λευκή γραμμή του άουτ. Το βρετανικό φλέγμα στα καλύτερά του.