Στους φιλικούς αγώνες παίζεις με φίλους

Ο Νίκος Παπαδογιάννης διαχωρίζει τη θέση του από τους εναγκαλισμούς της «επίσημης αγαπημένης» με τους Ισραηλινούς και θεωρεί το αποψινό ματς μαύρη κηλίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

To τζάμπολ του φιλικού αγώνα της Εθνικής Ελλάδας με την αντίστοιχη του Ισραήλ έγινε στην Κύπρο την ίδια ώρα που συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης αντηχούσαν σε δεκάδες (περισσότερους από εκατό) τουριστικούς προορισμούς της χώρας μας. Τι δουλειά έχει το ελληνικό μπάσκετ –του Νότη Μαστρογιάννη και του Πέτρου Καπαγέρωφ- να ανταλλάσσει εναγκαλισμούς με τους εκπροσώπους της χώρας που καταγγέλλεται από την παγκόσμια κοινότητα για γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου;

Μαθημένοι να χρησιμοποιούν τη φωνή τους μόνο για τραγελαφικές διαμαρτυρίες περί διαιτησίας, οι παίκτες (και προπονητές) της Εθνικής βρέθηκαν μεταξύ σφύρας και άκμονος και προτίμησαν τη σιβυλλική σιωπή.

Προσωπικά υποψιάζομαι ότι το «φορφέ» των τριών αρχηγών Παπανικολάου, Σλούκα, Μήτογλου ήταν κάποιου είδους συμβολική διαμαρτυρία, αλλά τέτοιου είδους πρωτοβουλίες έχουν αξία όταν συνοδεύονται από δηλώσεις. Το μόνο που ακούσαμε απόψε από επισημα χείλη ήταν ότι το τρίο έμεινε έξω για να ξεκουραστεί. Και κάπως έτσι, η κηλίδα παρέμεινε μελανή, χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις και λευκά σειρήτια.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος ταξίδεψε στην Κύπρο μαζί με την ομάδα, σαν να ήθελε να πιέσει ιδιοχείρως το κουμπί του πλυντηρίου. Σάμπως υπάρχει κανένας εκεί έξω να του κάνει κριτική; Όταν του ζήτησα μία εξήγηση, μέσω τρίτων αλλά και απ’ ευθείας, εκείνος απαξίωσε να σχολιάσει.

Θα μπορούσε ασφαλώς να οχυρωθεί πίσω από τον αφορισμό «ο αθλητισμός ενώνει» (όπως το διατύπωσε σε επικοινωνία μαζί μου υψηλόβαθμο στέλεχος της ομάδας) ή και να απαντήσει με νούμερα. Ο αριθμός των Ισραηλινών επισκεπτών στην Ελλάδα και στην Κύπρο για το έτος 2025 υπολογίζεται συνολικά σε 2 εκατομμύρια, ενώ οι αγοραπωλησίες ακινήτων στις δύο χώρες μέσω χρυσών πιστωτικών καρτών είναι εκατοντάδες. Και οι μέτοικοι, ειδικά στην Κύπρο, χιλιάδες.

Εάν, αγαπητέ αναγνώστη, ασπάζεσαι το δόγμα «έξω η πολιτική από τον αθλητισμό», είσαι ελεύθερος να γυρίσεις σελίδα διότι χτύπησες λάθος πόρτα. Καμία πολιτική δεν μπορεί να συμβαδίσει και να συγχωρήσει τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αθώων ψυχών.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα δικά μας δημοσιεύματα (και «τιτιβίσματα») τις τελευταίες ημέρες έπαιξαν τον ρόλο τους για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των φιλάθλων μέσα στην «απολιτίκ» μάστιγα. Φιλικό ματς, σου λέει ο άλλος. Εάν έχεις φίλους που σημαδεύουν νοσοκομεία και σχολεία με ρουκέτες, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Τα δύο φιλικά με Κύπρο και Ελλάδα στη Λεμεσό, στο μεταξύ, είναι τα μοναδικά που η Εθνική Ισραήλ θα δώσει φέτος παρουσία φιλάθλων. Από διαβολική ειρωνεία της τύχης, η κληρωτίδα της FIBA την έστειλε στον Όμιλο του Κατοβίτσε, πέντε δρασκελιές από το μαρτυρικό Άουσβιτς. Και αμέσως μετά, αν όλα πάνε στραβά, στην αγκάλη της Εθνικής μας στις 6 Σεπτεμβρίου στη Ρίγα.

Αγωνιστικά, το μοναδικό συμπέρασμα που -έστω διστακτικά- μπορεί να εξαχθεί από το αποψινό ματς είναι ότι με Γιάννη η Εθνική μας δεν έχει κάτι να φοβηθεί από αυτό το Ισραήλ, σε πιθανή νοκ-άουτ αναμέτρηση. Πόσοι παίκτες από την αποψινή δεκατριάδα συμπεριλαμβάνονταν στις ιδανικές δωδεκάδες του Ιουλίου;

Έστω με τις εφεδρείες, η ελληνική ομάδα εμφανίστηκε ανταγωνιστική, τουλάχιστον για ένα ημίχρονο. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις και ας μη πετάμε στα σύννεφα. Η σημερινή Εθνική μας δεν αντέχει να χάνει 10-12 παίκτες. Ούτε θα είναι ανώτερη από αντιπάλους επιπέδου Ισραήλ ή Γεωργίας ή Βελγίου όταν αποχωρήσουν από το προσκήνιο οι ολιγάριθμοι πρωτοκλασάτοι.

Για όσους πατούν και με τα δύο πόδια στη γη, καμία από τις δύο διψήφιες ήττες στη Λεμεσό δεν άφησε πικρή γεύση στα χείλη. Περισσότερο με ενόχλησε η κάπως αφιλόξενη ατμόσφαιρα (με την πλήρη αδιαφορία των Κυπρίων φιλάθλων), παρά η απόδοση της αποδεκατισμένης Εθνικής μας. Όσοι την είδαν και στράβωσαν, ας κάνουν τα παράπονά τους σε όσους κώφευσαν στην ψευτοπανστρατιά και όχι σε εκείνους που πασχίζουν στο παρκέ.

Ο Βασίλης Σπανούλης προσπάθησε να φερθεί σε όλους ισότιμα ανεξαρτήτως ηλικίας, εξ ου ο εξάψαλμος που άκουσε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης όταν αντικαταστάθηκε μετα από 16 δευτερόλεπτα συμμετοχής. Από τους μικρούς που πάτησαν παρκέ, ο Νάσος Μπαζίνας φάνηκε να κερδίζει πόντους έναντι του Κατσίβελη, ο οποίος πάντως έχει τη θέση σχεδόν «ρεζερβέ» λόγω πείρας.

Σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη αθλητικότητας στη θέση «1» ελλείψει Καλάθη και Γουόκαπ είναι το κραυγαλέο πρόβλημα της Εθνικής μας. Η επάνοδος του Βασίλη Τολιόπουλου θα είναι μια κάποια λύσις, τουλάχιστον για τη λειψανδρία.

Ο Νίκος Χουγκάζ -που χθες έμεινε ανενεργός- προσφέρει στην ομάδα γρήγορες λύσεις στη δυστοκία, ενώ ο Κώστας Αντετοκούνμπο ήταν απόψε μία πληθωρική παρουσία στις ρακέτες, με κορωνίδα τις 5 πάρε-βάλε ασίστ που μοίρασε σαν Γιάννης-λάιτ.

Οι αργές επιστροφές της ομάδας ήταν μία δυσάρεστη έκπληξη, που δεν δικαιολογείται απόλυτα από τις απουσίες των βασικών. Το ίδιο και η αδράνεια στα ριμπάουντ. Ας μη χάνουμε τη μπάλα, όμως. Η Εθνική που θα εμφανιστεί στις 28 Αυγούστου στο ίδιο «Σπύρος Κυπριανού» της ίδιας Λεμεσού θα είναι μία ομάδα διαφορετική σε πρόσωπα και σε πράγματα.

Τελεία και παύλα. Ακριβώς 808 λέξεις, μία για κάθε νεκρό Παλαιστίνιο αθλητή, δολοφονημένο από τις ρουκέτες της εθνοκάθαρσης την τελευταία διετία. Περισσότερα από τα μισά θύματα ήταν ανήλικοι και φυσικά άμαχοι.

Νίκος Παπαδογιάννης

Αναδημοσιεύεται από το gazzetta.gr