Το σύνδρομο του ξεχασμένου λαού

Λένε πως το σύνδρομο ως λέξη περιγράφει μαζεμένα κλινικά συμπτώματα και ευρήματα, που εκδηλώνονται ως μια συγκεκριμένη παθολογική κατάσταση. Γι’ αυτήν όμως συνήθως η άμεση αιτία δεν είναι κατανοητή. Το περίεργο είναι ότι αρχής γενομένης από την ιατρική, το σύνδρομο είναι πια μια επιστημονική, δόκιμη αλλά και συνεχώς συζητήσιμη καραμέλα περί την ακρίβεια των όρων. Απ’ το αυχενικό έως το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης, κι απ’ τα πιο παράξενα έως το Μινχάουζεν, ή αυτό που αφορά στους ηλικιωμένους και λέγεται σύνδρομο του Διογένη, τα σύνδρομα είναι τα περισσότερα βαφτισμένα. Άλλα εκ της περιγραφής τους και άλλα απ’ αυτούς που τα ανακάλυψαν, ή από πρόσωπα ιστορικά ή μυθικά. Για παράδειγμα, από σύνδρομο του Διογένη, με το …πιθάρι και τον φιλοσοφικό του κυνισμό, το ομώνυμο σύνδρομο περιγράφει την τάση – αρρώστια γέρων να παραμελούν την προσωπική αλλά και του χώρου τους υγιεινή, σαν να ζουν σε ένα ανθυγιεινό πιθάρι.

Και αφού χορτάσαμε τον τελευταίο καιρό σύνδρομα που αναλύονται νυχθημερόν από τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς ειδικούς, όπως αυτό της φερόμενης μάνας φόνισσας, ή του πατέρα που ξέχασε το μωρό του πάνω στην ένταση της δουλειάς, ήρθε δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και αναδύθηκε σε καλπάζουσα μορφή το «σύνδρομο του ξεχασμένου λαού».

Ηγέτες και ηγετίσκοι, πολιτικοί, πολιτευτές αλλά και απλοί πολίτες ανακαλύπτουν ότι πάσχουν απ’ αυτό, και παίρνουν γενναίες δόσεις εκλογικού χαπιού. Το φάρμακο λέγεται λαός. Λέξη ξεχασμένη ή συκοφαντημένη μόλις τη χρησιμοποιήσουν οι κομμουνιστές, που έτσι κι αλλιώς τη διαθέτουν από τις φυσικές ιδεολογικές τους πηγές και όχι απ’ τον λαϊκισμό των θηρίων της αστικής ψηφοθηρικής βιομηχανίας.

Το στρίμωγμα των δικαιωμάτων, η ληστεία των κόπων, ο βιασμός των ονείρων, η διάψευση των προσδοκιών, η εξαπάτηση των ελπίδων, η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας και η εξουδετέρωση της δύναμης της συλλογικότητας, μερικά από τα πολλά συμπτώματα, κλινικά και φυσικά, της παθογένειας που εκδηλώνεται όταν κυριαρχεί η δικτατορία του καπιταλισμού και η ταξική βαρβαρότητα, γεμίζει τον δημόσιο και ιδιωτικό λόγο με γιατρούς και σωτήρες, που ξαφνικά όχι απλώς θυμούνται τον λαό οι ίδιοι αλλά του πουλάνε και το φάρμακο! Προσοχή! Δεν του λένε ότι αυτοί φταίνε που πάσχει, γιατί αλλιώς τι φάρμακο θα ήταν η αυτοκατάργησή τους. Του λένε ότι πρέπει ο ίδιος ο λαός να ξεχάσει ότι είναι λαός, για να μπορούν εκείνοι να τον θυμηθούν τώρα που άρον άρον τον χρειάζονται για να του πουλήσουν το αντίδοτο της εξουσίας. Όχι γενόσημο απλώς. Λωτός για αμνησία, άφεση αμαρτιών και μια ακόμα ευκαιρία στον πειρατή, στον δήμιο, στον βασανιστή, στον ψεύτη και τον κλέφτη του λαού.

Αν άρχιζε κανένας να απαριθμεί και να βαφτίζει τα προεκλογικά σύνδρομα και τα ‘γραφε σε μια κορδέλα, αυτή θα ‘φτανε έως το φεγγάρι, με ή χωρίς πανσέληνο. Τρανό υπόδειγμα το σύνδρομο Μινχάουζεν, που κατατρύχει τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ δεκαετίες τώρα και την εμφανίζει ως πρωτοπορία και νικήτρια στα νιάτα, και βεβαίως αντιμετωπίστηκε με συγκεκριμένο και αποτελεσματικό φάρμακο, που λέγεται «Πανσπουδαστική». Μπορεί το σύνδρομο να επιμένει, αλλά το πήραν χαμπάρι και οι πέτρες ότι τη μάχη την κέρδισαν τα κόκκινα παιδιά, σοβαρά, μαχητικά, ενθουσιώδη και ελπιδοφόρα για την κοινωνική και κυρίως λαϊκή υγεία.

Στο σύνδρομο του ξεχασμένου λαού είναι διακριτά μερικά κυριολεκτικά διαστροφικά συμπτώματα, όπως αυτό της επιλεκτικής μνήμης – αμνησίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, οδηγεί τη συστημική του κουρσάρα δήθεν καταπάνω στον δεξιό τοίχο, έχοντας ξεχάσει στο πίσω κάθισμά του το κυανόμαυρο μωρό της ακροδεξιάς οικογένειας με το οποίο πορεύτηκε, με σπασμένο τον αριστερό του καθρέφτη.

Με τούτα και μ’ εκείνα, μια βδομάδα έμεινε, και ήδη διαφαίνεται πως πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που δεν χτύπησε, έναν αιώνα τώρα, το σύνδρομο του ξεχασμένου λαού, τους ικανούς να στηρίξουν, να ψηφίσουν και να παλέψουν μαζί με το ΚΚΕ, είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν, ακόμα και να επαναστατήσουν ψηφίζοντας το Κόμμα μας. Πάμε καλά, αλλά δεν πάσχουμε από το σύνδρομο του εφησυχασμού. Μήτε του δικού μας, μήτε του όλου λαού. Εμπρός, όρθιοι, με το δικαίωμα στο χαμόγελο κατακτημένο.