3 χρόνια πρακτική, 3 χρόνια μαύρα, 3 στο μισθολόγιο…

Στην Κατιούσα, έχουμε αναφερθεί κι άλλες φορές στις συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στο χώρο των ΜΜΕ, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και μακριά από τα προνόμια μιας ολιγομελούς αφρόκρεμας.

Παιδιά που ονειρεύονταν τη δημοσιογραφία, μέχρι να βουτήξουν στο βούρκο της και να απογοητευτούν, να γίνουν κομμάτι του ή να μάθουν απλώς να επιπλέουν. Δεκαθλητές στη ροή ειδήσεων, επί παντός επιστητού, που τρέχουν στο κυνήγι του αποκλειστικού, του viral θέματος, της δήλωσης, της ατάκας, του κουτσομπολιού, μιας εξυπνάδας και των πενήντα αποχρώσεων του κίτρινου τύπου, που δεν έχει καμία σχέση με όσα φαντάζονταν, όταν ξεκινούσαν. Σε έναν κλάδο όπου για κάποιο λογο θεωρείται αυτονόητο πως θα δουλεύουν μαύρα για πολλά χρόνια, πως έχουν γονείς για να τους θρέφουν, ότι δεν έχουν ζωή και ωράρια -τι να τον κάνεις τον ελεύθερο χρόνο χωρίς χρήματα;

Ναι αλλά είναι σίγουρο πως θα έχουν κάποιο συνδικαλιστικό όργανο, για να τους προστατεύει από αυθαιρεσίες και για να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, σωστά;
Εε… όχι ακριβώς. Υπάρχουν μεν όργανα, σαν την ΕΣΗΕΑ και την ΕΣΠΗΤ, αλλα είναι ζήτημα ποιον ακριβώς εκπροσωπούν στην πραγματικότητα και τι εκφράζουν.

Μέχρι πρότινος, η ΕΣΗΕΑ άφηνε εκτός τους εργαζόμενους που απασχολούνται σε ένα μεγάλο και δυναμικά αναπτυσσόμενο -όπως θα λέγαμε με επιχειρηματική γλώσσα- κομμάτι: τις ενημερωτικές ιστοσελίδες και τον ηλεκτρονικό τύπο γενικότερα. Μόλις χτες κατάφερε να πιάσει, επιτέλους, το τρένο της τεχνολογικής εξέλιξης, να του συμπεριλάβει στις τάξεις της και να δεχτεί αιτήσεις εγγραφής νέων μελών από αυτά τα μέσα.
Συνεπώς, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσουν στην επόμενη απεργία τα αφεντικά κάποιων ιστοσελίδων, που λειτουργούσαν κανονικά, με το πρόσχημα πως η ΕΣΗΕΑ δεν κάλυπτε αυτούς τους χώρους κι η απεργία δεν τους αφορούσε.

Μη βιαστείτε πάντως να χειροκροτήσετε το αυτονόητο, προτού διαβάσετε και τον αστερίσκο με τις προϋποθέσεις για την ένταξη ενός εργαζόμενου στο όργανό του.
-δύο χρόνια ασφάλισης για όσους είναι απόφοιτοι ΑΕΙ
-τρία χρόνια ασφάλισης για όσους είναι απόφοιτοι Λυκείου.

Πόσα χρόνια χρειάζεται πχ ένας απόφοιτος Δημοσιογραφίας, για να φτάσει στο σημείο να γίνει μέλος της Ένωσης που καλύπτει συνδικαλιστικά το χώρο του; Η απάντηση θυμίζει λίγο την κλασική ατάκα του Τσάκωνα από το “μάθε παιδί μου γράμματα”: τρία χρόνια -και βάλε- πρακτικά, τρία χρόνια μαύρη ανασφάλιστη εργασία, άλλα τρία με μισό ένσημο και μετά…

Η ΕΣΗΕΑ έχει εξελιχτεί σε κλειστό κλαμπ-λέσχη, ή με άλλα λόγια συντεχνία, που προστατεύει τα συμφέροντας μιας κλειστής κάστας, αντί να γίνει συλλογικό όργανο που να εκφράζει πραγματικά τους εργαζόμενους του χώρου και τα συμφέροντά τους. Και για να μη μένει καμία αμφιβολία, το δηλώνει ήδη στο καταστατικό της…