Μακριά από το δρόμο που χάραξε ο Φασούλας

Τις τελευταίες ώρες αναπτύχθηκε πολύ έντονη φημολογία πως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης θα είναι ο εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ για να διεκδικήσει το Δήμο Αθηναίων απέναντι στην υποψηφιότητα του Κώστα Μπακογιάννη από το χώρο της ΝΔ. Κάποια ΜΜΕ πρόλαβαν και το έπαιξαν ως “αποκλειστικό”, παρουσιάζοντάς το ως τετελεσμένο γεγονός, για να έρθει εντός ολίγου η ηχηρή διάψευση από το περιβάλλον του Αλβέρτη, που βάζει προς το παρόν τέλος σε αυτά τα σενάρια.

Πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι -στην κυριολεξία- σε αντίστοιχες “ειδήσεις”, να τις περνάμε από κόσκινο και σκληρό μαρκάρισμα. Αυτές οι φήμες είναι συνήθως μέρος της προεκλογικής τακτικής και των ζυμώσεων, για να σφυγμομετρήσουν αντιδράσεις ή να κάψουν μια πιθανή υποψηφιότητα, που αποκαλύφθηκε πρόωρα. Κάπως σαν τα mind games των προπονητών πριν έναν αγώνα μπάσκετ. Δεν είναι τυχαίο πως το “αποκλειστικό” έπαιξε σε μια μάλλον άσημη ιστοσελίδα και αναπαράχθηκε από μέσο του Μαρινάκη, ενώ άλλο μέσο που πρόσκειται στην κυβέρνηση αφήνει υπονοούμενα για τον Π. Γιαννάκη.

Τι σχέση έχει ο Αλβέρτης με την πολιτική; Όχι πολλά πράγματα. Είχε θεαθεί κάποτε με μπλουζάκι του Τσε, είχε τραγουδήσει στα επινίκια ενός τίτλου Ξυλούρη και στο τέλος είπε “λευτεριά στο Ιράκ”, τον καιρό της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα, που έψαχνε τα… χημικά όπλα του Σαντάμ. Και πέραν τούτου ουδέν -όχι κάτι δημόσιο τουλάχιστον.

Τι δουλειά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλβέρτη; Επίσης καμία -δημόσια τουλάχιστον. Ψάχνει απελπισμένα όμως από κάπου να πιαστεί για να διεκδικήσει το μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Και αναζητά ένα πρόσωπο με επικοινωνιακούς όρους, λειτουργώντας σαν πολιτικός μάνατζερ, αφού δεν έχει να επιδείξει κάτι διαφορετικό σε καθαρά πολιτικό επίπεδο. Σκέφτεται ψηφαλάκια σα λογιστής, ένα σταρ που να κάνει γκελ στο κοινό της ομάδας με τους περισσότερους οπαδούς στα όρια του Δήμου, έναν “πρωταθλητή” που “δεν ξέρει να χάνει” όπως είχε πει κι ο Τσίπρας, φωτογραφίζοντας τον αθλητικό χώρο και το κριτήριο της επιλογής του. Με επίκεντρο το πρόσωπο και μακριά από κάθε πολιτικό στίγμα, για να περνάει αποχρωματισμένη και πιο εύκολα η κυρίαρχη πολιτική.

Το περιβάλλον του Αλβέρτη διέψευσε τα σενάρια κι ο παλαίμαχος άσος φαίνεται πως αρνήθηκε να γίνει από Φράγκι – Φρανκεστάιν, όπως είχε κάνει κάποτε ο Φασούλας στο Δήμο Πειραιά κι αργότερα στη Βουλή με το ΠΑΣΟΚ. Η κυβερνώσα Αριστερά είναι όμως καταδικασμένη να κινηθεί στο ίδιο μήκος κύματος, όπως θα έκανε κάθε αστικό κόμμα στη θέση της.