«Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» στο θέατρο Altera Pars

«Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι.»

Ο Τάσος Ιορδανίδης σε έναν αντιπολεμικό μονόλογο.
Θεατρική απόδοση: Σοφία Αδαμίδου, η ίδια σημειώνει:

«Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του» «Ένα έργο γροθιά στο στομάχι. Ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι στην ευθύνη όπως την ορίζει ο Καζαντζάκης “Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”» 

Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» που γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971, βασίζεται ο θεατρικός μονόλογος που υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου και παρουσιάζεται από τις 5 Απριλίου, στο θέατρο Altera Pars, με τον Τάσο Ιορδανίδη στον ομώνυμο ρόλο.

«Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», μια αμείλικτη κριτική στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, ενώ η ταινία, που σκηνοθέτησε ο συγγραφέας, πήρε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης…

Τάσος Ιορδανίδης

Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Θάλεια Ματίκα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Τζο:  Τάσος Ιορδανίδης
υπεύθυνη για την επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Διάρκεια: 70 λεπτά

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Γενική είσοδος: 12 €

Ισχύει η προνομιακή τιμή των 10 ευρώ για όποιον προβεί στην αγορά εισιτηρίου μέχρι και την παραμονή της πρεμιέρας. μέσω της viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-altera-pars/o-tzoni-phre-to-oplo-tou/

ΘΕΑΤΡΟ ALTERA PARS – Από τις 5 Απριλίου

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

 Τετάρτη έως και Κυριακή στις 21.00

Ο Τζέιμς Ντάλτον Τράμπο, γεννήθηκε στο Μοντρόουζ του Κολοράντο στις 9 Δεκεμβρίου του 1905. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 προσλήφθηκε στη Warner Bros, για να διαβάζει σενάρια πριν την τελική έγκρισή τους και το 1937 προήχθη σε σεναριογράφο. Το 1940 έλαβε την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ, για το διασκευασμένο σενάριο της ταινίας «Kitty Foyle» (Το δράμα μιας γυναίκας – 1940), σε σκηνοθεσία του Sam Wood.

Το 1947 κλήθηκε στο Κογκρέσο για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων. Μαζί με εννέα ακόμα σεναριογράφους και σκηνοθέτες, γνωστοί ως οι «Δέκα του Χόλιγουντ», ο Τράμπο παρουσιάστηκε αλλά αρνήθηκε να καταθέσει, υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διαδικασίες καταστρατηγούσαν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία συνείδησης. Οι «Δέκα» απολύθηκαν αμέσως από τις εργασίες τους, και διαγράφηκαν από το Screen Writers Guild, το οποίο σήμαινε πως δεν θα μπορούσαν να εργαστούν ξανά στο Χόλιγουντ. Ο Τράμπο φυκακίστηκε για 11 μήνες. Για τα επόμενα δεκατρία χρόνια, όλα τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ αρνούνται να προσλάβουν τον Τράμπο, από φόβο μήπως συνδεθούν με τις ριζοσπαστικές πολιτικές του αντιλήψεις.

Αυτοεξορίζεται στο Μεξικό όπου έζησε περίπου μια δεκαετία γράφοντας σενάρια για την εταιρεία King Brothers Productions και υπογράφοντας με ψευδώνυμο. Μια από αυτές τις ταινίες, το «The Brave One» του χαρίζει το πρώτο του Όσκαρ για πρωτότυπο σενάριο το 1957. Στην απονομή, κανένας… Ρόμπερτ Ριτς δεν εμφανίζεται για να το παραλάβει και ο Τύπος οργιάζει. Από τη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι το όνομα ανήκει σε μικρό ανιψιό του παραγωγού του φιλμ, οι δημοσιογράφοι και η φανατική αντικομμουνίστρια Χέντα Χόπερ, ξεκινούν κούρσα αναζήτησης του πραγματικού σεναριογράφου της ταινίας. Στο Χόλιγουντ είναι πια κοινό μυστικό πως οι διωγμένοι δημιουργοί έχουν αρχίσει να δουλεύουν με ψευδώνυμα.

Με την υποχώρηση του Μακαρθισμού και της Μαύρης Λίστας, ο Τράμπο επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξανάπιασε δουλειά σε υπερπαραγωγές όπως ο «Σπάρτακος» (Spartacus – 1960) του Stanley Kubrick και ο «Πεταλούδας» (Papillon – 1973) του Franklin J. Schaffner. Το 1971 πραγματοποίησε και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο βιβλίο του: «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του».

Στην καριέρα του κέρδισε δυο Όσκαρ, για το φιλμ The Brave One του 1956, σε σκηνοθεσία του Irving Rapper και ένα για το έργο Roman Holiday του 1953, σε σκηνοθεσία του William Wyler, το οποίο τελικά του απονεμήθηκε μετά θάνατον, αφού το είχε υπογράψει ο Ian McLellan Hunter. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Λος Άντζελες στις 10 Σεπτεμβρίου του 1976.

 

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: