Το αντικείμενο του πόθου

Πολύ «ενδιαφέρουσα» συζήτηση αλήθεια. Προσωπικά δεν διαθέτω τα προσόντα -όχι τα κριτήρια! Κι αυτό διότι τα κριτήριά μου δεν αναλώνονται στα φτιαχτά τρέχοντα της επικαιρότητας που πάση θυσία πρέπει να επιβληθούν. Όταν επιτρέπουμε να γίνουμε βορά ενός Συστήματος που αποπροσανατολίζει από τα καθημερινά, τα πραγματικά σοβαρά και πρωτεύοντα.

Και ελλείψει διαθεσιμότητας θεμάτων, δώστου ξανά και ξανά «περσινά ξινά σταφύλια».

Τώρα στο προκείμενο. Να αποφασίσει ο καθείς αφ’ εαυτού του αν υπήρξε «αντικείμενο του πόθου» γενικώς και αορίστως στην πορεία της  ζωής του…

Επειδή στη ζωή του καθενός -την ιδιωτική βεβαίως – υπάρχει η θεσμοθετημένη προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Έτσι, ο καθείς που σέβεται τον εαυτό του δεν κοινοποιεί τις ερωτικές του κατακτήσεις και προπαντός δεν αυτοπροσδιορίζεται. Ακόμα κι αν έχει περγαμηνές και αριστεία, sex-symbol που λένε και στην καθομιλουμένη.

Έτσι ένας άξιος συνάδελφος με μακρά κι ένδοξη πορεία στην Τέχνη, δεν θα επέτρεπε να αναδειχθεί με τον τίτλο «αντικείμενο του πόθου» ακόμα κι αν αυτό αποτελεί φυσικό του προσόν. Ακριβώς επειδή το ζητούμενο της δουλειάς μας είναι το αποτέλεσμα της Τέχνης μας να έχει αντίκρισμα.

Να καταφέρουμε δηλαδή να κάνουμε καλά τη δουλειά μας και να κατακτάμε τους κώδικες ερμηνείας μας βήμα-βήμα, μέχρι να αποχαιρετήσουμε.

Να μη γινόμαστε έρμαια αποπροσανατολισμού και θολούρας βοηθώντας στο θεάρεστο έργο της τηλεθέασης.

Τελειώνοντας. Κάτω τα χέρια από τους συνεπείς συναδέλφους που υπηρετούν το θέατρο και όχι τη φιλαρέσκειά τους. Αυτή είναι η πολύχρονη γοητεία τους.

Όσο για το «φλέγον» ζήτημα τί είδους «έπιπλο» είναι το θέατρο -μεγάλου ή μικρού μεγέθους- καλύτερα να απευθυνθείτε σε ειδικά μαστόρια.