Στρατής Γαλιάτσος – Γη και Ύδωρ

Ο Διόνυσος ο αιώνιος
αιώνες γλέντια και χοροί
και ο άλλος, ο σύγχρονος
τωρινός και ρωμαλέος
“πώς μας φτάσαν ως εκεί”
και ο Ποσειδώνας, αιώνιος κι αυτός
στη ντροπή λουσμένος
στις θάλασσες, στις ακτές
ντροπή και πόνος και δάκρυα
εδώ, της Μεσογείου την άκρη

Κορμιά στη σειρά
στις αμμουδιές
νεανικά, γέρικα, εφηβικά
στη σειρά με τα κινητά
ανέμελοι φωνακλάδες
διαλαλούν τεχνολογία
και γνωριμίες της στιγμής
έρωτες εφήμερους
κι έπαρση αχόρταγη
στις ακτές τις μαλαματένιες
κι απέναντι στα λιμάνια
σ’ αυτήν εδώ την άκρη
οι νεκροφόρες να σηκώνουν
τα καΐκια των ψαράδων
οι νεκροφόρες της θάλασσας
να σηκώνουν καράβια του μόχθου
να κάνουν χώρο στο μπαρούτι
κάθε λιμάνι και μπαρούτι
και ο Ποσειδώνας
σαν στη θάλασσα θαμμένος
να το βλέπει δεν αντέχει

Σ’ αυτήν εδώ την άκρη
στην άκρη της Μεσογείου
μεσοπέλαγα, μόλις χέρια φαίνονται
βοήθεια ζητάνε
μεσοπέλαγα πνίγεται η περηφάνια
του ανθρώπου

“πώς μας φτάσαν ως εκεί”

Τι να πει και ο Διόνυσος
για τους λίγους
γλέντια και χοροί και φαγοπότι
τι να πει και ο Ποσειδώνας
στη θάλασσα
πνίγεται – ναι, αυτός – ολημερίς

σ’ αυτήν εδώ την άκρη
ναι Διόνυσε, τη φωνή σου να βρεις
ναι Ποσειδώνα, τη τρίαινα να υψώσεις.

Οκτώβρης 2021

“Πώς μας φτάσαν ως εκεί”, απ’ τον “Διόνυσο” του Μ. Θεοδωράκη:

     Στρατής Γαλιάτσος

Εικόνα: Έργο του Τάσου Ζωγράφου