“Ξυπόλυτη, μ’ ένα πουκάμισο σκισμένο/ η Ζόγια στην παγωνιά κυνηγημένη…”

Απόσπασμα από το ποίημα  της Μαργκαρίτα Αλιγκέρ «Ζόγια».

Μετάφραση: Γιώργος Ρήγας 

Περνώντας τα μαρτύρια ως Τατιάνα,
βουβάθηκε, δίχως δάκρυα, κοκαλωμένη.
Ξυπόλυτη, μ’ ένα πουκάμισο σκισμένο
η Ζόγια στην παγωνιά κυνηγημένη.
Και με το πεταχτό περπάτημά της
βάδιζε υπό τις ιαχές του εχθρού, και
καθαρά διαγραφόταν η σκιά της  στο
χιόνι απ’ το φως του φεγγαριού.  Όλο
ετούτο συνέβη στ’ αλήθεια,  ολομόναχη
αυτή, κι απορούσαμε:  Πού ήμασταν
εκείνη την ώρα;
Ν’ ανασαίνουμε πώς μπορούσαμε;
Στην ίδια γη, κάτω απ’ το ίδιο φως,
απ’ την άλλη πλευρά της γραμμής,
κάτι απόκοσμο υπάρχει σ’ αυτό.
-Ζόγια, εσύ είσαι, ή δεν είσαι εσύ;
Οι τούφες σκεπασμένες απ’ το χιόνι
στα κοντά κουρεμένα μαλλιά.
-Εγώ είμαι, μη φοβάστε, όλα εντάξει.
Η ανάκριση τέλειωσε πια.

[Φωτογραφία (Ριζοσπάστης): Οι ναζί οδηγούν τη Ζόγια για εκτέλεση. Η φωτογραφία βρέθηκε σε σκοτωμένο Γερμανό αξιωματικό]