Πέντε σημεία για το τέλος του κόσμου

Τα ύστερα του κόσμου φαίνονταν να πλησιάζουν όταν ο Ψωμιάδης, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης και άλλοι, έπαιρναν θέση ενάντια στην εξίσωση του ναζισμού και του κομμουνισμού, την οποία προωθούν τώρα. Αλλά δεν είχε φτάσει τελικά η ώρα τους.

Το τέλος του κόσμου αργεί ακόμα. Ίσως έρχεται από πολύ μακριά -και πηγαίνει… ποιος ξέρει πού; Ίσως είχε κίνηση στο δρόμο και καθυστέρησε. Και πάντως αποκλείεται να έρθει με τα πόδια -όπως έλεγε κι ο Αρκάς στον “Κόκκορα”, (με δύο κάπα, όπως λέμε ΚΚ), πολύ πριν την δει “φιλελές προφήτης”.

Το τέλος του κόσμου πλησιάζει επικίνδυνα, όσο δεν τελειώνουμε με τον κόσμο της εκμετάλλευσης, η οποία τον καταστρέφει, εξαντλεί τους πόρους του και απειλεί την ύπαρξή του. Στηρίζεται σε εσχατολογικές προφητείες και αναβιώνει το Μεσαίωνα μαζί με κάθε είδους μεταφυσικό παραλογισμό, κάνοντας εμπόριο ελπίδας.

Το τέλος του κόσμου συνδέεται με την έλλειψη της προοπτικής μιας αλλαγής, αφού ό,τι δεν κινείται, μένει στάσιμο και πεθαίνει. Η προοπτική αυτή υπάρχει, είναι εφικτή κι αντικειμενική. Αλλά χαντακώνεται όσο ο λαός παραμένει εύπιστος και πείθεται από τσαρλατάνους και απατεώνες, όσο επηρεάζεται από απλοϊκές δοξασίες για τη συντέλεια του κόσμου.

Ο κόσμος δεν τελειώνει, ούτε κι η ιστορία άλλωστε. Ούτε καν μετά το προσωρινό τέλος του νέου κόσμου (του σοσιαλισμού), που πάλευε να γεννηθεί και να νικήσει το παλιό. Και παραμένει, μέχρι σήμερα, ο σκοπός (δηλαδή το τέλος) του δικού μας αγώνα, η (μονα)δική μας εναλλακτική στο σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης.