“Σε κερνάμε ουρανό για να πιούμε από το χώμα” – Αφιερωμένο σε κάθε νέο επαναστάτη εκεί έξω

Ένα χρόνο τώρα, οι εξελίξεις κυλούν τόσο γρήγορα που όλοι μας δυσκολευόμαστε να συμβαδίσουμε με την πραγματικότητα. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, το ανοιγοκλείσιμο των σχολείων, η έλλειψη ΜΕΘ, η έντονη αστυνομική καταστολή και τρομοκρατία, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, η πανδημία και η πολιτική της κυβέρνησης αποτελούν καταστάσεις πρωτόγνωρες για εμάς.

Είναι λογικό, όπου υπάρχει δράση, να υπάρξει και αντίδραση. Ως μαθήτρια, οφείλω να πω πως το μαθητικό κίνημα είναι πιο δυνατό από ποτέ, οι διαδηλώσεις μας πιο ορμητικές και τα αιτήματα ξεκάθαρα και ίδια για όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών. Πραγματικά, αυτή η εξέλιξη με γεμίζει χαρά διότι βλέπω μαθητές που προβληματίζονται πια και θυμώνουν διότι γνωρίζουν πως αξίζουν μια καλύτερη αντιμετώπιση. Μαθητές που απαιτούν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους!

Αυτοί οι ενήλικες πρέπει να είμαστε. Αν κάτι λοιπόν με γεμίζει ελπίδα εν καιρώ πανδημίας, είναι η δύναμή μας που ενισχύεται και ο κόσμος που πλέον συνειδητοποιεί πως το σύστημα που τόσο καιρό υπερασπιζόταν, είτε με την αποδοχή είτε με την απάθεια και την ηττοπάθεια, δεν είναι απλά ελλειμματικό, αλλά παντελώς σάπιο.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην κρύψω και την ανησυχία μου. Αυτό που βιώνουμε τόσο καιρό, που οδηγεί τον άνθρωπο στα όριά του και τον αναγκάζει να τα ξεπεράσει και να νιώσει τόσο μικρός και αδύναμος, δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Ο εγκλεισμός είναι αυτό ακριβώς που παρακολουθούσαμε πριν την πανδημία, στην τηλεόραση (ριάλιτι) και γελούσαμε ή κοροϊδεύαμε. Η φτώχια και η απελπισία, είναι αυτό ακριβώς που απολαμβάναμε τόσο καιρό όταν εθελοτυφλούσαμε και σκύβαμε το κεφάλι, όταν βλέπαμε παιδιά να εργάζονται στα φανάρια και όταν δίναμε τα εκατομμύρια για τον ανθρωποφάγο πολεμικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ.

Όταν τελειώσει λοιπόν όλη αυτή η κατάσταση, άραγε θα κάνουμε το ίδιο; Τα στορυς στο Ίνσταγκραμ που ανεβάζουν όλοι οι αγανακτισμένοι πολίτες για την αστυνομική βία θα αντικατασταθούν με εορταστικά στορυς για το άνοιγμα της εστίασης; Και μετά τι; Θα συνεχίσουμε κανονικά, ενώ 1 χρόνο τώρα μας έχουν κλέψει τη ζωή και τα όνειρα μας;

Ο λόγος μου δεν είναι δακρύβρεχτος, αλλά ρεαλιστικός. Δεν κατηγορώ κανέναν παρά μόνο θυμώνω με το σύστημα που έχει καταφέρει, με τέτοια μαεστρία, να δώσει στην επαναστατικότητα των νέων την μορφή lifestyle: Ακούω hiphop, reggae και ρεμπέτικο, πίνω μπύρα και αράζω σε ταράτσες, κάνω χόρτο και ντύνομαι με φαρδιά παντελόνια, άντε να πάνε να γαμηθούν και οι μπάτσοι και οι βολεμένοι, είμαι επαναστάτης.

Όχι, δεν είσαι. Επαναστάτης είναι ένας άνθρωπος που βιώνει κάθε μέρα εσωτερικές εκρήξεις, που οι αμφιβολίες και οι προβληματισμοί του τον κάνουν να αισθάνεται δύσπνοια, να μην κοιμάται τα βράδια. Ο επαναστάτης έχει βαθύ μίσος για την αδικία για να μπορεί να αγαπήσει αληθινά και βαθιά την ανθρωπότητα. Ο επαναστάτης είναι δραστήριος, το πνεύμα του δεν περιορίζεται. Ο επαναστάτης διαβάζει συνεχώς και ενημερώνεται. Ο επαναστάτης αφιερώνει χρόνο και κάνει θυσίες για να δημιουργήσει μια κοινωνία διαφορετική, που ίδιος δεν θα προλάβει ποτέ να ζήσει αλλά αγωνίζεται για να εξασφαλίσει τον μέλλον τον παιδιών του. Ο επαναστάτης, τέλος, χαρακτηρίζεται απόλυτος και πολεμάται, φασίστας και ονειροπόλος. Ο πραγματικός, λαϊκός επαναστάτης έχει πάντα δίκιο.

Ο Τσε Γκεβάρα, ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες της ιστορίας, που σήμερα το πρόσωπο του έχει εμπορευματοποιηθεί, έχει υπογράψει μπλούζες, πορτοφόλια, τσάντες, καρφίτσες κτλ, δεν είχε ζωή. Δεν είχε οικογένεια. Δεν είχε πατρίδα. Δεν είχε θρησκεία. Και δεν ήταν επιλογή του. Ήταν αυτή η ακαταμάχητη ανάγκη να αλλάξει το κόσμο. Δεν μπορούσε να ερωτευτεί, να περάσει λίγο χρόνο με την γυναίκα του. Έπρεπε να φορέσει τη στρατιωτική του στολή και να φύγει, να ταξιδέψει σε όλο το κόσμο για  να ανάψει τη σπίθα που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.

Εμείς, η νέα γενιά λοιπόν, πρέπει να τιμήσουμε τόσο τον Ερνέστο όσο και τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Άρη Βελουχιώτη, τον Βλαντίμιρ Λένιν, τον Σουμπκομαντάντε Μάρκος και πολλούς άλλους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την επαναστατικότητά μας να συστηματοποιηθεί. Πρέπει να τη θεριεύουμε, με την ελπίδα και την δράση! Οι επαναστατικές συνθήκες ίσως να μην είναι ακόμη αυτές. Η υπομονή και η πίστη στις ιδέες μας όμως, θα μας δικαιώσουν μπροστά σε αυτούς που νομίζουν πως είμαστε λίγοι και πλέον γραφικοί ενώ ο καπιταλισμός είναι το τέλος της ιστορίας.

Γιατί όπως λέει και ο Βέβηλος, είμαι βέβαιη, στο τέλος θα είναι όλα καλά, γιατί αν δεν είναι, δεν θα είναι τέλος, έτσι απλά.

Γ.Π.
Μαθήτρια της Γ’ Λυκείου