Το θερμόμετρο των Χριστουγέννων

Κερδάει ανατριχιαστικά ο Ηρώδης, ακόμα κι όταν δεν κάνει τίποτα αλλά όλα τα επιτρέπει, απ’ την παιδική εργασία ως το να δικάζονται τα ανήλικα ως ενήλικες, και να αρκεί μια παπική συγγνώμη για δεκάδες χιλιάδες βατέματα παιδιών σε ιδρύματα, και ορφανοτροφεία υπό την εποπτεία του κλήρου…

Μια απ’ αυτές τις μέρες έβλεπα τόσα πολλά λαμπιόνια, που αν ήταν δεκάρες, θα τρέφανε όλα τα πετεινά τ’ ουρανού, που τόσο πολύ σέβονται και αγαπάνε οι οικολόγοι χριστιανοί. Είδα κι εκείνο το ψηλό κι ολόφωτο δέντρο στην Ιερουσαλήμ που άναψε όπως λένε οι …συνάδελφοί μου, μετά από δύο χρόνια πολέμου. Πόλεμος ήταν λοιπόν η Γάζα; Χριστουγεννιάτικη αποκάλυψη για πάνω από 60.000 παιδιά που δεν θα ξαναδούν το φως και δεν συγκίνησαν κανέναν χριστιανό. Τώρα εδώ που τα λέμε τι σχέση έχουν τα Χριστούγεννα με τα Christmas. Προφανώς καμία, αφού τα δεύτερα συγκινούν όλες τις αγορές, χωρίς καμία θρησκευτική ή δογματική συνάφεια με τη γέννηση του Θείου Βρέφους. Εχουν γεμίσει οι ασιατικές χώρες δέντρα, φάτνες και δεν ξέρω αν γεύονται και κουραμπιέδες ή πανετόνε. Σ’ αυτήν τη γενέθλια εμπορευματοποιημένη υστερία, μπαίνουμε πια, σχεδόν ασυνείδητα, όλοι μας, και γέμισα κι εγώ τον φράχτη μου με καλόκαρδους παχουλούς αηβασίληδες, όχι made in Καβάλα ή Σέρρες, αλλά made in China. Πάμφθηνη θριντί εκτύπωση και φθηνή τεχνητή νοημοσύνη, που έκατσαν και μελέτησαν τα χριστουγεννιάτικα αγοραστικά ήθη κι έθιμα και μας τα πούλησαν σε φθηνότερη τιμή, απ’ ό,τι εμείς φτιάχνουμε και πουλάμε στη Δύση δρακουλάκια της κινέζικης πρωτοχρονιάς.

Στις φετινές γιορτές ψάχνεις παιδί και δεν βρίσκεις στην ουσιαστική του έννοια, απ’ το βρέφος ως τον/την έφηβο. Κι άμα το βρεις, σε πιάνει η ψυχή σου, και βραχυκυκλώνουν τα λαμπιόνια, και σκάνε τα μπαλόνια, και μένει εκείνο το κακό σπυρί που ‘χει κακοφορμίσει στις υπερκαταναλωτικές κοινωνίες, κι εξαφανίζει έτσι κι αλλιώς τη Βηθλεέμ από τον χάρτη της ανθρωπιάς. Δεν γίνεται να πεθαίνει τρίχρονο από ασιτία. Δεν γίνεται να συλλαμβάνεται δωδεκάχρονο ως εκτελεστής συμβόλαιο θανάτου, ψαρεμένο από το διαδίκτυο που δεν ξεβρωμίζει όταν έχει στόχο τα παιδιά, μα βίαια μα πορνογραφικά, με όλης της γης τη σμύρνα και το λιβάνι. Δεν γίνεται ν’ ακούς κραυγές «στη φυλακή, στη φυλακή» για αγόρια και κοριτσόπουλα δεκατριάχρονα και δεκαεξάχρονα, που παίζουνε με τα μαχαίρια μες στα σχολεία, στις γειτονιές, στο φως της μέρας, ενώ συμπτύσσονται ορατές και αόρατες συμμορίες ανηλίκων που όταν γίνουν αγέλες θα δολοφονήσουν την αθωότητα πιο αποτελεσματικά κι από τον Ηρώδη. Τα παιδιά σήμερα οπλοφορούν, κι όσοι λένε πως ανησυχούν, κι επιτρέπουν και το διαδίκτυο αυστραλέζικα, μετά τα 16, είναι στην πλειονότητά τους αυτοί, οι δυτικοί, κι ανατολίτικοι, κι οι βόρειοι, κι οι νότιοι, που ψήφισαν ή θα ψηφίσουν την επείγουσα στράτευσή τους για τον τεράστιο πόλεμο που ετοιμάζουν. Κερδάει ανατριχιαστικά ο Ηρώδης, ακόμα κι όταν δεν κάνει τίποτα αλλά όλα τα επιτρέπει, απ’ την παιδική εργασία ως το να δικάζονται τα ανήλικα ως ενήλικες, και να αρκεί μια παπική συγγνώμη για δεκάδες χιλιάδες βατέματα παιδιών σε ιδρύματα, και ορφανοτροφεία υπό την εποπτεία του κλήρου.

Σε λίγο απ’ τον εμπόλεμο καιρό που ζούμε, η ουσία της καινούριας ζωής που σηματοδοτούν τα Χριστούγεννα, ακόμα και πριν από τη διάδοση του χριστιανισμού, στον χειμώνα του βόρειου ημισφαιρίου, θα ψάχνουμε τις λέξεις και τη σημασία τους σαν τα χαλασμένα λαμπιόνια. Και να τις αμφισβητούμε πριν τις εκστομίσουμε, αφού έχει χορτάσει το μάτι μας από υποβρύχιες φάτνες, σαντακλάους με μαγιό, και δωδεκάχρονους αγγέλους με αυτόματα όπλα, σταυρωτά φισεκλίκια και ουρανομήκεις πολεμικές ιαχές. Στο κάτω κάτω της γραφής θερμόμετρο δεν βάζουμε πια μόνο στο παιδί, άμα έχει πυρετό, αλλά και στην κατεψυγμένη γαλοπούλα, για να μας πει, πότε έχει ψηθεί για να φαγωθεί.

Ευτυχώς εδώ που γράφω και περιγράφω έναν παιδικό ζόφο που γδέρνει την εορταστική ευωχία, δεν υπάρχει η λογοκρισία της τεχνητής ευημερίας, που επιβάλλεται στις μέρες μας απ’ την αστυνομία των συμφερόντων με το πάτημα ενός κουμπιού. Και σκέφτομαι όλους εκείνους που κραδαίνουν τον πέλεκυ της υπογεννητικότητας, που θα μας πέσει στο κεφάλι και θα εξαφανιστούμε χωρίς παιδιά. Μοιάζει σαν μετάθεση ευθυνών του Ηρώδη, και τρέμω στην ιδέα πως κάποιοι μπορεί αύριο να πούνε ότι δεν θέλουνε γονεϊκές ευθύνες για να μη σκοτώσει το παιδί τους το παιδί του γείτονα ή το παιδί του γείτονα το δικό τους. Χαζομάρες λέω. Δεν βλέπω η χαζή ότι το άστρο που έφερε τους μάγους στη Βηθλεέμ, είναι πια διαπιστωμένα ο δείκτης των χρηματιστηρίων, όπου Γης. Και αξιολογεί και κοστολογεί πανηγυρικά, ποιο παιδί και πού θα γεννηθεί, θα πεθάνει ή απλώς θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: