Για ποια αυτοδιάθεση σώματος θα μπορούμε να μιλάμε σε λίγο καιρό;

Το χυδαίο της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ είναι ότι προσπαθεί να κρύψει μέσω αυτής της απόφασης όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται με τους απάνθρωπους νόμους (αλήθεια σε τι διαφέρει ένας απάνθρωπος νόμος από μία παράνομη πράξη;) που στερούν από τους ανθρώπους όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα.

«Με έβαλαν σ΄ ένα κρεβάτι με ροδάκια στον διάδρομο, απέναντι από το ασανσέρ, όπου άνθρωποι πηγαινοέρχονταν διαρκώς. Ποτέ δεν ήταν η δική μου σειρά να με πάρουν από εκεί. Μία κοπέλα με τεράστια κοιλιά έφτασε συνοδευόμενη από μία άλλη γυναίκα –σίγουρα η μητέρα της. Είπε πως ήταν ετοιμόγεννη. Η νοσοκόμα την αποπήρε. Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα της. Η κοπέλα ήθελε να μείνει, υπήρξε μία ένταση, ξανάφυγε με τη συνοδό της. Η νοσοκόμα σήκωσε τους ώμους, “εδώ και δύο βδομάδες το ίδιο κάνει!”. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για εικοσάχρονη, ανύπαντρη. Είχε κρατήσει το παιδί, αλλά δεν τύχαινε καλύτερης μεταχείρισης από εμένα. Η κοπέλα που έκανε έκτρωση και η ανύπαντρη μητέρα από τις φτωχογειτονιές της Ρουέν (πόλη της Γαλλίας) έβραζαν στο ίδιο καζάνι. Ίσως να ένιωθαν μεγαλύτερη περιφρόνηση γι’ αυτήν παρά για εμένα». (Απόσπασμα από το βιβλίο « Το γεγονός» της Annie Ernaux)

Σε αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο της Ερνό, που πρόσφατα έγινε και ταινία η οποία προβάλλεται στους κινηματογράφους, μπορούμε να διεισδύσουμε στο βάθος της έννοιας «δικαίωμα» και στο να ερμηνεύσουμε εν μέρει το πώς είναι δυνατό στην εποχή μας να λαμβάνονται τέτοιου είδους αποφάσεις σαν αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ.

Στα καπιταλιστικά κράτη και πόσο μάλλον στη μητρόπολη αυτών, τις ΗΠΑ, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάντα σε δεύτερη μοίρα. Όταν καταπατούνται καθημερινά τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα, όταν η φτωχοποίηση προχωρεί με εντατικούς ρυθμούς, είναι απολύτως λογικό για το σύστημα, μέσα σε αυτή την καταπάτηση των δικαιωμάτων, να προχωρεί και στην καταπάτηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του σώματος. Είναι ένας τρόπος και αυτός να διακινηθεί το μαύρο χρήμα, με δεδομένο ότι οι τιμές της έκτρωσης θα πάρουν την ανιούσα, αφού θα πρόκειται για μια παράνομη ενέργεια.

Ποιες όμως αφορά αυτό; Προφανώς τις γυναίκες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα καθώς και τις οικογένειες αυτών. Αν το δούμε μεμονωμένα το γεγονός της παρανομίας των αμβλώσεων ίσως να κινδυνέψουμε να πέσουμε στη φάκα του συστήματος. Γιατί ακόμη και στην παρανομία των αμβλώσεων το ίδιο αντιμετωπίζεται το παράνομο και το νόμιμο που αφορά τις φτωχές γυναίκες. Το ίδιο αντιμετωπίζεται μια φτωχή μητέρα μόνη με ένα παιδί στην κοιλιά, το ίδιο και μια γυναίκα που καταλήγει στην παρανομία προκειμένου να απαλλαχτεί από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Όπως το ίδιο αντιμετωπίστηκαν ο Ζακ και η Δήμητρα της Μυτιλήνης (και τόσοι άλλοι που δεν ακούστηκαν ποτέ) παρά το νόμιμο του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματός τους, με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και που καθημερινά πλέον συναντούμε να κοιμούνται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια εγκαταλελειμμένοι, παρατημένοι και παραιτημένοι από όλους και όλα ή και στα ράντζα νοσοκομείων που πολλοί από αυτούς αφήνουν την τελευταία τους πνοή εκεί.

Δεν είναι λοιπόν η ουσία στο νόμιμο ή παράνομο μιας απόφασης που λαμβάνεται από τις αστικές δημοκρατίες των καπιταλιστικών κρατών. Είναι το παράνομο της ύπαρξης των εξουσιαστικών δομών αυτών των κρατών.

Επανερχόμενη στην απόφαση του δικαστηρίου των ΗΠΑ, μπορούμε να πούμε ότι είναι ολοφάνερη, μέσω αυτής, η ενίσχυση αυτού του πλέγματος της διαιώνισης των εξουσιαστικών σχέσεων που κάθε φορά προκύπτουν όταν σε ανθρώπους που ενσωματώνουν με ευκολία το αφήγημα της ανωτερότητάς τους, εξαιτίας πολλών ελλειμμάτων τους, τους δίνεται το ελεύθερο άσκησης της εξουσίας τους απέναντι στα θύματα που κάθε φορά κατηγοριοποιούνται, προκειμένου το σύστημα να μας κάνει να στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτά. Και αυτό, για να καλύψει τα τεράστια εγκλήματα που διαπράττει το ίδιο με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια των λίγων, καταπατώντας κατάφωρα όλα τα δικαιώματα των απλών ανθρώπων, στη μόρφωση, στην εργασία, στην υγεία, στις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

«Χυδαίο είναι αυτό που κρύβεται και όχι αυτό που εκφράζεται» υπενθύμιζε στους λογοκριτές του για την ταινία του «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» ο πρωτοποριακός, προκλητικός, ποιητικός αλλά και βαθιά πολιτικός σκηνοθέτης Ναγκίσα Όσιμα. Και εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι το χυδαίο της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ είναι ότι προσπαθεί να κρύψει μέσω αυτής της απόφασης όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται με τους απάνθρωπους νόμους (αλήθεια σε τι διαφέρει ένας απάνθρωπος νόμος από μία παράνομη πράξη;) που στερούν από τους ανθρώπους όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα.

Για ποια αυτοδιάθεση σώματος θα μπορούμε να μιλάμε σε λίγο καιρό, όταν πλέον αυτό θα είναι έρμαιο και βορά του κάθε εργοδότη του κάθε πατριάρχη, του κάθε κομπλεξικού, του κάθε δυνάστη που η δύναμη της εξουσίας του θα του δίνει το δικαίωμα να το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν;

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: