Και ξανά…

Το ένδοξο και ηρωικό ΣΕΗ και πάλι μπροστά.

Ενωμένο και δυνατό, έδωσε τη μάχη του απέναντι στην αδυσώπητη εργοδοσία και στις τραμπούκικες -ναι τραμπούκικες- επιθέσεις κάποιων γνωστών παραγωγών που λυμαίνονται το θέατρο χωρίς κανένα καλλιτεχνικό πρόσημο. Χωρίς προσχήματα, χωρίς τσίπα, εν εξάλλω, προσπάθησαν ακόμα και να προπηλακίσουν, συνεπείς συνδικαλιστές του ένδοξου Σωματείου μας.

Η “οργή”τους βρήκε την αντίδραση του Κοινού.

Αλλά σχωρνάτε με -δεν μπορώ να μη το κάνω- να αναφερθώ σε όσους από αυτούς που κάνουμε την ίδια δουλειά (;), τάχθηκαν “εθελοντικά” στο πλευρό των αφεντικών τους και αντικατέστησαν συναδέλφους που απεργούσαν.

Καλή σταδιοδρομία τους εύχομαι.

Και μια συμβουλή από μια ηθοποιό που θεωρεί πρώτη αξία και αξίωμα τα παρακάτω:

Ο ηθοποιός που αγαπάει τη δουλειά του, αποζητά την αναγνώριση και την αγάπη του κλάδου του, του συναφιού του πάνω απ’ όλα. Η συνάφεια με τον εκμεταλλευτή εργοδότη δεν κρατάει πολύ και δεν προσθέτει εύσημα αξιοπρέπειας. Κι αν συνεχίσει έτσι…

Πάντως το ΣΕΗ κρατάει γερά και χωρίς μειοδότες στις δίκαιες απαιτήσεις του.

Avanti συνάδελφοι αγωνιστές και με τη Νίκη.