Ο Τζον Σνόου κι ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία

Ο τίτλος του κειμένου είναι παραπλανητικός βεβαίως. Όλοι όσοι νταλαβεριζόμεθα με υλιστική αντίληψη της ιστορίας ξέρουμε ότι δεν φτιάνει το πρόσωπο τα ιστορικά γεγονότα. Η κίνηση των μαζών, η συνισταμένη της κίνησης όλων των ανθρωπακίων, συμπεριλαμβανομένων και των “μεγάλων” προσωπικοτήτων φτιάχνει την ιστορία, τα ‘χουμε πει ίσαμε κάνα τρισεκατομμύριο βολές. Οι ήρωες του γκέιμ οφ θρόουνς είναι οι μεγάλες προσωπικότητες του παραμυθιού που κατα βάθος στα παπάρια μας αν παραβιάζουν τους νόμους της ιστορίας, για χαβαλέ δημιουργήθηκαν απ’ τον Τζ. Ρ. Μάρτιν, και για κάνα φραγκάκι ασφαλώς. Σε καλή μεριά του ευχόμεθα.

Το γκέημ κατά τ’ άλλα είναι ένα ενδιαφέρον παραμύθι ηρωικής φαντασίας με ορισμένες καινοτομίες και ασφαλώς μια χορταστική τελεοπτική σειρά για να περνάει ευχάριστα η ώρα, να αναπαράγεται η εργατική δύναμη, να ξεκολλάει το μυαλό απ’ τα προβλήματα της δουλειάς (ή της ανεργίας). Τελεία.

Ο Τζον Σνόου κι ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία

Όσοι ψάχνετε να βρείτε ψηλά νοήματα, αλληγορίες, παραλληλισμούς με την πραγματικότητα, ξερωγώ οι Λάνιστερ είναι ιμπεριάλες και το ξανθό καριολάκι με τους δράκοι είναι η Αλεξάντρα Κολλοντάι του Γουέστερος, ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ. Όλες οι πτέρυγες του πολιτικού φάσματος, ιδιαίτερα τα φασιστόμουτρα, θα έχουν κάνει αντίστοιχους παραλληλισμούς με τις δικό τους ηλίθιο σύστημα αξιών.

Απ’ την άλλη, πολλοί σπάζονται με τις ανακολουθίες του σεναρίου, τις “υπερβολές” (!), το πώς πήγε το μισό καστ ξεβράκωτο να πιάσει ένα ζόμπι (έβδομη σαιζόν, έχτο επεισόδιο – περιέχει σπόιλερ αλλά σιγά μη χάσει η βενετιά βελόνι τώρα) ή το πώς ο μπλακμεταλάς αρχηγός των ζόμπι σημάδεψε τον άλλον δράκο κι όχι τον Ντρόγκον που στεκόταν ακίνητος… Αλήθεια τώρα; Λες και έξι σαιζόν τώρα η σειρά ξεχείλιζε ρεαλισμό απ’ τα μπατζάκια! Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν κι άλλοι που θα λεν “δεν αποδίδει πιστά το βιβλίο…”  Και φυσικά ο συγγραφεύς παραδειγματίζεται απ’ την ζωή κι απ’ την περιρρέουσα αφήγηση αλλά σιγά την μεγάλη ανάλυση και την πολιτική αλληγορία που θέλει να μεταδώσει, αυτά είναι παπαριές και ήδη πολύ το αναλύσαμε.

Συνάδελφοι, άμα θέτε κουλτούρα και ψηλά νοήματα, πιάστε Αγγελόπουλο σαν το Λαϊκό Στρώμα, Ταρκόφσκι, τον Ψεύτη Ήλιο του Μιχάλκωφ. Αν θέλετε ιστορικά γεγονότα δείτε ντοκιμαντέρ, άλλωστε τα ιστορικά ντοκιμαντέρ τα γυρίζουν πάντα οι οπερατέρ των νικητών, έτσι; και δόξα να χει ο Τουτατίς, αν ψάξετε θα βρείτε και την οπτική γωνία των ηττημένων. Περάστε τα όλα απ’ το κριτικό σας φίλτρο κι όλο και κάτι θα μάθετε. Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός ρόλος της κινούμενης εικόνας.

Τα διάφορα γκέημ οφ θρόουνς συνοδεύονται άριστα με πατατάκια, πίτσες, γύρια απ’ του Γιώτη. Καθίστε άνετα, χλαπακιάστε, μη τρώτε τα σκώτια σας τι βαθμό θα βάλετε στο άιεμντιμπί (μπηχτή στα λαϊκά στρώματα). Κάθε περαιτέρω εμβάθυνση στο τίποτα είναι εντελώς περιττή, εμβαθύνετε σε πράγματα δατ μάτερ. Είτε ο Τζον Σνόου ή η Ντενέρις ή ο Φούφουτος καθίσει στο σιδερένιο θρόνο, μετά από μια βδομάδα απ’ το φινάλε, δεν θα έχουμε βγάλει απολύτως κανένα χρήσιμο συμπέρασμα για την κοινωνία, θα χουμε περάσει ευχάριστα όμως μερικά βράδια. Άμα δεν σας άρεσε, κρατήστε την λαϊκή σας οργή για τίποτα πιο χρήσιμο, όχι για τα παραμύθια του Τζον, της Ντενέρις και της Χαλιμάς.