Το Βαλς των λέξεων, του Άρη Κεραμάρη

Σας παρουσιάζουμε “Το Βαλς των Λέξεων”, του Άρη Κεραμάρη. Μια παράσταση υπό σχεδιασμόν. Απαγγέλει η Άρτεμις Αγαθοπούλου. Η μουσική είναι του Στάθη Χούλιαρη.

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Εγώ θα σου πω… πώς να βάλεις το μαχαίρι, στον λαιμό της ποίησης. Με ένα μπουκάλι κρασί στο σκοτάδι θα ακούς τραγούδια για φόνους. Μέχρι να ματώσουν τα μάτια. Θα ανοίξεις τα αυτιά. Θα κλείσεις δυνατά το στόμα.

Τα μάτια πιο δυνατά. Ένα δοχείο είσαι.

Να μην φύγει τίποτα από ότι είδες και ότι είπες. Ώσπου να έρθουν οι λέξεις.

Στο μυαλό μου ζούνε μονάχα οι ίδιες λέξεις. Τριγυρνούν σαν κομψευόμενες χήρες, προσέχοντας να μην βρεθούνε ποτέ η μία απέναντι στην άλλη. Χρόνια πολλά τις βλέπω να παιχνιδίζουν τα βλέφαρα, κάθε φορά που προσπαθώ να τις διώξω. Συνήθως την αυγή. Πίνουν κρασί Μαδέρας, σαν πόρνες που σέβονται τον εαυτό τους. Βγάζουν νύχια και το μόνο που φοβούνται είναι… μην μπούνε κάποια στιγμή σε σφραγισμένο φάκελο. Όταν λουφάζουν, τους λέω πως δεν υπάρχει τίποτα ποιοτικό, τελικά, στο να κινείς υποψίες, στην ανισορροπία, στην παρατεταμένη μας σιωπή. Όταν λουφάζω, μου φέρνουνε δώρο το πιο αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι. Μια τρύπια πλαστική μπάλα. Κίτρινη. Καμένη από την μια πλευρά.

«’Έχει τρυπήσει από καιρό.» «Δεν παίζει ρόλο.

Είναι ο φύλακας των ονείρων σου. Είναι ότι σε καθόρισε. Ακόμα μπουγάδες απλωμένες λερώνεις», λεπταίνουν τα χείλη,

‘’Είσαι η οικογένεια μας… μέχρι να βρούμε κίνητρο ….”

Σαν πέτρες θα είναι οι λέξεις. Δεν θα βρίσκουν ποτέ στόχο .

Θα έρχονται κλαίγοντας να σου πουν για κάθε εποχή, που μένει μόνο η ψευδαίσθηση πως εναποθέσαμε τις ελπίδες σε κάποια επιστροφή και οτι, ίσως σε άλλη ώρα, μπορεί να γίνει…πολλοί να σκέφτονται την ίδια στιγμή … το ίδιο πράγμα.

Θα σε κάνουν να γελάσεις, όμως δεν είναι τίποτε άλλο… από τις αδιόρθωτες αρετές κάθε ανησυχίας.

Πάντα πεινάνε οι λέξεις, μα εσύ στο μέτωπο να τις κοιτάς. Στο μέτωπο είναι γραμμένη η ζωή. Να δεις αν σε θυμούνται , όπως εσύ…

Όταν μπαινοβγαίναν στο σπίτι ή στα ανιαρά μαθήματα ή χαραγμένες στα θρανία ή να γυρίζουν γύρω από τις λάμπες, στα δωμάτια των φθηνοπανσιόν.

Θα σου πουν τα πάντα, όμως εσύ να ξέρεις πως η χώρα των θαυμάτων, ήταν ένα ατελείωτο, ανώφελο ξενύχτι και πως η Αλίκη, χρόνια καπνίζοντας , προσπαθεί με χαρτί τουαλέτας να καθαρίσει το μελάνι από τα δάχτυλα της.

Και μην ψάξεις άλλου. Αν δεν μπορεί να σου μιλήσει για θαύματα εκείνη… τότε ποιος μπορεί;

Εκείνη και μια ντουζίνα χάρτινοι ήρωες. Αυτά και τίποτε άλλο.

Η ειλικρίνεια είναι αχόρταγη . Δεν παίζεις μαζί της. Εγώ πέθανα και έζησα.

Για αυτό κάθε φορά που βλέπω φεγγίτη χάνω την ψυχραιμία μου.

Προτιμώ τις χαραμάδες. Οι χαραμάδες είναι κάτι σαν σημάδια καλής τύχης.

Δεν είχα ποτέ την πνευματική καλλιέργεια, για να αποκτήσω μηχανισμούς παραξενιάς. Μόνο τα χρώματα και οι μυρωδιές υπάρχουν πια για μένα. Για αυτό προσπαθώ να τα κλέψω.

Ίσως μόνο και μόνο για να τα φθείρω.

Οι χαρούμενες φωνές τους, είναι κατά το ήμισυ φθήνια και κατά το άλλο μισό πρόσχημα.

Οι λέξεις.

Μια φωνή μέσα μου, λέει πως τις καταπιέζω, αλλά συνήθως, η καταπίεση ξεκινά με το πρόσχημα της προστασίας.

Η ηλικία και η τρυφερότητα τους, όπως των γυναικών, υπάρχει μόνο στα μυθιστορήματα. Κι εκεί χάνεται με την ψυχραιμία τους. Μαζί με την καρδιά τους. Πέταξα την δική μου καρδιά, πάνω από τα τείχη του κάστρου.

Θεατράκι _ Κουρμανιό. Τίποτα δεν ήρθε ρόδινο.

Τώρα έχω ένα μαντήλι στην θέση της κι ότι έζησα, στις εφημερίδες πέρασε.

Μια ατέλειωτη παραχώρηση στα πράγματα που δεν έδωσα, ποτέ σημασία… περάσματα στην ζωή την αξόδευτη.

Πόσα δάκρυα, πόσες λέξεις… για ένα λιωμένο κερί;

Όταν κοιμούνται τα βράδια, σηκώνομαι και φεύγω.

Στέκομαι κάτω από την ζωή μου, σαν κάτω από πολυέλαιο με κεριά.

Μετρώ τα αναμμένα , μα μπερδεύω το τρίξιμο τους με το τρίξιμο της στέγης.

Ο ύπνος δεν ξανάρθε.

“Με παίρνει άραγε ο καιρός;”, ρωτώ κι αμέσως η νύχτα γεμίζει βαρελότα. Αλλά εγώ πέθανα και έζησα.

Εσυ κράτα μια πέτρα στο χέρι σου και θα αισθανθείς υπέροχα, όταν θα πας σε αυτές… έτσι όπως πάντα ήσουν …

Ένας κακοζωσμένος φαντάρος.

Και μην ξεχάσεις … να πάρεις απόδειξη για την στεναχώρια.