Το μήλο του ωραίου Πάολο που έπεσε κάτω από τη μηλιά

Ο Πάολο Μαλντίνι, που συμπληρώνει σήμερα μισό αιώνα ζωής, πέρασε τη μισή του ζωή ως παίκτης της Μίλαν, από την εφηβεία ως τα ποδοσφαιρικά του γεράματα -δηλ από τα 16 ως τα 41 του. Ένα είδος παγκόσμιας ποδοσφαιρικής σταθεράς στα μετόπισθεν των ροσονέρι, σαν το ευρωπαϊκό DNA και τις κούπες που σήκωνε η Μίλαν, με αυτόν στην άμυνα.

Το μήλο του Πάολο έπεσε κάτω από τη μηλιά του πατέρα του Τσέζαρε, που τον είχε μεταξύ άλλων και προπονητή του στη Σκουάντρα Ατζούρα, στο Μουντιάλ του 1998. Ο -μακαρίτης πλέον- πατέρας πήρε δύο ευρωπαϊκά κύπελλα τη δεκαετία του 60′, αλλά ο γιος τον ξεπέρασε και σήκωσε τις επόμενες πέντε ροσονέρι ευρωπαϊκές κούπες, με την ομάδα που συνδέθηκε -σε τέτοιο βαθμό, ώστε το επώνυμό του, με ένα μικρό αναγραμματισμό, γινόταν “Di Milan”, δηλ της Μίλαν.

Έπαιξε για πρώτη φορά βασικός στα 16 του κι έζησε όλα τα χρυσά της χρόνια και τη διαδρομή από την επιστροφή στη Serie A, στην απόλυτη καταξίωση με τη μεγάλη ομάδα των τριών Ολλανδών (Ράικαρντ, Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν), του Σάκι και μετά του Καπέλο, που έδωσε τις καλύτερες παραστάσεις της με την πεντάρα στη Ρεάλ και το 94′, στον τελικό της Αθήνας, με την 4άρα στην Μπαρτσελόνα του Κρόιφ.

Ο Μαλντίνι έγινε ένας από τους ελάχιστους αμυντικούς που μπήκαν στην τελική επιλογή για το βραβείο της Χρυσής Μπάλας, ενώ έζησε και το νέο κύκλο επιτυχιών της ομάδας, την προηγούμενη δεκαετία, με Σεβτσένκο και Κακά, για να κλείσει τον κύκλο και πάλι στην Αθήνα, στο νικηφόρο τελικό με τη Λίβερπουλ, όπου οι ροσονέρι πήραν εκδίκηση για την τρελή ανατροπή της Πόλης, το 2005.

Ο Πάολο έπαιξε σε όλες τις θέσεις της άμυνας -σε μια χώρα όπου οι αμυντικοί ήταν το καλύτερο ποδοσφαιρικό προϊόν της- κι έγινε ο απόλυτος ρέκορντμαν συμμετοχών με τους ροσονέρι στο Καμπιονάτο και την Ευρώπη. Πήρε το περιβραχιόνιο και τη θέση του εμβληματικού αρχηγού, Φράνκο Μπαρέζι, κι είδε τη φανέλα του με το νούμερο 3 να αποσύρεται από το σύλλογό του -όπως και του Μπαρέζι άλλωστε. Δεν πήρεε ποτέ όμως τη θέση του Μπαρέζι στις καρδιές των οργανωμένν οπαδών της Μίλαν, εξαιτίας κάποιων επιθετικών σχολίων του μετά τον τελιό της Πόλης. Κι έτσι, ενώ χειροκροτούνταν σε κάθε γήπεδο, ακόμα κι από τους οπαδούς της μισητής συμπολίτισσας Ίντερ, στον τελευταίο του αγώνα στο Σαν Σίρο, δεν χειροκροτήθηκε από όλο το κοινό της Μίλαν, ενώ οι οργανωμένοι είχαν ένα πανό που έγραφε: “υπάρχει μόνο ένας Καπιτάνο”, εννοώντας προφανώς τον Μπαρέζι.
Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε κανένα αποχαιρετιστήριο φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του Μαλντίνι, αφού ο ίδιος δεν ήθελε να ξαναπεράσει τα ίδια.

Με την Εθνική Ιταλίας έπαιξε 14 χρόνια κι είχε δύο χαμένους τελικούς, στο Μουντιάλ του 94′ (όπου ήταν κάτι σαν το sex symbol της διοργάνωσης, με τη Μαντόνα όμως να επιλέγει τον Μπάτζιο) και το EURO του 2000. Έκλεισε τελικά την καριέρα του στα 41, έχοντας στο παλμαρέ του επτά πρωταθλήματα, πέντε Τσάμπιονς Λιγκ και Πρωταθλητριών και δεκάδες υποδεέστερους τίτλους κι ατομικές διακρίσεις.

Ο Μαλντίνι δεν έμεινε στο χώρο του ποδοσφαίρου, όταν τελείωσε την καριέρα του, αλλά έχει δύο γιους, που είναι υποψήφιοι για να συνεχίσουν την παράδοση της οικογένειας στη Μίλαν, όπου… “χωρίς Μαλντίνι, γρανάζι δε γυρνά…”