Έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε

Όποιος περίμενε πως αυτές οι εκλογές θα ήταν μια ευκαιρία για ανατροπή της πολιτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα και διεθνώς, μάλλον ονειροβατούσε. Σε ένα διεθνές πολιτικό σκηνικό στο οποίο οι μισές χώρες κυβερνούνται από ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους σχηματισμούς και στις άλλες μισές η ακροδεξιά είναι αξιωματική αντιπολίτευση, είναι απολύτως ανόητο να πιστεύεις ότι μπορεί κάτι να αλλάξει αν δεν αντιταχθείς μετωπικά σε αυτή την πολιτική.

Η κυριαρχία της ΝΔ συνέβη παρά τα Τέμπη, παρά τους χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, παρά την εξωφρενική ακρίβεια, παρά τις καθημερινές εγκληματικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και τους εκατοντάδες νεκρούς πρόσφυγες, παρά την κατάργηση του 8ώρου, παρά τις απευθείας αναθέσεις και την εξόφθαλμη συστημική στήριξη από τους ολιγάρχες, παρά τις παλινωδίες στα εθνικά με την διγλωσσία για τις Πρέσπες και τα τουρκικά πλοία να σουλατσάρουν στη Σαντορίνη επειδή τα πήρε ο αέρας, παρά το γεγονός ότι είναι τόσο άχρηστοι που δεν μπόρεσαν ούτε μια μάσκα να στείλουν στα σχολεία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε εκλογικά γιατί προηγούμενα είχε καταρρεύσει πολιτικά. Δεν είχε απολύτως τίποτα να πει πέρα από το ότι όταν κυβέρνησε είχε την τρόικα και τα μνημόνια πάνω από το κεφάλι του. Ξεχνούσε βέβαια ότι ο κόσμος τότε τον ψήφισε για να διώξει τα μνημόνια και όχι για να τα εφαρμόσει. Τέσσερα χρόνια προσπαθούσε να κάνει το καλό παιδί, την δήθεν υπεύθυνη αντιπολίτευση για να δείξει καλό πρόσωπο στους νοικοκυραίους, στους ολιγάρχες και στους διεθνείς συμμάχους, μήπως και τον προτιμήσουν σε σύγκριση με την ΝΔ. Αλλά αλήθεια, αν πάτε στο φαρμακείο και ζητήσετε ένα ντεπόν, θα αγοράζατε στην ίδια τιμή ένα γενόσημο που την τελευταία φορά που το πήρατε δεν ξετρελαθήκατε από τη δράση του; Στο κάτω κάτω η ΝΔ έχει διορίσει τη μισή Ελλάδα και στην άλλη μισή έχει δώσει απευθείας αναθέσεις. Για ποιο λόγο να προτιμήσει κανείς το ΣΥΡΙΖΑ;

Ο πολιτικός ξεπεσμός τους ήταν τέτοιος που στη ΔΕΘ ο Τσίπρας νομιμοποιούσε τις Μανωλάδες, ξέπλυνε τον φράχτη της ντροπής. Εκατομμύρια κόσμος ήταν στο δρόμο θρηνώντας για τη δολοφονία στα Τέμπη κι ο Τσίπρας στον Θεοδωράκη δήλωσε πως θα ξαναέκανε τα ίδια και λίγο πολύ φταίει ο σταθμάρχης που ήταν βύσμα. Άφησε διάπλατο το παράθυρο ανοιχτό για ιδιωτικά πανεπιστήμια και κανείς δεν κατάλαβε τι θα κάνει με τη ΔΕΗ. Αντί να αντιπολιτευτεί τη ΝΔ, πέρασε 40 μέρες να παρακαλάει το ΠΑΣΟΚ για να συγκυβερνήσουν και να τα βάζει με ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25 που δεν θέλουν να τον κάνουν πρωθυπουργό για να συνεχίσει την αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ και το κράτος του Ισραήλ.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε. Πίστευαν ότι τα exit polls που έδιναν διαφορά έως 10% είναι στημένα και ότι ο κόσμος δεν απαντούσε σε αυτά. Διέρρεαν ότι τα πραγματικά αποτελέσματα θα είναι διαφορετικά. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Επιπλέον, το γεγονός ότι μένουν εκτός Βουλής δεκάδες προβεβλημένα στελέχη του και εκλέγεται η Ραλλία Χρηστίδου και η Ράνια Θρασκιά, είναι ενδεικτικό της απόστασης που έχουν από τον κόσμο.

Ο λαός ανέκαθεν, σε ένα βαθμό, ψήφιζε κόντρα στα συμφέροντά του. Αυτό που έχει αλλάξει πλέον είναι ότι οι κεντρικές ιδέες της δεξιάς, η ανταγωνιστικότητα, ο ρατσισμός, η θρησκοληψία, ο εθνικισμός, έχουν γίνει πια, όχι αποδεκτές αλλά κυρίαρχες και για την επικράτησή τους συνάντησαν μικρή αντίσταση.

Το ζήτημα λοιπόν το επόμενο διάστημα είναι πώς θα αντισταθούμε σε αυτή την πολιτική. Η άνοδος του ΚΚΕ είναι μια μεγάλη υπόθεση και ένας λόγος να χαμογελάμε και να βλέπουμε μια χαραμάδα αισιοδοξίας μέσα σε αυτή τη μαυρίλα. Τα καθεστώτα, όπως αυτό της ΝΔ, δεν πέφτουν με tweets, memes και εκλογικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ. Ανατρέπονται με αγώνες ταξικούς, στους δρόμους, στις απεργίες, στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς όπως στην COSCO, στα κάτεργα όπως η efood, στην ακύρωση των πλειστηριασμών και των εξώσεων. Μαζί με αυτές τις μάχες, η αντίσταση στην μαυρίλα πρέπει να πάρει κι άλλα χαρακτηριστικά. Να αντιτάξουμε στον ρατσισμό και τον εθνικισμό την αλληλλεγγύη και το διεθνισμό. Να συγκρουστούμε με κεντρικές πολιτικές και θεμελιώδες αντιλήψεις της (ακρο)δεξιάς.

Από χτες πολλοί αναπαράγουν μίζερες ατάκες και αντιλήψεις ότι θα φύγουν από τη χώρα και άλλα τέτοια. Δηλαδή ρε παιδιά, μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ σας κρατούσε εδώ; Εκεί είχατε εναποθέσει τις ελπίδες σας; Αν εξακολουθείτε να διατηρείτε τέτοιες ψευδαισθήσεις, τότε μάλλον δεν έχετε καμία πραγματική διάθεση να αγωνιστείτε κόντρα σε αυτά που σας καταπιέζουν. Αν πάντως αποφασίσετε να φύγετε γιατί το πρόβλημά σας είναι η χώρα και όχι το σύστημα, προσπαθήστε να αποφύγετε την Αγγλία γιατί εκεί κυβερνούν κατί νεοφιλελέρες, την Ιταλία γιατί κυβερνάνε οι φασίστες, τη Γαλλία γιατί μετά τον νεοφιλέλέ Μακρόν θα έρθει η ακροδεξιά Λεπέν, τις ΗΠΑ γιατί μπορεί να επιστρέψει ο Τραμπ ή κάποιος χειρότερος, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τις σκανδιναβικές χώρες και καμιά δεκαριά ακόμα ευρωπαϊκά κράτη.
Με άλλα λόγια, κατανοητή η απογοήτευση αλλά ψυχραιμία. Σφίγγουμε τις γροθιές και προχωράμε. Έχουμε ένα κόσμο να αλλάξουμε…