Παίδες εν καμίνω

Παιδιά. Λέξη κλειδί για την αποκρυπτογράφηση κάθε λογής απόχρωσης υποκρισίας του συστήματος, σε κάθε επίπεδο. Οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και εν τέλει βιολογικό. Δεν χρειάζεται ούτε να ψάξει κανείς σε παλιά σεντούκια, ούτε να λύσει γρίφους, ούτε καν να χρησιμοποιήσει τους περίπλοκους αλγόριθμους της κακοταϊσμένης σε πληροφορίες τεχνητής νοημοσύνης.

Τα παιδιά λοιπόν είναι πρωτίστως κόστος. Είναι τιμολογημένα πριν καν γεννηθούν, και μάλιστα με ηλικιακή τιμαριθμική προσαρμογή. Λογίζονται ως αποδοτικά και χρήσιμα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως η ανανέωση του εργατικού δυναμικού, προφανώς φτηνού λόγω …νιότης, η εκμετάλλευσή τους σε επίπεδο ταλέντων και ιδιαίτερων δεξιοτήτων και, κατά πρώτο και όχι τελευταίο λόγο, ως πολύτιμη καύσιμη πρώτη ύλη στην κόλαση των πάντα αποδοτικών για το κεφάλαιο πολέμων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κήρυξη τριήμερου πένθους στις ένοπλες δυνάμεις για ένα τραγικό ατύχημα σε εκπαιδευτικό πεδίο βολής, από μια εξουσία και δυστυχώς και την πλειονότητα μιας κοινωνίας που έχει αποδεχτεί αδρανώς, εν γνώσει ή εν αγνοία της, ότι βρίσκεται σε καθεστώς πολεμικής προετοιμασίας και προπαρηγορικής φροντίδας για τα παιδιά που πρόκειται να χάσει στον καλά σχεδιασμένο πόλεμο, θηριώδη και αντάξιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Πόσες μέρες θα κρατήσει αυτό το προαναγγελθέν πολλαπλό και μαζικό πένθος των χειροβομβίδων, των πυραύλων, των ναρκών, των γήινων και «εξωγήινων» κλασικών και πειραματικών όπλων, ουδείς το ξέρει.

Τα παιδιά στα σχολεία, από τα νηπιαγωγεία έως τα πανεπιστήμια, λογαριάζονται και ως δίδακτρα, και ως τροφεία, και ως υποταγή σε καμιά ΝΑΤΟική υποτροφία. Πρέπει να σπουδάσουν, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να αμφισβητούν και χωρίς να ρωτάνε, παρά μόνο το καθηλωτικά αποτρόπαιο ερώτημα που εκτόξευσε πιτσιρικάς στη δασκάλα του: Αυτό γιατί να το μάθω, θα βγάλω λεφτά; Ο νους των παιδιών ολοένα και πιο φανερά θυμίζει καπιταλιστικό καριερίστικο κουμπαρά, με σχισμές μικρές αλλά και βάθος αβύσσου.

Τα απείθαρχα ή και απελπισμένα και τα στερημένα του συστήματος παιδιά είναι μια χαρά καύσιμη ύλη στο παρακοινωνικό, παραοικονομικό, παρασιτικό κύκλωμα, που παράγει βοθρολυματικό χρήμα με ναρκωτικά, πορνεία, σωματεμπορία, και σχεδόν καθημερινά στιχουργική εκτέλεση της παιδικής αθωότητας με διαδικτυακό – ειδησεογραφικό αζημίωτο. Γέμισε ο τόπος από εικόνες εφήβων που μαχαιρώνονται, γρονθοκοπούνται και κλωτσοπατιούνται στον λαιμό, σε viral εκδοχές μιας εκβαρβαρισμένης ορμονοθεώρησης του κόσμου τους. Μισός δεν αναρωτιέται πώς κανένα παιδί δεν μισεί πριν το μισήσουν, δεν αδιαφορεί πριν αδιαφορήσουν για την ύπαρξή του, δεν γλιστράει αν οι δρόμοι της ζωής του δεν είναι στρωμένοι με βρώμικα γράσα της οικονομικής μηχανής και φερτά υλικά μιας πλημμυρίδας γνωστικών αξιών.

Σε ποιο σύστημα στρογγυλοκάθεται μια δασκάλα που βλέπει στα εξάχρονα επίδοξους βιαστές, και ποιος διανοείται ότι ένας εικοσιπεντάρης μένει στον τόπο από μπεργκεροφαγία με παρεΐστικο ρίσκο, με γύρω φίλους, συναδέλφους, παρέες να μην αποπειρώνται να σταματήσουν το ορατό κακό που έρχεται δίπλα τους. Τα παιδιά και οι νέοι γουργουρίζουν, και ανθίζουν, και μαραίνονται πρόωρα από μια αφύσικα φυσική οργή, που χτίζεται από τον φόβο του απλού, την αχρήστευση του ουσιαστικού πλουραλισμού και την ύπουλη και αφόρητη εξοικείωση με το ψεύτικο και τεχνητό δίλημμα, άγχος, πρόβλημα, αλλά και λύση, και πρόκληση, και προοπτική, ίσαμε να ακούς ένα τικ τοκ, αλλά να μην ξέρεις ποτέ πως χτυπάει η καρδιά σου, άρα και το τύμπανο της εξέγερσής σου. Αντε μετά να σε πείσουν οι ευρωπατριώτες να τραπάρεις το …παιδιά της Ελλάδος παιδιά, στις Βρυξέλλες ελάτε, να γίνετε λυκόπουλα της Wall Street. Αχ παιδιά μου, μην ανησυχείτε, στα καινούργια ΚΨΜ θα γίνονται δεκτά και κρυπτονομίσματα.