Κόμπε Μπράιαντ – Ο Τζόρνταν των φτωχών

Κι αν φτωχικό τον βρήκες, δε σε γέλασε. Και μετά από είκοσι χρονιές στα γήπεδα, μπορεί να μην έφτασε στην Ιθάκη, πήγε όμως πολύ πιο μακριά από τους περισσότερους ανταγωνιστές του.

Αν η δεκαετία των μηδενικών ήταν η καλύτερη για το μαγικό κόσμο του ΝΒΑ (που δεν ήταν), τότε ο Κόμπε Μπράιαντ -που γιόρτασε τα χτες τα 40 του με το μπλουζάκι που βλέπετε παρακάτω- μπορεί και να ήταν ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, ως βασικός υποψήφιος για κορυφαίος παίκτης της δεκαετίας.

Αλλά τα 00’ς ήταν πιθανότατα η χειρότερη στιγμή των τελευταίων 40 χρόνων, με το ΝΒΑ να περνάει κάτι σαν επιλόχειο κατάθλιψη μετά την απόσυρση του Τζόρνταν και να επαναφέρει ακόμα και τον ίδιο για να βοηθήσει το πρωτάθλημα να τον ξεπεράσει.

Ο Κόμπε ήταν η -προ Λεμπρόν- πιο δυνατή, πειστική υποψηφιότητα για το νέο Τζόρνταν. Κατάφερε να τον περάσει σε πόντους, να σπάσει σε πιο μικρή ηλικία από όλους διάφορα φράγματα -παίζοντας ήδη από τα 18 του και χωρίς να πάει ποτέ κολέγιο- να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ όλων των εποχών και να συνδέσει το όνομά του με τη μεγάλη ιστορία των Λέικερς, στην καλύτερη περίοδό τους μετά το Showtime των 80’ς.

Παρέμεινε στην ομάδα είκοσι συναπτές χρονιές, σπάζοντας το ρεκόρ αφοσίωσης ενός παίκτη προς ομάδα -αν και μάλλον θα του το πάρει φέτος ο Νοβίτζκι με τους Μάβερικς. Γι’ αυτό κι οι λιμνάνθρωποι απέσυραν και τις δύο φανέλες-αριθμούς που φόρεσε στην καριέρα του, το νο 8 και το νο 24.

I am 23 as Jordan +1

Η πορεία του χωρίζεται ουσιαστικά σε τρεις περιόδους.

Την πρώτη πενταετία φτάνει στους Λέικερς ως αντάλλαγμα από το ντραφτ για το Βλάντε Ντίβατς, κάνει το ξεπέταγμα κι ένα αχτύπητο δίδυμο με το Σακίλ Ο Νιλ. Παίρνουν τρεις συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα (ρεκόρ για την ομάδα) και φτάνουν άλλη μία στους τελικούς. Αλλά ζει ουσιαστικά στη σκιά του Σακίλ.

Τη δεύτερη περίοδο, ξεπερνά το σοκ μιας καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση (παραδεχόμενος την απιστία προς τη γυναίκα του), ενώ οι Λέικερς επιλέγουν να χτίσουν πάνω του την ομάδα τους. Απελευθερώνεται, παίρνει το πρώτο και μοναδικό βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου κι άλλα δύο αργότερα ως πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, ενώ πετυχαίνει διάφορα εντυπωσιακά ρεκόρ σκοραρίσματος: πχ όπως τους 81 πόντους απέναντι στους Ράπτορς (τη δεύτερη καλύτερη επίδοση μετά τους άπιαστο ρεκόρ του Τσάμπερλεϊν με τους 100) ή το ματς όπου είχε 62 πόντους στις τρεις πρώτες περιόδους -έναν παραπάνω από ό,τι η αντίπαλη ομάδα στο σύνολο.

Παράλληλα αναδεικνύεται συνεχόμενες χρονιές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα του πρωταθλήματος, δείχνοντας πως είναι ολοκληρωμένος παίκτης. Χρειάστηκε όμως να έρθει ο Πάου Γκασόλ και να φτιάξουν ένα ακόμα ισχυρό δίδυμο, φτάνοντας τρεις φορές στους τελικούς, να πάρουν δύο σερί πρωταθλήματα -και ο Κόμπε ισάριθμες φορές τον τίτλο του MVP.

Η τρίτη περίοδος της καριέρας του είναι αυτή της φυσιολογικής παρακμής, αφού κανείς δεν κατάφερε να νικήσει το χρόνο. Η ομάδα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ο Κόμπε (που χρωστάει το όνομά του σε ένα ιταλικό πιάτο, που άρεσε πολύ στον πατέρα του, όταν έπαιζε στη γείτονα χώρα) αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών και παίρνει τελικά την απόφαση πως η σεζόν 2015-16 θα είναι η τελευταία του χρονιά στα γήπεδα.

Αυτή η σεζόν μετατρέπεται σε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι-φιέστα διαρκείας, ένα είδος μπασκετικής τουρνέ (περιοδείας) με τον κόσμο να τον αποθεώνει σε κάθε γήπεδο -αλλά και σε πλήρη αντίθεση με το σεμνό “αντίο” του Τιμ Ντάνκαν. Ο τελευταίος αγώνας του στο Στέιπλς Σέντερ κόντρα στους Τζαζ είναι αντιπροσωπευτικός ολόκληρης της καριέρας του. Οι συμπαίκτες του δίνουν συνεχώς την μπάλα, αυτός σουτάρει κατά βούληση και φτάνει τους 60 πόντους. Στο τέλος συγκινημένος ανακοινώνει το περίφημο “Mamba Out” (ένα από τα προσωνύμιά του).

Βγήκε μάλιστα και μια δημόσια αποχαιρετιστήρια επιστολή του, όπου απευθύνεται στην μπάλα του μπάσκετ, αλλά οι επικριτές του (haters) την διασκεύασαν και την παρώδησαν, λέγοντας πχ “θα πάψω να σε ταλαιπωρώ”, δεδομένου πως ήταν ένας από τους παίκτες με τα περισσότερα άστοχα σουτ στην ιστορία του ΝΒΑ -και πολλά εύστοχα επίσης, αλλά με τάση να εκβιάζει προσπάθειες.

Στο τέλος της καριέρας του, περισσότερο από τα δαχτυλίδια του πρωταθλητή και τους πάνω από 30 χιλιάδες πόντους του, ή το επικοινωνιακά θορυβώδες αντίο του, μένει ως ανάμνηση η τρομερή του έφεση στη διείσδυση και το fade away σουτ (πέφτοντας προς τα πίσω). Κι αν έπρεπε να διαλέξουμε μόνο από τη δεκαετία του 00′, μπορεί να ήταν αυτός ο κορυφαίος, κι ας μην ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον Τζόρνταν ή άλλους υποψήφιους GOAT.

Μα αν φτωχικό τον βρήκες, δε σε γέλασε. Και μετά από είκοσι χρονιές στα γήπεδα, μπορεί να μην έφτασε στην Ιθάκη, πήγε όμως πολύ πιο μακριά από τους περισσότερους ανταγωνιστές του.

 

Δείτε ακόμα:

Νεκρός ο θρύλος του ΝΒΑ Κόμπε Μπράιαντ σε πτώση ελικοπτέρου

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: