Τα καλύτερα γενέθλια του ΚΚΕ ήταν στον δρόμο!

Την κρίσιμη ώρα αυτή η κινηματική “ψήφος εμπιστοσύνης” του κόσμου στους κομμουνιστές, θα βαρύνει στην πλάστιγγα της ιστορίας πολύ περισσότερο από κάθε φοβισμένη ή χαζοχαρούμενη ψήφο στην κάλπη.

Σήμερα το ΚΚΕ έκλεισε 102 χρόνια ζωής και τα γιόρτασε, όπως κάθε φορά στον δρόμο. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δηλαδή. Μόνο που φέτος ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερο, λόγω της ημέρας και της συγκυρίας…

Την ώρα που η κυβέρνηση τιμούσε την επέτειο του Πολυτεχνείου με αύρες, ΜΑΤ και χημικά, και μόνο άρματα μάχης δεν κατέβασε για να ολοκληρωθεί η Αναπαράσταση της καταστολής του ’73, το ΚΚΕ τιμούσε τη δική του επέτειο με τον βασικό τρόπο που ξέρει: με ταξική πάλη και παραδίδοντας μαθήματα τακτικής στον δρόμο.

Κατάφερε να ταπεινώσει τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, διαδηλώνοντας κάτω από τη μύτη τους. Κατάφερε να βάλει τα γυαλιά στις πολιτικές-αστυνομικές αρχές, τηρώντας ευλαβικά τα μέτρα προστασίας. Αυτό ακριβώς δηλαδή που δεν έκανε η αστυνομία, καθ’ όλη τη διάρκεια της σημερινής μέρας, που τσαλαπάτησε κάθε κανόνα και μέτρο, σαν υγειονομική βόμβα.

Κατάφερε να αποστομώσει τους πονηρούς και τους καχύποπτους που έλεγαν το πρωί πως το ΚΚΕ διαδήλωσε ανενόχλητο, γιατί είχε έρθει σε μυστική συμφωνία με τον Χρυσοχοΐδη και την κυβέρνηση… Κι όταν είδαν το όργιο βίας κατά της διαδήλωσης του ΚΚΕ στην Πανεπιστημίου, εξαφανίστηκαν αθόρυβα -όσο θορυβώδη ήταν τα αρχικά τους ειρωνικά σχόλια.

Μα πάνω από όλα κατάφερε να κερδίσει τον αυθόρμητο θαυμασμό του απλού κόσμου, που ξέρει ποιον μπορεί να εμπιστευεί στον δρόμο και ποια είναι η δύναμη που μπορεί να μπει καρφί στο μάτι της εξουσίας, χωρίς φτηνά επικοινωνιακά κόλπα και όρους τηλεοπτικού θεάματος.

Αν για κάποιο λόγο είχαμε εκλογές την Κυριακή, το ΚΚΕ μπορεί να κεφαλαιοποιούσε στην κάλπη τις σημερινές εντυπώσεις και να είχε μια θεαματική άνοδο. Έναν μήνα μετά, οι περισσότεροι θα το είχαν ξεχάσει και θα επέστρεφαν στην ασφάλεια μιας συστημικής επιλογής. Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το σημαντικό είναι ότι ξέρουν ποιον να εμπιστευτούν στον δρόμο, όταν σοβαρεύουν τα πράγματα και καλούμαστε να γίνουμε το αντίπαλο δέος στο δικό μας γήπεδο: τον συλλογικό αγώνα.

Την κρίσιμη ώρα αυτή η κινηματική “ψήφος εμπιστοσύνης” θα βαρύνει στην πλάστιγγα περισσότερο από κάθε φοβισμένη ή χαζοχαρούμενη ψήφο.

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: